ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 201

ในมิช้า หนานหว่านเยียนก็สงบลงได้ นางจะมิยอมให้ชายต่ำช้าคนนี้มาย่ำยีนางเด็ดขาด

นางกัดฟันกรอดแล้วตะโกนออกมาประโยคหนึ่งว่า “กู้โม่หาน ข้ามีระดู เจ้าแน่ใจหรือว่าจะทำสงครามเลือดกับข้า!”

กู้โม่หานชะงักท่าทีของเขาลงทันใด

สติปัญญาที่มิอาจควบคุมได้ก่อนหน้านี้ก็ได้กลับคืนมา

แววตาของเขาส่องแสงแวววาวขึ้นเล็กน้อย

ชายหนุ่มเห็นหนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด ริมฝีปากของนางถูกเขาจูบจนแดงเรื่อ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขาก็ตกใจและรู้สึกเจ็บปวด

เขาทำอะไรอยู่นี่?

เหตุใดเขาจึงทำเรื่องเช่นนี้กับหนานหว่านเยียน เพียงเพราะผู้ชายกลุ่มนั้นทำให้สับสน?

กู้โม่หานยังมิทันได้สติกลับคืนมา หนานหว่านเยียนก็อดมิได้ที่จะเอ่ยปากด่า

“ชายชั่วก็ควรจะมีขีดจำกัดบ้าง กู้โม่หาน เจ้ามันทั้งต่ำช้าและสกปรก ชอบฉวยโอกาส ชอบความตื่นเต้นเร้าใจหรือ? ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แม่นางคนนั้นที่มีที่ระดูมามิขาดที่อยู่ในจวนอ๋อง คงจะเหมาะสมกับเจ้าสินะ!”

“หรือเป็นเพราะว่าตอนเจ้าอยู่กับหยุนอี่ว์โหรว เจ้ามิอาจแสดงความสามารถของตนได้ เพราะเจ้ามันไร้น้ำยา จึงได้มาทรมานข้าเช่นนี้!”

น้ำเสียงของหนานหว่านเยียนแฝงไปด้วยความดุเดือดโมโห แต่ละคำของนางที่กล่าวออกมาเสียดแทงเข้าไปในหัวใจของกู้โม่หาน

“ตึกตักๆ ” ใบหน้าของกู้โม่หานแดงเรื่อไปถึงหู

เขากระโดดออกมาจากข้างกายหนานหว่านเยียน แล้วหันหลังให้กับหนานหว่านเยียนที่เสื้อผ้าหน้าผมยุ่งเหยิงรุงรัง

“เจ้ากล่าวไร้สาระอะไรกัน ข้าจะสนใจในตัวเจ้าได้อย่างไร เจ้าอย่าได้คิดฝันไป!”

“แต่ถึงอย่างไรข้าก็เป็นสามีของเจ้า หากข้าอยากจะแตะต้องตัวเจ้าจริง มีสิ่งใดที่ทำมิได้?”

แม้แต่ตัวเขาเองก็มิรู้ว่าเหตุใดจู่ๆ เขาจึงขาดสติไปเช่นนั้น เขาเห็นหนานหว่านเยียนยักคิ้วหลิ่วตาหัวเราะอยู่กับชายอื่น เขาก็รู้สึกกระวนกระวายใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายเหล่านั้นหรือแม้แต่บรรดาบ่าวรับใช้ผู้ชายที่นางอยากจะซื้อตัวมา ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นใจอย่างถึงที่สุด

หนานหว่านเยียนเห็นว่าเขาหันเหความสนใจไปเรื่องอื่น จึงได้รีบคว้าเสื้อผ้าบนพื้นขึ้นมาสวมใส่อย่างว่องไว

“งั้นหรือ ท่าทางของเจ้าเมื่อครู่ ดูมิเหมือนต้องการทำร้ายลงโทษข้าอย่างแท้จริง เจ้าเอาแต่บอกว่ามิสนใจในตัวข้า จากที่ข้าดู เจ้าอยากได้ร่างกายขาจนแทบขาดใจ!”

“หุบปากเดี๋ยวนี้!” ความคิดของกู้โม่หานยุ่งเหยิง ราวกับถูกใครมองออกถึงความคิดในใจ แล้วรีบหันกลับมามองดูหนานหว่านเยียนที่เสื้อผ้ามิเรียบร้อยนัก ใบหน้าของเขาแดงเรื่อขึ้นอีกครั้งแล้วก้มหน้าลง หัวใจยังคงเจ็บปวดอยู่เล็กน้อย “หากเจ้ายังเอ่ยวาจากล่าวร้ายผู้อื่นเช่นนี้ ข้าจะตบปากเจ้าให้ฉีกเชียว!”

“เจ้าแบนราบอย่างกับทุ่งหญ้าโล่งเตียน ข้ามิอยากแม้แต่จะชายตามอง!”

......ทุ่งหญ้าโล่งเตียน?

หนานหว่านเยียนกำมือแน่นกัดฟันกรอด น้ำเสียงดูเยาะเย้ยถากถาง

“ทางที่ดี เจ้าควรจำคำของตนเองวันนี้ไว้ อย่าได้กลืนน้ำลายตัวเองเล่า มิเช่นนั้นคงจะน่าขัน!”

กู้โม่หานถึงกับสำลัก

ให้ตายเถอะ ดูเหมือนเขาจะมีความรู้สึกมิธรรมดากับแม่นางคนนี้ แต่เฉพาะกับร่างกายนาง มิใช่จิตใจของนาง

คนจากตระกูลหนาน ต่อให้เขาเป็นบ้าเสียสติไป ก็จะมิคิดเป็นอื่นได้อย่างแน่นอน!

เขาเงยหน้ามองดูหนานหว่านเยียนด้วยความดุเดือด บัดนี้หญิงสาวได้สวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แต่กระโปรงนั้นถูกฉีกขาด เผยให้เห็นบ่าอันขาวผ่องยองใยของนาง

เขารู้สึกหงุดหงิดใจแล้วถอดเสื้อคลุมของตนเองออกยื่นให้แก่นาง “สวมใส่เสื้อผ้าอะไรของเจ้า ใส่ให้มิดชิด!”

หนานหว่านเยียนมองไปยังเสื้อผ้าที่โยนมาทางนาง ท่าทีของนางดูรังเกียจและเอี้ยวตัวหลบ

ราวกับนางรังเกียจแม้กระทั่งจะต้องสัมผัสกับเสื้อคลุมของเขา

กู้โม่หานโมโหเสียจนไร้คำบรรยาย เขาวิ่งตรงเข้ามาเก็บเสื้อคลุมของตนขึ้นแล้วสวมไปบนร่างของนาง

กู้โม่หานเยือกเย็นลง นางพยายามดิ้นรน “เจ้าทำอะไร ข้ามิต้องการใส่เสื้อผ้าของเจ้า!”

แต่ถึงอย่างไรนางก็เป็นผู้หญิง เรี่ยวแรงมิอาจสู้กับกู้โม่หานได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงถูกเขาห่อเอาไว้อย่างแน่นหนา กัดฟันจ้องมองไปที่กู้โม่หาน

กู้โม่หานมองไป เห็นว่าหนานหว่านเยียนมีดอกกุหลาบทัดอยู่ที่หู หัวใจราวกับถูกทิ่มแทง เขาอดมิได้ที่จะเอื้อมมือไปดึงดอกไม้เหล่านี้ “ช่างดูมิเหมาะสมกับขนบธรรมเนียม!”

เมื่อกล่าวจบ เขาก็โยนดอกไม้ไปที่พื้นแล้วใช้เท้าขยี้

บัดนี้เขาเพิ่งจะตระหนักว่ามีกลีบกุหลาบพร่างพราวอยู่ทุกหนทุกแห่งในห้อง ทำให้เขาดูกระวนกระวายใจ

กู้โม่หานชักดาบออกมา ปลายดาบของเขาชี้ตรงไปที่กลีบดอกไม้เหล่านั้น ให้พลังภายในไล่ตามไปยังทิศทางของดาบ

ดวงตาของหนานหว่านเยียนมืดมนลง นางต้องการจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดเขา “กู้โม่หาน เจ้ากล้าหรือ ข้ามิอนุญาตให้เจ้าทำลายดอกไม้เหล่านี้ของข้า!”