ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 203

ในมิช้าทั้งสามคนก็เดินทางมาถึงตำหนักอู๋ขู่

เมื่อยืนอยู่ด้านนอกตำหนักอู๋ขู่ หนานหว่านเยียนก็สามารถสัมผัสได้ถึงความกดอากาศต่ำในห้อง

นางดึงเสื้อผ้าที่สวมใส่เข้ามาให้แนบชิด ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเสื้อคลุมด้านนอกนี้เป็นของกู้โม่หาน

กู้โม่หานมิได้กล่าวสิ่งใด เขารีบเดินตรงเข้าไปในตำหนักอู๋ขู่อย่างรวดเร็ว

หนานหว่านเยียนก็เดินๆ ตามเขาไปด้วย

บัดนี้ภายในห้องบรรทม มีผู้คนมากมายยืนอยู่

ใบหน้าของกู้จิ่งซานดูเคร่งขรึม ฮองเฮายืนอยู่ข้างกายเขาด้วยท่าทางอันซับซ้อน

เมื่อนึกย้อนไปในวังหลัง มีเพียงสตรีนางนี้เท่านั้นที่กล้าโต้แย้งกับนาง ทะเลาะกันไปมาทุกๆ วัน

บัดนี้หยีเฟยนอนอยู่บนเตียงมาสิบกว่าปี จู่ๆ หากจะจากไป ก็ทำให้รู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย......

สวีหว่านหยิงและองค์ชายสิบยืนเงียบ ดวงตาแดงเรื่อ

อ๋องเฉิงและพระชายา มีสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป

หนานชิงชิงมองไปยังหยีเฟยซึ่งนอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาอันมีความสุข

เดิมทีนางกับอ๋องเฉิงกำลังอยู่ในจวน ได้ยินพ่อบ้านเข้ามารายงานว่าหยีเฟยจะมิไหวแล้ว นางก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจ

นางกำลังกังวลใจว่าจะหาวิธีใดมาจัดการหนานหว่านเยียนดี บัดนี้เป็นอย่างไรเล่า จู่ๆ หยีเฟยก็กำลังจะสิ้นใจ หากว่ากู้โม่หานโมโหหงุดหงิดขึ้นมา คนแรกที่เขาจะจัดการก็คือหนานหว่านเยียน

นางมิจำเป็นต้องลงมือจัดการด้วยตนเอง ก็สามารถจัดการกับหนานหว่านเยียนได้ ดังนั้นนางจึงต้องเดินทางมาดูอย่างแน่นอน

ดังนั้นจึงได้เข้าวังมาพร้อมกับอ๋องเฉิง

บัดนี้อ๋องเฉิงขมวดคิ้วเข้าหากัน สายตาจ้องมองไปยังผู้ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกมึนงงเล็กน้อย

เมื่อย้อนไปยังวัยเยาว์ ฮองเฮามักเข้มงวดกับเขาเสมอ และทุกครั้งที่ถูกพระนางลงโทษ เขาก็จะมาที่ตำหนักของหยีเฟย มาเล่นกับกู้โม่หาน

หยีเฟยปฏิบัติกับเขาดุจดั่งลูกที่ให้กำเนิดเอง ดังนั้นตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็เห็นนางเป็นเหมือนมารดา

การที่หยีเฟย นอนอยู่บนเตียงมานานนับสิบปีนี้ บอกตามตรงว่าเขาเองก็ปวดใจ

หากมิใช่เพราะกู้โม่หานกระทำการอย่างเด็ดขาดเช่นนั้น เขาก็คงจะมิทำให้กู้โม่หานลำบากใจ อย่างน้อยก็ยังไว้ชีวิต......

ภายในห้อง บรรยากาศดูกดดันและหนักหน่วง

หยีเฟยที่นอนอยู่บนเตียงดูท่าทีอ่อนแอ เหลือเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้าย

เมื่อกู้โม่หานเข้ามาในห้องนอน เห็นสีหน้าอันซีดเผือดของหยีเฟยหัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวราวกับมีใครใช้มีดแทงมาด้านใน เขาคุกเข่าลงต่อหน้ากู้จิ่งซาน “คารวะเสด็จพ่อ!”

หนานหว่านเยียนก็คุกเข่าลงไปเช่นกัน

ทุกคนหันไปมองตามต้นเสียง เมื่อพบอ๋องอี้และพระชายา หนานชิงชิงก็มีท่าทีเปลี่ยนไปกะทันหัน