ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 209

ระหว่างทางนั้น ใบหน้าของกู้โม่หานดูตึงเครียด

เขาดูหงุดหงิดเล็กน้อย รู้สึกว่าในช่วงนี้ทุกเรื่องราวมิเป็นไปดังที่หวัง

จู่ๆ อาการเจ็บป่วยของเสด็จแม่ก็แย่ลง ส่วนแม่หนูน้อยสองคนหน้านั่นเมื่อได้รับการตรวจสอบแล้ว ก็ใช่ว่าจะเป็นอย่างที่เขาคาดคิด

การหายตัวไปของหนานหว่านเยียนในครานั้น ทั้งยังมีเบื้องหลังของมารดาผู้ให้กำเนิดนางกับท่านน้า......

ทุกสิ่งทุกอย่างนี้ทำให้เขาปวดหัวเหลือเกิน

ในขณะที่กำลังครุ่นคิด จู่ๆ เขาก็หันไปเห็นหนานหว่านเยียนซึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในสวนหลวง

ตัวหนานหว่านเยียนในขณะนี้ขมวดคิ้วเข้าหากัน กัดริมฝีปากราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง จึงมิทันได้สังเกตเห็นเขา

แววตาแห่งความสงสัยเป็นประกายลึกล้ำ น่าแปลกยิ่งนัก หนานหว่านเยียนมาจากที่ใดกัน?

เขาหยุดฝีเท้าลง เอามือไขว้หลังรอให้นางเดินมา

“หนึ่ง สอง......”

ปากของเขาพึมพำออกมา

เป็นจริงดังนั้น วินาทีที่ห้า หนานหว่านเยียนชนเข้ากับเขา

กู้โม่หานมองไปทางหนานหว่านเยียนที่กำลังเหม่อลอย คำด่าที่มิคาดคิดก็ดังขึ้น

นางยังคงมิได้สังเกตเห็นเขา ได้แต่ยกมือขึ้นคลำศีรษะด้วยความเจ็บปวด

“เหตุใดจึงเดินชนต้นไม้ได้เนี่ย......!” หนานหว่านเยียนพึมพำ แววตามิพอใจเล็กน้อย

ส่วนกู้โม่หานกลับมีสีหน้ามืดมน

ชนต้นไม้หรือ?

นางกำลังบอกว่าร่างกายของเขาแข็งทื่อดั่งต้นไม้หรือ

เขาหงุดหงิดใจ มือทั้งสองข้างจับไปที่ไหล่ของหนานหว่านเยียน ทำให้นางยืดตัวตรงขึ้นแล้วสบตากับเขา

“หนานหว่านเยียน เจ้าลองว่ามาอีกครั้ง”

หนานหว่านเยียนถูกดึงสติกลับคืนมาด้วยน้ำเสียงอันคุ้นเคย ร่างของนางสั่นสะท้าน ตั้งใจจะดึงเข็มเงินออกจากแขนเสื้อโดยมิรู้ตัว แต่ถูกกู้โม่หานคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน

“เจ้านี่ วันใดมิได้แทงข้าแล้วมิสบายใจหรือ?”

หนานหว่านเยียนจ้องมองไปที่เขา พยายามดิ้นรน นางตะโกนออกมาอย่างขุ่นเคืองว่า “เจ้าจะทำอะไร ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ เจ้ากระทำการเช่นนี้ในที่สาธารณะ เหมาะสมแล้วหรือ!”

นางก็เพียงแค่กำลังคิดบางอย่างด้วยความหมกมุ่นจึงบังเอิญชนเข้ากับเจ้าอ๋องผู้นี้โดยมิรู้ตัว

น้ำเสียงของกู้โม่หานดูเยือกเย็น แววตามืดมนจับจ้องมาที่นาง

“เจ้าเป็นชายาของข้า หากอยู่ในพระราชวังแล้วต้องทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ จึงจะผิดปกติ”

“ว่ามา เมื่อครู่เจ้าไปที่ใด เหตุใดเจ้าจึงได้ออกมาจากตำหนักเฉียนซินของเสด็จพ่อ?”

เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติไปเกี่ยวกับทิศทางการเดินทางมาของหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนกระอึกกระอัก แต่ใบหน้าอันงดงามของนางมิได้มีความผิดปกติใด นางกล่าวออกมาว่า

“ข้าไปดูอาการของท่านแม่ที่ตำหนักอู๋ขู่ จากนั้นตั้งใจจะไปหาเจ้า แต่ก็กลัวว่าไทเฮาจะเอ่ยถามมากความ เมื่อตอนที่กลับไปยังตำหนักอู๋ขู่อีกครั้ง ยังมิทันได้เข้าไปก็พบเข้ากับเฟิ่งกงกง ดังนั้นข้าจึงได้เดินทางไปที่ตำหนักเฉียนซินของเสด็จพ่อ รายงาน อาการของเสด็จแม่แก่ท่านฟัง”

“เฟิ่งกงกงหรือ?” แววตาของกู้โม่หานหรี่ลงลึกล้ำอย่างยากเกินคาดเดา

“เขาเป็นคนสนิทข้างกายของเสด็จพ่อจะเตร็ดเตร่ไปทั่วได้อย่างไร หนานหว่านเยียน เจ้ากำลังหลอกข้างั้นหรือ”

เสด็จแม่ของเขานอนอยู่เช่นนี้มาเป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว เกรงว่ากู้จิ่งซานจะมิได้มีความรักความรู้สึกต่อนางตั้งนานแล้ว เหตุใดเขาจึงสนใจข่าวคราวอาการเสด็จแม่?

อีกอย่างเฟิ่งกงกงและกู้จิ่งซานตัวติดกันตลอดเวลา เขาจะมิออกมาเพียงลำพังแน่

นอกเสียจากว่า......

หนานหว่านเยียนตกตะลึงรู้สึกทำตัวมิถูก

นางควรจะคิดได้ว่ากงกงผู้ที่มีท่าทีเคร่งขรึมนั้นคงมิใช่คนธรรมดา กู้โม่หานคงจะสงสัยนางเป็นแน่แท้

จู่ๆ สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป นางกล่าวโดยมิได้คิดว่า “ตอนที่ข้าเดินทางออกมาแล้วพบเข้ากับเขา เขาดูเหมือนกำลังจะหาอะไรบางอย่าง หรือบางทีอาจจะรีบร้อน เพราะห้องน้ำของตำหนักเฉียนซินมิพอใช้”