ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 211

ริมฝีปากอันอบอุ่นอ่อนนุ่ม

กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนที่อยู่ในอ้อมกอด พลันหรี่ตาลงอย่างฉับพลัน ตรงหน้ามีภาพเหตุการณ์หลังจากที่เขาขาดสติไปปรากฏขึ้น

ทันใดนั้นหน้าอกของเขากระตุก ความเจ็บปวดจากการกัดกร่อนกระดูก กำลังถาโถมเข้ามาอย่างท่วมท้น

สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปทันที นางผลักเขาออกไปอย่างแรง ยกขาถีบกู้โม่หานที่หน้าอกอย่างไร้ความปรานี จนเขาถอยออกไปหลายก้าว

กู้โม่หานทำเสียงฮึดฮัด พยายามยันโต๊ะเพื่อฝืนยืนไว้ พอเห็นหนานหว่านเยียนทำหน้าเยาะเย้ยเขา ท่าทางยังสามหาวนัก

เขาโกรธมาก ความเจ็บปวดเสียดแทงใจจนทำให้เขาต้องกุมหน้าอก ขมวดคิ้วเกรี้ยวกราด

“หนานหว่านเยียน นี่เจ้าวางยาพิษอะไรข้ากันแน่?!”

หลายวันมานี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา มักจะปวดอยู่เป็นนิจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ใกล้หนานหว่านเยียน หากจะสัมผัสนาง เขาจะรู้สึกเจ็บปวด

หนานหว่านเยียนเหลือบมองเขา พลางยิ้มเยาะ “ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย?”

ท่าทีโต้ตอบเช่นนี้ใช่แน่ ไม่รู้ว่าเมื่อวานกู้โม่หานเกิดบ้าอะไรขึ้นมา แม้แต่พิษก็ทำอะไรเขาไม่ได้

นางเกือบสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกัน

ตอนนี้กู้โม่หานมีอาการกำเริบขึ้นอีกแล้ว

ดูท่าทางชายผู้นี้ในหัวเอาแต่คิดเรื่องสกปรกโสมมทั้งวัน

ผู้ชายสารเลว!

กู้โม่หานขบฟันอย่างเกลียดชัง ทีแรกแค่ต้องการยั่วเย้าหนานหว่านเยียนเท่านั้น จากนั้นก็ใช้โอกาสนี้ล้วงความลับ ใครจะคิดว่าพิษที่หนานหว่านเยียนใช้กับเขาในวันนั้นจะรุนแรงเช่นนี้ จนถึงตอนนี้ก็ยังทำให้เขารู้สึกไม่สบายกาย

เขาเดินกำลังภายในร่างกาย แต่มันยิ่งเจ็บปวดรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ “นังอสรพิษ!”

หนานหว่านเยียนยิ้มเย็นชามากขึ้น กล่าวเตือนอย่างเหี้ยมเกรียม

“เจ้าจะว่าอะไรก็ได้ แต่ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนว่า หากเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะทำให้เจ้าเจ็บปวดเจียนตาย!”

ว่าแล้วนางก็กลับไปที่ห้อง ไม่อยากจะสนใจกู้โม่หานอีก

อันที่จริง หากหนานหว่านเยียนบอกฤทธิ์ของพิษชนิดนี้ เกรงว่ากู้โม่หานจะมองหน้าตนไม่ติดอีกเลย…

กู้โม่หานไม่มีเวลามาโต้เถียงกับหนานหว่านเยียนอีก เขานั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้น หลับตาทำจิตใจให้นิ่ง พยายามทำให้ไฟโทสะภายในกายสงบลง

ความเจ็บปวดเริ่มกระจายหายไปช้าๆ

เขานึกว่าพิษที่หนานหว่านเยียนใช้กับเขา จะออกฤทธิ์เฉพาะเวลาที่เขาโกรธเท่านั้น เขานึกด่าอยู่ในใจ

หากข้าอยู่กับหนานหว่านเยียนต่อไป ช้าเร็วต้องโกรธจนอกแตกตาย!

หนานหว่านเยียนรออยู่ในห้องจนรู้สึกเบื่อหน่าย โดยปกติในเวลานี้นางต้องท่องหนังสือกระเซ้าเย้าแหย่กับเด็กหญิงทั้งสองอยู่ในเรือนเซียงหลินแล้ว แต่เวลานี้นางกลับต้องอยู่กับกู้โม่หาน

และไม่รู้ว่าแก้วตาดวงใจของนางกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ จะคิดถึงนางบ้างหรือเปล่า จะเชื่อฟังหรือเปล่า…

พอคิดว่าชีวิตแบบนี้คงจะดำเนินต่อไปอีกหลายวัน หนานหว่านเยียนก็เกิดความฟุ้งซ่านขึ้นมา “นี่ กู้โม่หาน ลูกสาวของข้าเป็นอย่างไรกันบ้าง? เจ้าเคยติดต่อกับเสิ่นอี่ว์แล้วใช่ไหม?”

เดิมทีกู้โม่หานยังหงุดหงิดกับสิ่งที่หนานหว่านเยียนทำ แต่ตอนนี้เมื่อนางพูดถึงเด็กหญิงทั้งสอง หัวใจของเขาก็อ่อนตัวลงโดยไม่รู้ตัว

เมื่อนึกถึงใบหน้าน้อยที่ยังเป็นเด็กทั้งสอง เขาก็รู้สึกอบอุ่น

ต้องบอกว่าเขาก็คิดถึงพวกนางเช่นกัน

แต่หนานหว่านเยียนไม่บอกอะไรเขาเลย แล้วเหตุใดเขาต้องบอกข่าวคราวของเด็กหญิงทั้งสองแก่นางด้วย?

ชายหนุ่มเหลือบมองหนานหว่านเยียน “เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ มีเสิ่นอี่ว์อยู่ พวกนางไม่มีทางเป็นอะไร”

หนานหว่านเยียนเม้มปาก พลางขมวดคิ้ว “เจ้าอาศัยงานส่วนรวมมาแก้แค้นส่วนตัวเหรอ? ใจเสาะขนาดนี้เชียว?”