ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 212

กู้จิ่งซานโปรดปรานและปกป้องอ๋องอี้กับพระชายามากเช่นนี้ โดยเฉพาะกับหนานหว่านเยียนที่ชื่นชมเป็นพิเศษ

หนานชิงชิงโกรธมากจนกำนิ้วแน่น เกลียดกู้โม่เฟิงที่ไม่ฟังนาง เสียโอกาสดีๆ ไปหนึ่งครั้งโดยเปล่าประโยชน์ หากหยีเฟยอาการดีขึ้นมา ต่อให้กู้โม่หานจะเป็นอย่างไร ก็จะได้รับความกรุณาจากหนานหว่านเยียน ปฏิบัติต่อหนานหว่านเยียนเป็นอย่างดี!

อีกอย่าง หนานหว่านเยียนนั้นมีความสามารถในการช่วยชุบชีวิตคนที่เป็นคนผัก สุดยอดจริงๆ!

นางประเมินหนานหว่านเยียนต่ำไปจริงๆ!

หากมีครั้งหน้า นางจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ เช่นนี้!

ฮองเฮาไม่พูดอะไรมากนัก เมื่อได้ยินว่าหยีเฟยยังพอมีทางกลับมา ก็รู้สึกสบายใจขึ้นมากอย่างไม่มีเหตุผล

สวีหว่านหยิงจับมือหนานหว่านเยียน รู้สึกดีใจและคลายกังวลจากใจจริง “พี่สะใภ้หกเป็นหมอเทพลงมาจุติจริงๆ หากข้ามีทักษะติดตัวอย่างหนึ่งอย่างใดก็ดีน่ะสิ”

องค์ชายสิบชำเลืองมองชีกุ้ยเฟยเช่นกัน ราวกับว่ามีความภาคภูมิใจมาก “เสด็จแม่ ลูกพูดไม่ผิดเลยใช่ไหม พี่สะใภ้หกทั้งสวยทั้งใจดี คราวก่อนที่หว่านหยิงรอดพ้นจากอันตรายได้ ก็เพราะนางเป็นคนช่วย”

ความเศร้าโศกในดวงตาของชีกุ้ยเฟยจางหายไปในทันที ไม่ว่าจะกังวลหรือสุขใจก็อ่อนโยน “มิน่าล่ะเจ้าสิบกับหว่านหยิงถึงเอาแต่พูดถึงตลอดเวลา ข้ารู้สึกอบอุ่นใจมากที่ได้พบพระชายาอี้ในวันนี้”

“ทักษะทางการแพทย์นี้ บรรลุถึงขั้นอัจฉริยะจริงๆ สร้างความตื่นตาให้ข้าอย่างแท้จริง”

หนานหว่านเยียนยิ้มๆ ไม่ตื่นเต้นไปกับการมีเกียรติหรือเสื่อมเกียรติ “ขอบพระทัยกุ้ยเฟยเหนียงเหนียงสำหรับคำชื่นชม หว่านเยียนมิบังอาจรับ แค่โชคดีเท่านั้น”

นางไม่กล้าล่วงเกินผู้คนในวัง ใครจะรู้ว่าซ่อนกลอุบายอะไรไว้ข้างหลังบ้าง สรุปว่าจะทำอะไรก็ต้องระมัดระวัง ทนอีกไม่กี่เดือนก็จะไปแล้ว!

กู้โม่หานชำเลืองมองหนานหว่านเยียน แอบถอนหายใจเบาๆ

ในเวลานี้กลับดูแคลนตัวเองขึ้นมาหรือ? เวลาอยู่กับเขาตามลำพังจะเย่อหยิ่งและวางอำนาจมากไม่ใช่หรือ?

เนื่องจากเวลาในการเยี่ยมผู้ป่วยมีจำกัด กู้จิ่งซานและคนอื่นๆ จึงไม่อยู่นานกว่านี้ แต่ก่อนที่เขาจะไปได้มองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างมีความหมายลึกซึ้ง

หนานหว่านเยียนรู้สึกได้ถึงแรงกดดันอย่างรุนแรงแม้จะมีฝูงชนกั้นอยู่ ทำให้นางแทบหยุดหายใจ

สุดท้ายสวีหว่านหยิงก็ดึงหนานหว่านเยียนออกไปข้างๆ พลางกระซิบบอกอย่างรวดเร็ว “พี่สะใภ้หก ครั้งนี้จัดการได้ดีมาก เสด็จพี่หกผู้ใจแข็งต้องประทับใจในตัวท่านแน่ กลับจวนไปแล้ว ต้องรักท่านมากยิ่งขึ้นแน่นอน สู้ๆ นะพี่สะใภ้หก ความพยายามจะไม่ทำให้ท่านสูญเปล่า!”

พูดจบ นางยังขยิบตาให้หนานหว่านเยียนอย่างมีความลับ หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้เอ่ยปากโต้แย้ง นางก็วิ่งออกจากตำหนักอู๋ขู่อย่างมีความสุข

หนานหว่านเยียนยืนอึ้งอยู่กับที่ ขมวดคิ้วแน่น

พูดถึงเรื่องอะไร?

กู้โม่หานหวั่นไหวเพราะนาง รักนางงั้นหรือ?

ภาพนี้ แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว

กู้โม่หานเห็นนางกระซิบกระซาบกับสวีหว่านหยิง ก็รู้สึกสงสัย แต่ก็แสร้งทำหน้าตาจริงจังและถามว่า “นางพูดอะไรกับเจ้า?”

หนานหว่านเยียนรู้สึกว่าตอนนี้เขาสอดรู้สอดเห็นมากขึ้นเรื่อยๆ จึงพูดอย่างรำคาญใจ “นางบอกว่าข้าดีมาก เจ้าไม่คู่ควรเลย!”