ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 262

ใบหน้างดงามที่แสนเย็นชาของหนานหว่านเยียนแสดงสีหน้าที่อ่อนเพลีย เหนื่อยล้าอย่างยิ่งออกมา

ในวันนี้นางใช้พลังงานมากเกินไป ไม่ได้พักผ่อนเลยตั้งแต่เช้าถึงค่ำ เดิมทีก็เกินกำลังไปแล้ว ซ้ำไม่ได้ทานอาหาร ตอนนี้ยังต้องให้นางรับมือกับมือสังหารกลุ่มนี้อีก ซึ่งความจริงก็รับมือได้ยากอยู่แล้ว

“หนานหว่านเยียน！เจ้าใจลอยอะไร！”

หนานหว่านเยียนวิงเวียนศีรษะไปชั่วขณะ เมื่อฟื้นคืนสติ ตรงหน้าก็เห็นกู้โม่หานยืนบังอยู่ด้านหน้านาง ถูกดาบแทงเข้าที่บริเวณอก สีหน้าของเขาซีดลงอย่างรวดเร็ว ดาบของเขาแทงเขาไปยังคอของคู่ต่อสู้ และใช้เท้าถีบออกไป

ทันทีที่ดึงดาบของศัตรูออกมา เลือดของกู้โม่หานก็ไหลออกมาจากหน้าอกด้านซ้าย

รูม่านตากู้โม่หานหดเล็กลง บริเวณหัวใจก็ฉีกขาดออกอย่างเจ็บปวด ราวกับอวัยวะภายในของเขาถูกดึงอยู่ ทำให้เขาหายใจไม่ออก

หนานหว่านเยียนเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้นก็ตกใจ“กู้โม่หาน！”

กู้โม่หานถูกนางทำร้ายบริเวณศีรษะและไหล่ เดิมทีร่างกายก็อ่อนแอลงจากเดิมอยู่แล้ว ในตอนนี้เพื่อที่จะปกป้องนาง กลับถูกแทงกลางหน้าอกซ้ายอีก

นางมองออก ดาบนี้แม้ว่าบาดแผลจะไม่ได้ลึกมาก ทว่าเลือดไหลเยอะมากจนน่าตกใจ สถานการณ์เข้าขั้นวิกฤต！

หนานหว่านเยียนใช้ผงพิษทันที เพื่อบีบให้คนชุดดำเหล่านั้นล่าถอย จากนั้นฉวยโอกาสในช่วงนี้ป้อนยาห้ามเลือดให้เขา“เจ้าวางใจเถิด ข้าจะไม่ขาดสติอีก”

ตอนนี้กู้โม่หานได้รับบาดเจ็บสาหัส นางจะไม่ยอมให้เกิดอะไรขึ้นกับเขาอีก

อย่างไรเสีย ระหว่างพวกเขา ไม่ใช่ความสัมพันธ์ที่สามารถติดหนี้บุญคุณกันได้ หนี้ชีวิตยิ่งไม่ได้

กู้โม่หานกอดหนานหว่านเยียนไว้ด้วยมือข้างเดียว สายตาที่แหลมคมบนใบหน้าอันหล่อเหลาจ้องเขม็งไปยังคนชุดดำที่เหลืออยู่ ในปากของเขาเต็มไปด้วยรสยาที่ขมฝาด

“แผลเล็กแค่นี้ ไม่เป็นอะไรหรอก หนานหว่านเยียนเจ้าเชื่อข้าหรือไม่”

เขาเคยเอ่ยว่าจะไม่ให้นางได้รับบาดเจ็บใดๆ

หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปาก สายตามองไปยังคนชุดดำรอบๆ ที่ดูคล้ายกับผี“ไม่เชื่อ”

นางที่เป็นนักเรียนแพทย์จะดูไม่ออกจริงๆ หรือว่าอาการบาดเจ็บร้ายแรงหรือไม่

กู้โม่หานหมดหวังในใจ เกิดร่องรอยความข่มขืนที่มุมปากอย่างไม่รู้ตัว

ตัวเขาเองก็คาดไม่ถึงว่า ตอนอยู่ในวังยังคิดว่าจะดีกับนางเกินไปไม่ได้ รู้ตัวอีกทีก็รับดาบแทนนางเสียแล้ว สมองเขามีปัญหาใช่หรือไม่

เขาก็ไม่มีเวลามานั่งไตร่ตรอง เปลี่ยนกลับไปเป็นเทพสังหารผู้เย็นชาอีกครั้งหนึ่ง“หนานหว่านเยียน เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ！ตามมาข้างหลังข้า อย่าล่องลอยไปมา！”

คนชุดดำที่นำอยู่ด้านหน้า มองกู้โม่หานที่ได้รับบาดเจ็บ ก็ยิ่งเพิ่มความมั่นใจในการคาดเดา“กู้โม่หาน！เจ้ากลายเป็นคนอ่อนแอแล้ว ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เจ้าทำเพื่อผู้หญิงคนหนึ่ง”

เขาคิดว่าคำพูดยั่วยุจะสามารถเบี่ยงเบนความสนใจของกู้โม่หานได้ ทว่าคาดไม่ถึงว่าแม้กู้โม่หานได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังคงจัดการได้อย่างชำนาญ มือหยิบดาบขึ้นมา ฆ่าคนในป่าได้มากมาย

“เลิกพูดไร้สาระเสียที พวกเจ้าเอาแต่พูดว่าข้าทำให้นายท่านของพวกเจ้าต้องอับอาย พวกเจ้าเป็นคนของอ๋องเฉิง หรือแกล้งทำเป็นคนของอ๋องเฉิง？”

หัวหน้าคนชุดดำหลบสายตาเล็กน้อย กล่าวตอบอย่างเย็นชา：“อ๋องอี้ศัตรูของท่านมีมากมายเหลือเกิน นายท่าของพวกข้า มีสิทธิที่จะสังหารท่าน ท่านไปตายเสียเถิด！”

“อ๋องเฉิงไม่มีสิทธิที่จะสังหารข้า”กู้โม่หานท่าทางท่าเย็นชา หรี่ตาลงด้วยสายตาที่เยือกเย็น“ดูท่าจะไม่ใช่อ๋องเฉิง แต่เป็นศัตรูคนอื่น ทว่าเจ้ากลับใช้ดาบสันโค้ง เจตนาทำให้อ๋องเฉิงเสื่อมเสีย เจ้าต้องการอะไร？！”

คิ้วของหนานหว่านเยียนก็ขมวดเช่นกัน