ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 263

เดิมทีสีผิวของกู้โม่หานก็ขาวอยู่แล้ว ณ เวลานี้เสียเลือดมากเกินไปจนผิวหนังแทบไม่มีสี ซีดจนเกือบจะโปร่งแสงแล้ว

“กู้โม่หาน กู้โม่หาน？”หนานหว่านเยียนตะโกนเรียกเขาไปพลาง ถอดเสื้อของกู้โม่หานไปพลาง จนเผยให้เห็นบาดแผลที่น่าตกใจบริเวณหน้าอกซ้ายของเขา

บาดแผลจากดาบที่ยาวประมาณห้าเซนติเมตร พร้อมเลือดที่ไหลโกรกออกมา หนานหว่านเยียนหยิบผ้าพันหนึ่งม้วนแผลและผงห้ามเลือดออกมาจากห้วงเวลา

นางโรยผงยาลงบนบาดแผลของกู้โม่หานก่อน จากนั้นกัดฟันนำผ้าพันแผลพันแผลให้แน่น

กู้โม่หานเรียนศิลปะการต่อสู้ ร่างกายแข็งแรง นางใช้กำลังไปไม่น้อย ทำอย่างใจจดใจจ่อ และร้องเรียกชื่อกู้โม่หานไปด้วย

“กู้โม่หานเจ้าอย่าหลับไปนะ ครั้งนี้หากหมดสติไป เจ้าอาจจะจากไปตลอดชีวิตเลยนะ！”

“กู้โม่หาน เจ้าจะตายไม่ได้เด็ดขาด！”

หากกู้โม่หานตายแล้ว เรื่องการลอบสังหารก็จะไม่มีความชัดเจน และเป็นไปได้สูงที่ในภายหลังนางจะต้องรับผิดชอบ

และนางไม่อยากติดค้างกู้โม่หานแม้แต่น้อย อย่างไรเสียนางต้องการที่จะอย่ากับกู้โม่หาน

ยิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้แคว้นจินมีโจรพเนจรเกิดความไม่สงบ กู้โม่หานอย่างไรก็เป็นเทพสงคราม หากไม่มีเขา กองทัพจะวุ่นวาย แคว้นก็จะเกิดผลกระทบไปด้วย ต่อให้นางจะหนีไป นางและลูกๆ ของนางก็จะต้องร่อนเร่พเนจร

ทว่าไม่ว่าหนานหว่านเยียนจะร้องเรียกอย่าง กู้โม่หานไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับใดๆ นางเปิดเปลือกตาของกู้โม่หานดู จากนั้นใช้มือจับชีพจรของชายหนุ่ม

ไม่ได้ เขาเสียเลือกมากเกินไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน！

ตอนนี้หนานหว่านเยียนไม่มีกระจิดกระใจไปสนใจเรื่องมือสังหาร ตอนนี้เวลากระชั้นชิด หากนางลากกู้โม่หานกลับไป คนผู้นี้หนักขนาดนี้ แถมได้รับบาดเจ็บเจียนตาย ระหว่างทางก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะได้รับบาดเจ็บเพิ่มอีก ยิ่งอันตรายกว่าเดิม

เรื่องด่วนที่ต้องจัดการในตอนนี้ จะต้องหาวิธีเคลื่อนย้าย พยายามหาหลีกเลี่ยงวิธีที่เขาอาจจะได้รับบาดเจ็บอีกครั้งหนึ่ง

หนานหว่านเยียนลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นก็รู้สึกเวียนหัวตาลายขึ้นมา การทำงานต่อเนื่องยาวนานและไม่ได้รับประทานอาหารทำให้น้ำตาลตกเล็กน้อย นางฉีดกลูโคสให้กับตัวเองก่อน ใช้เวลาประมาณหนึ่งนาทีก็ค่อยๆ ดีขึ้นมา

กู้โม่หานในสภาพที่ไม่มีสติ จู่ๆ ก็ดึงแขนหนานหว่านเยียนไว้ ทว่าร่างกายอ่อนแอเกินไป มือเขากำลังจะตกลงไป

หนานหว่านเยียนก้มตัวลง ได้ยินเพียงเสียงเม้มริมฝีปากของชายหนุ่ม ใบหน้าที่เดิมทีดุร้ายเคร่งขรึม ตอนนี้ดูเหมือนแกะที่อ่อนปวกเปียก ไม่มีแรงโต้ตอบใดๆ

หนานหว่านเยียนร้อนใจอย่างมาก รีบวิ่งไปยังข้างรถม้า มองดูว่ามีสิ่งใดใช้ได้บ้าง

โชคดีที่มีเพียงหลังคาและด้านข้างของรถม้าได้รับความเสียหายหนัก พื้นไม้ด้านล่างสุดที่เชื่อมต่อกับล้อรถยังมีไม้แผ่นหนึ่งที่ไม่ได้รับความเสียหาย

หนานหว่านเยียนนำรถม้าส่วนนั้นที่ยังสมบูรณ์อยู่ลากออกมา มันรูปร่างเหมือนรถเข็นพอดี สามารถวางกู้โม่หานลงไปคนหนึ่งได้แบบถูๆ ไถๆ

นางถอนหายใจออกยาวๆ และรีบเข็นรถไปไว้ข้างกายกู้โม่หาน ในขณะที่พยายามทำให้แผลของเขาไม่ฉีกขาด เคลื่อนย้ายเขาไปไว้ไปรถม้าอย่างระมัดระวัง“กู้โม่หาน...หนักมากจริงๆ！”

“หากเจ้าไม่ตาย ข้าจะต้องให้เจ้าชดใช้เรื่องในวันนี้ทั้งหมดแน่นอน！”

ดูเหมือนไม่ใช่คนที่หนักอะไร สรุปคือเป็นคนที่ดูผอมเวลาใส่เสื้อ แต่เวลาถอดเสื้อกลับซ่อนรูปมีกล้ามเนื้อ หนักจะตายอยู่แล้ว

การกระทำทั้งหมดนี้ หนานหว่านเยียนออกแรงจนเหงื่อท่วมตัว ทว่ากลับไม่มีเวลาเหนื่อย สองมือจับขอบไม้ไว้แล้วดันไปด้านหน้าอย่างสุดแรง

กู้โม่หานกล่าวไว้ไม่มีผิด ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าจะมีมือสังหารอีกกลุ่มเข้ามาโจมตีหรือไม่ นางทำได้เพียงแข่งกับเวลาพากู้โม่หานกลับจวนเพื่อทำการผ่าตัด......

ยามบ่าย คนในจวนอ๋องรู้ว่าท่านอ๋องและพระชายาเสด็จเข้าไปในวัง

ทว่าจวบจนพระจันทร์ลอยอยู่เหนือท้องว่าแล้วก็ยังไม่กลับจวน พ่อบ้านกาวและคนของเรือนเซียงหลินต่างก็กระวนกระวายใจ โดยเฉพาะเสิ่นอี่ว์ ยังมีจดหมายที่ค้นออกมารอให้กู้โม่หานกลับมาอ่านอยู่

ตามหลักแล้ว หากค้างในวัง ท่านอ๋องจะต้องส่งคนมาแจ้งเสมอ จะไม่หายไปแบบไม่มีข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย

ยามที่ทุกคนกำลังร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง เซียงเหลียนตาไว มองเห็นเงาจากไกลๆ และยังมีเสียงล้อรถที่ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ“นั่นพระชายาใช่หรือไม่？！”

พ่อบ้านกาวมองไปตามเสียง สีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที“พระชายา？！”

เสิ่นอี่ว์ไม่แม้แต่จะคิด ใช้วิชาตัวเบาวิ่งเข้าไปหาหนานหว่านเยียน

ภาพตรงหน้าทำให้เขาตกใจจนหน้าถอดสี

หนานหว่านเยียนเข็นรถเข็นมา สองมือที่เรียวเล็กชาและแดงจากความเย็น เข็นไม้นานจนผิวหนังหลุดลอก มีรอยเลือดไหลออกมาไม่หยุด และกู้โม่หานที่ทั้งตัวมีแต่เลือด ผ้าพันแผลบริเวณหน้าอกก็ชุ่มไปด้วยเลือด น่าสยดสยองอย่างมาก！