ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 277

แต่ บางทีนี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่นางเสียใจแล้ว

ที่มาในครั้งนี้ ถือเป็นการจากลาระหว่างนางกับกู้โม่หาน

กู้โม่หานตายไป กู้โม่เฟิงก็จะไม่มีคู่ต่อสู้ นั่นก็หมายความว่า นางยิ่งเข้าใกล้ตำแหน่งฮองเฮาแล้ว

นี่ต่างหากที่เป็นเส้นทางที่นางต้องการเดิน จะให้ความรักมาเป็นสิ่งกีดขวางไม่ได้....

แก้มของกู้โม่หานสัมผัสได้ถึงนิ้วมือของหนานชิงชิง เขารู้สึกไม่สบายจนชาไปถึงหัว อยากปัดมือของหนานชิงชิงออกไปทันที

แต่เขาทำไม่ได้ ทำได้เพียงฟังหนานชิงชิงพูดจาบางอย่างอยู่อย่างแปลกประหลาด

ส่วนกู้โม่เฟิงกับหนานหว่านเยียนมาถึงตรงที่ลับตา กู้โม่เฟิงก็ไม่อ้อมค้อม พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ที่ข้ามาในวันนี้ ก็เพราะอยากถามให้ชัดเจนว่า คนที่ลอบฆ่าอ๋องอี้ ไม่ใช่นักฆ่ามาจากชายแดนใช่ไหม?”

เขาเข้าใจกู้โม่หานเป็นอย่างดี กู้โม่หานไม่มีทางได้รับบาดเจ็บร้ายแรงเช่นนี้เพราะพวกอันธพาลพวกนั้นเด็ดขาด และการบุกเข้ามาของคนต่างถิ่น พวกทหารตามชายแดนไม่มีทางไม่รู้เรื่อง

ข่าวลือพวกนั้น ฟังดูแล้วก็ไม่น่าเชื่อถือ

หนานหว่านเยียนก็ไม่พูดอะไรกับเขาเยอะ ยืนใกล้กู้โม่เฟิงหน่อย แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าเป็นคนส่งนักฆ่ามา พวกนักฆ่าล้วนสารภาพหมดแล้ว กู้โม่เฟิง จนถึงตอนนี้แล้วเจ้ายังเสแสร้งเพื่ออะไร?”

กู้โม่เฟิงตกตะลึง ตกใจจนรูม่านตาตีบลง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าพูดอะไรไปเรื่อย ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่มีทางใช้วิธีต่ำทรามเช่นนี้แน่”

หนานหว่านเยียนเดารู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่เขา ดูท่าทีของเขาตอนนี้ ยิ่งทำให้มั่นใจ

เห็นได้ชัดว่าคนอื่นเจตนาสร้างความร้าวฉาน นางต้องเตือนสติกู้โม่เฟิงบ้าง ไม่อย่างนั้นจะถูกคนอื่นหลอกใช้หรือเป็นเครื่องมือ

“ตอนนี้กู้โม่หานถูกลอบทำร้าย ในมือนักฆ่าพวกนั้น ล้วนใช้ดาบโค้งลักษณะพิเศษของจวนอ๋องเฉิง และยอมรับสารภาพว่าเจ้าเป็นคนอยู่เบื้องหลัง”

“ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่ฝีมือเจ้า? ตอนนั้นเจ้าก็พูดใส่ร้ายว่ากู้โม่หานส่งคนไปฆ่าเจ้า บางทีเจ้าอาจจะคิดมาแก้แค้น?”

“เหลวไหล เจ้าอย่าใส่ร้ายป้ายดีข้า เจ้า....” สีหน้ากู้โม่เฟิงดำเหมือนอย่างก้นหม้อ โกรธโมโหจนแทบอยากกระทืบเท้า แต่ก็ต้องระงับไว้

เมื่อตอนเรื่องที่กู้โม่หานสั่งคนไปลอบฆ่าเขา ราวกับกลัวเขาสืบไม่รู้ สามารถสืบพบหลักฐานได้ง่ายมาก และตอนนั้นเขาก็กำลังโกรธจัด ไม่คิดคำนึงถึงความจริงที่อยู่เบื้องหลัง

คำพูดหนานหว่านเยียนในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายอยู่อย่างลึกๆ

เขามองดูหนานหว่านเยียนอย่างซับซ้อน แล้วก็ถอนหายใจ

“ข้าจะสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจน เมื่อเจอตัวคนร้าย ข้าจะไม่ปล่อยไปง่ายๆ”

พูดเสร็จ เขาเดินเข้าห้องไปอย่างไม่หันกลับมา