ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 278

กู้โม่หานโกรธจนแทบจะหยุดหายใจ จ้องมองดูนางอย่างโกรธเกรี้ยว

“เมื่อห้าปีก่อนเจ้าเป็นคนยังไง เจ้าไม่รู้ดีแก่ใจหรือ? กระทำแต่เรื่องชั่ว ยังบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับเจ้า ข้าจะดีเป็นมิตรกับเจ้าได้ยังไง?”

“ส่วนหนานชิงชิง ข้าก็ไม่ได้ดีกับนาง คนตระกูลหนาน ข้าล้วนรังเกียจเกลียดชัง”

เพียงแค่หนานชิงชิงเคยเป็นเพื่อนเขาตอนลำบาก ยังเป็นภรรยาของกู้โม่เฟิง เขาคำนึงถึงเรื่องนี้ จึงพอไว้หน้าบ้าง

เวลานี้ ด้านนอกมีเสียงเสิ่นอี่ว์เคาะประตูดังขึ้น พร้อมพูดขึ้นว่า “พระชายา ไทเฮาเสด็จ”

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเก็บรวบรวมอารมณ์ทันที หันไปมองทางหน้าประตู ไทเฮาเดินเข้ามาแล้ว เสิ่นอี่ว์กับหมัวมัวเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตูอย่างรู้ตัว พร้อมช่วยปิดประตูให้ดี

ทันใดนั้น ดวงตาทั้งหกสบตากัน ล้วนต่างก็อึ้งตะลึงงัน

คนเฒ่าผมหงอกใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งกาลเวลา ดวงตาบวมแดง แฝงไปด้วยความโศกเศร้า

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานต่างก็อึ้ง

“อ๋องอี้?” ไทเฮาเห็นกู้โม่หานฟื้นตัวอยู่ก็อึ้ง

นางอยู่ในวังแล้วได้ยินข่าวว่าโม่หานบาดเจ็บสาหัส นางเจ็บปวดเสียใจมาก ร้องไห้น้ำตาไหลเป็นธาร

ต่อมาหนานหว่านเยียนสั่งคนเอาจดหมายไปให้นาง บอกว่าฮ่องเต้ต้องการยึดป้ายสั่งการทหารคืน นางโกรธโมโหขึ้นมาทันที คิดถึงกู้โม่หานหนานหว่านเยียนด้วยความกังวลและขุ่นเคือง มาถึงจวนอ๋องอี้อย่างไม่ง่าย

กลับคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานฟื้นแล้ว พร้อมพูดขึ้นว่า “อ๋องอี้ นี่เจ้า.....”

เห็นไทเฮากำลังจะพูดว่ากู้โม่หานฟื้นแล้วออกมา เขารีบยกมือบอกให้เงียบ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า

“เสด็จย่า สุขภาพท่านไม่ดี มาที่นี่ได้อย่างไร”

หนานหว่านเยียนรีบเดินไปหานาง ประคองนางไว้พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เสด็จย่า ท่านอ๋องเพิ่งฟื้น ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังท่าน”

ไทเฮาไม่สนใจอะไรมากมายขนาดนั้น กู้โม่หานฟื้นแล้วก็ดี แต่สีหน้าหลานของเขาขาวซีด สีเลือดตามร่างกายก็ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด นางยังคงอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“คนยังมีชีวิตอยู่ก็พอ คนยังมีชีวิตอยู่ก็พอ....หลานคนดีของข้า ข้ากลัวจริงๆ ข้ากลัวเจ้าเป็นอะไรไป ต่อไปในวังนี้ จะไม่วุ่นวายแย่หรือ”

นางสูดหายใจเข้าลึกๆ จับมือหนานหว่านเยียนมาลูบ พร้อมพูดขึ้นว่า “เยียนเอ๋อร์ เจ้าก็ต้องลำบากแย่แล้ว ดูสิ ดูแลอ๋องอี้มาตั้งนาน ผอมไปไม่น้อยแล้ว”

หนานหว่านเยียนพานางไปนั่งบนเก้าอี้ด้านข้าง พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนหวานว่า “หว่านเยียนไม่เป็นไร เสด็จย่าวางใจ ตอนนี้ท่านอ๋องผ่านพ้นช่วงอันตรายไปอย่างราบรื่นแล้ว ขอเพียงพักรักษาตัวให้ดี ก็จะไม่เป็นอันตรายอะไร”

ได้ยินหนานหว่านเยียนพูดแบบนี้ ไทเฮาค่อยวางใจไม่น้อย มองดูกู้โม่หานพร้อมผงกหัว

“อ๋องอี้ ตอนนี้เจ้าบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ ต้องพักผ่อนรักษาตัวให้ดี อย่าทำให้เสียความตั้งใจของเยียนเอ๋อร์ พวกเจ้าสองคน จะดูแลกันให้ดี”

กู้โม่หานเหลือบมองดูหนานหว่านเยียนแวบหนึ่ง นางนั่นแหละตัวดีชอบทำให้เขาโกรธ แล้วพูดตอบว่า “หลานรู้แล้ว เสด็จย่าเองก็ต้องดูแลตนเองให้ดี อย่างเป็นกังวลหลานจนเกินไป”

“เจ้าเป็นหลานของข้า ขอเพียงเจ้าไม่เป็นไร ข้าก็ไม่เป็นไร” ไทเฮาลูบมือหนานหว่านเยียน สายตากวาดมองระหว่างทั้งสองคน เห็นหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเหลือบมองกันบ่อยครั้ง ก็ค่อนข้างปลื้มใจ

“ข้าเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าดีขึ้นไม่น้อย จริงๆแล้ว ในช่วงเวลาวิกฤตเราจะได้เห็นความจริงใจในความทุกข์ยาก มีคนห่วงใยและคอยอยู่เคียงข้างเสมอ อ๋องอี้ อย่าลืมนะ ต้องรักษาช่วงเวลานี้ไว้ให้ดีที่สุด”

สีหน้าหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเปลี่ยนไปทันที อย่างค่อนข้างซับซ้อน

กู้โม่หานมองดูไทเฮา พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม หลานก็รู้ หลานก็จะดูแลนางให้ดี.....”

หนานหว่านเยียนเกือบจะอ้วกออกมา แต่ยังคงพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เสด็จย่าวางใจเถอะ ท่านอ๋องมีข้าอยู่ ไม่มีทางเป็นอะไรแน่”

ไทเฮายิ้มหัวเราะร่า พลิกมือคว้าจับมือหนานหว่านเยียน พร้อมผงกหัวพูดขึ้นว่า “ดี ในที่สุดข้าก็ได้เห็นพวกเจ้ารักใคร่กัน แต่เสียดาย....หลายปีขนาดนี้แล้ว พวกเจ้ายังไม่มีลูก”

เมื่อพูดถึงลูก หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานต่างสะดุ้งขึ้นมาทันที

สถานการณ์ในตอนนี้ พวกเขาทั้งสองมีความคิดเห็นเหมือนกัน....

เด็กน้อยทั้งสองคน ตอนนี้จะถูกเปิดเผยไม่ได้เด็ดขาด

โดยเฉพาะฮ่องเต้จ้องจะทำร้ายกู้โม่หาน ไม่มีทางให้เขามีลูกสาวสองคนแน่ เพื่อจะได้เป็นองค์ชายรัชทายาทอย่างราบรื่น

หนานหว่านเยียนขยิบตาให้กับกู้โม่หาน ไม่ให้เขาพูดจาไปเรื่อย

กลับคิดไม่ถึงว่าตอนนี้ กู้โม่หานก็คิดแบบนี้เหมือนกัน

เมื่อก่อนเขาอยากเปิดเผยสถานะของเด็กทั้งสองคน เพียงแค่อยากรับมาเป็นลูกเร็วๆ แต่ว่าสถานการณ์ตอนนี้ มีแต่จะทำให้เด็กทั้งสองคนตกอยู่ในอันตราย

เขาจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องลูกอีก บนให้หน้าหล่อเหลาเพียงเผยให้เห็นเพียงรอยยิ้ม

“อนาคตยังอีกยาวไกล เสด็จย่าไม่ต้องเป็นกังวล ข้ากับพระชายาต่างยังอายุน้อย พระชายาพยายามหน่อย เดี๋ยวก็ท้องเอง”

หนานหว่านเยียนทำได้เพียงพูดขึ้นมาอย่างเก้อเขินว่า “อืม ท่านอ๋องพูดถูก”

ไทเฮาเห็นแบบนี้ บนใบหน้าเผยรอยยิ้มอย่างซ่อนเร้น พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้ ข้าจะรอฟังข่าวดีของพวกเจ้า เยียนเอ๋อร์ ต้องทานยาบำรุงเยอะๆนะ จะได้ตั้งครรภ์ง่าย”

หนานหว่านเยียนรู้สึกชาไปถึงหัว แล้วฉีกยิ้มพูดขึ้นว่า “จะทำตามที่เสด็จย่าบอก"

กู้โม่หานมองดูหนานหว่านเยียน ท่าทีก็ค่อนข้างลึกซึ้ง

ไทเฮารู้สึกสถานการณ์ตอนนี้ค่อนข้างวิกฤต จึงก็ไม่พูดอยู่กับพวกเขานาน รวบรวมอารมณ์แล้วพูดขึ้นว่า

“เรื่องป้ายสั่งการทหารข้ารู้เรื่องแล้ว พวกเจ้าวางใจ ไม่ว่ายังไง ข้าก็จะปกป้องพวกเจ้าให้ถึงที่สุด ตอนนี้ฮ่องเต้แก่จนเลอะเลือนแล้ว”

“เรื่องนี้ มอบให้ข้า อ๋องอี้พักผ่อนดูแลตัวเองให้ดี เยียนเอ๋อร์ก็เหมือนกัน ข้ากลับก่อนล่ะ”

กู้โม่หานร้องพูดขึ้นมาอย่างตื้นตันว่า “เสด็จย่า....”

หนานหว่านเยียนจะไปส่ง ไทเฮากลับพูดว่า “เยียนเอ๋อร์อยู่ดูแลอ๋องอี้เถอะ ไม่ต้องไปส่ง"

“เพคะ”

ไทเฮาลุกขึ้นเดินออกไป หมัวมัวประคองนางไว้ ทั้งสองคนเดินออกจากประตูเรือนไป

ท่าทีไทเฮาดูเครียดพร้อมถอนหายใจ จู่ๆ กลับได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของเด็ก....