ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 352

ถามหาความรับผิดชอบ...

กู้โม่หานขมวดคิ้วมุ่น “ข้าเข้าใจแล้ว เจ้าไปก่อนเถอะ”

เสิ่นอี่ว์ถอยออกไปอย่างนอบน้อม ริมฝีปากบางของกู้โม่หานเม้มแน่น ใบหน้างดงามของหนานหว่านเยียนปั่นป่วนอยู่ในหัว

เขาพยายามไม่คิดเพ้อเจ้อ เรื่องเร่งด่วนที่สุดคือการยึดอำนาจก่อน ปลุกเสด็จแม่ให้ตื่นขึ้น เรื่องที่เหลือล้วนไม่สำคัญ

เขาเหลือบมองแท่งไม้ที่ไม่มีถังหูหลู ตรงมุมล่างหน้าต่าง ความรู้สึกว่างเปล่า

นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เจอเด็กสองคนนั้นสองวันแล้ว เขาหันกายเดินออกจากห้อง มุ่งหน้าไปเรือนเซียงหลินอีกครั้ง

ขณะเดียวกัน ภายในเรือนเซียงหลิน

หลังหนานหว่านเยียนจัดการดอกบัวขาวน้อยแล้วก็ผ่อนคลาย ถามเซียงอวี้คาบเรียนของเด็กๆ ทั้งสองจบแล้วหรือยัง เซียงอวี้กล่าวว่า “ทูลพระชายาพวกคุณหนูเรียนเสร็จแล้ว ตอนนี้ไปหาท่านปู่หมิงเพคะ”

“ดี” หนานหว่านเยียนไปเรือนของโม่หวิ่นหมิงนางก็มองเห็นเกี๊ยวน้อยจ้องเกาทัณฑ์แขนเสื้อเล็กที่มีรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ในมือจากไกลๆ ดวงตาเบิกกว้างอย่างนึกไม่ถึง พูดอย่างตื่นเต้นมาก

“หวือ! มันบินออกไปแล้ว!”

ส่วนซาลาเปาน้อยมองอย่างอิจฉาอยู่ข้างกายนาง “ว้าว... พี่สาวเกาทัณฑ์แขนเสื้อนี่สุดยอดมากเลย!”

โม่หวิ่นหมิงยิ้มบาง แววตาโค้งยิ้มราวกับพระจันทร์เสี้ยว “ของเจ้าก็สุดยอดเช่นกัน เจ้าเพียงแต่ใช้ไม่ถูกวิธีเท่านั้น”

ขณะพูด เขาก็จับข้อมือของซาลาเปาน้อยอย่างอ่อนโยน สอนนางว่าต้องเล็งเป้า และยิงอย่างไร

เสียง “ฟิ้ว” ดังขึ้น แท่งไม้แหลมขนาดเท่านิ้วก้อยยิงพุ่งออกจากมือซาลาเปาน้อย

เกี๊ยวน้อยก็ร้องว้าว “อันนี้ๆ หรือก็คือยิงแม่น แม่นเหมือน...”

“ยิงแม่นเหมือนจับวาง” หนานหว่านเยียนเดินเข้ามาพร้อมยิ้มแย้มดุจมวลผกา เมื่อเห็นใบหน้าเล็กที่ไร้เดียงสาของทั้งสอง ก็รู้สึกอบอุ่นในใจ “แต่สำนวนนี้ไม่ได้ใช้เช่นนี้”

“ท่านแม่！” เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ซาลาเปาน้อยตรงไปกอดต้นขาหนานหว่านเยียนไว้ “ท่านแม่มาดูเร็วเข้าท่านปู่หมิงให้เกาทัณฑ์แขนเสื้อพวกข้า มันน่าทึ่งมาก!”

“ใช่แล้ว ท่านแม่ ท่านดูนะ” เกี๊ยวน้อยกระโดดถอยหลังไปครึ่งก้าว ยกเกาทัณฑ์แขนเสื้อในมือชี้ไปที่กระถางดอกไม้บนชั้นต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปสามสิบก้าว “ปิ้วๆๆๆ....”

เกาทัณฑ์แขนเสื้อพุ่งออกไป เห็นเพียงแท่งไม่แหลมสามแท่งพุ่งใส่กระถางดอกไม้ทีละอันอย่างรวดเร็วและแม่นยำ กระถางก็ส่งเสียงตกลงมา เกี๊ยวน้อยร้องตกใจทันที วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก “แย่แล้ว...”

ขณะเหลือบเห็นกระถางกำลังตกลงพื้น โม่หวิ่นหมิงก็กระโดดขึ้นจากรถเข็นอย่างไม่สะทกสะท้าน ฝ่าเท้าแตะพื้นแผ่วเบา ท่วงท่าดุจสายลม ฉวยชั้นต้นไม้ข้างหน้าไว้ แล้วจับวางกลับไปอย่างมั่นคง

เขายิ้มบาง มองเกี๊ยวน้อยดวงตามีความชื่นชมไม่ปิดบังสักนิด “การเคลื่อนไหวของเกี๊ยวน้อยนี้ ถือว่ายิงแม่นเหมือนจับวางแล้ว”

อายุยังน้อยแล้วมีพรสวรรค์เช่นนี้ได้ ช่างมีเชื้อสายของกู้โม่หานในสายเลือดโดยแท้...

เกี๊ยวน้อยมีสีหน้าสำนึกผิด ก้าวไปข้างหน้าด้วยความน้อยใจ ดึงแขนเสื้อของหนานหว่านเยียนยิกๆ “ท่านแม่ข้าขอโทษ ข้า ข้าเพียงอยากอวดเกาทัณฑ์แขนเสื้อที่ท่านปู่หมิงสอนข้ากับซาลาเปาน้อยเมื่อครู่ ไม่ได้คิดทำลายกระถางดอกไม้นะเจ้าคะ”