ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 353

“ท่านแม่ไม่รู้อะไรเลย เมื่อครู่ท่านปู่หมิงยังชมข้าว่ามีพรสวรรค์ด้วยล่ะ！”

หนานหว่านเยียนเกาปลายจมูกของนางด้วยความชื่นใจอย่างยิ่ง “เจ้าเรียนรู้ได้เร็ว ซาลาเปาน้อยไม่ค่อยสันทัดเรื่องด้านนี้ อย่าลืมสอนน้องสาวมากๆ แต่เจ้าเสียเปรียบด้านวรรณกรรม ซาลาเปาน้อยเปรื่องปราด ก็ต้องช่วยเหลือพี่สาว พวกเจ้าเติมเต็มกันและกัน ประคับประคองกันไปได้พอดี”

เกี๊ยวน้อยฟังสำนวนพวกนี้ไม่ค่อยเข้าใจ เพียงพยักหน้า เขย่าแก้มป่องๆ ไปมา “ข้ารู้หน่า!”

ซาลาเปาน้อยก็ก้าวไปข้างหน้าจับมือเกี๊ยวน้อยเอาไว้ ดวงตาเปล่งประกาย “ข้าจะเรียนกับพี่สาวอย่างตั้งใจ! ไม่รั้งขานางแน่นอน!”

ทันใดนั้นทั้งสี่คนก็หัวเราะด้วยกัน บรรยากาศอบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ

จากนั้นพวกเขาก็คุยกันเรื่องสัพเพเหระ จู่ๆ เกี๊ยวน้อยก็ลุกขึ้นยืนอย่างพลันฉุกคิดขึ้นมาได้ ชูอุ้งมือน้อยๆ ของตนเอง “ข้ายังไม่ได้แสดงวรยุทธ์ที่ข้าเพิ่งเรียนให้ท่านปู่หมิงดูเลย!”

ขณะพูด นางกำลังจะวิ่งไปด้านหน้าเรือน“ข้าจะไปเปลี่ยนเป็นชุดฝึกซ้อมในห้อง!”

ซาลาเปาน้อยรีบเดินตามไป “พี่สาวรอข้าก่อน ข้าจะไปด้วย!”

หนานหว่านเยียนอดหัวเราะไม่ได้ จ้องมองแผ่นหลังทั้งสองคนกระโดดโลดเต้น แต่แววตากลับครุ่นคิด

หากพวกนางสามารถใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลเช่นนี้ตลอดไปได้ ก็คงจะดี

แต่เพียงครู่เดียว สองคนพี่น้องวิ่งกลับเข้ามาด้วยใบหน้าขาวซีด ด้านหลังยังตามมาด้วยเซียงอวี้ที่มีสีหน้าประหม่าเช่นเดียวกัน

“ทำไมกลับมาไวเช่นนี้...” หนานหว่านเยียนถามด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่อทั้งสามคนวิ่งเข้ามาใกล้ รอยยิ้มบนหน้านางพลันแข็งค้างเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

เพียงเห็นดวงตาเกี๊ยวน้อยยับยู่ยี่ ถือซากนกสาลิกาปากดำตัวหนึ่งไว้ในมือ “ท่านแม่ ท่านแม่ตอนพวกข้ากำลังกลับห้อง พบเจอนกน้อยตัวหนึ่งตายใต้ต้นไม้ ช่างน่าสงสารยิ่ง...”

เกี๊ยวน้อยรู้สึกเศร้าโศกเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงซาลาเปาน้อย

ความเห็นอกเห็นใจของเด็กทั้งสองสูงมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีล่ากับปู๋ล่าเป็นเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก เห็นสัตว์ตัวเล็กๆ ตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้เป็นที่สุด

หนานหว่านเยียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว วางซากนกสาลิกาปากดำในมือเกี๊ยวน้อยลงบนพื้น “ไม่เป็นอะไร นกสาลิกาปากดำตัวน้อยเพียงไปดินแดนอื่น มันอยู่ที่นั่นได้อย่างมีความสุข”

ฤดูกาลนี้ จะมีนกสาลิกาปากดำหรือ

โม่หวิ่นหมิงลดสายตาลง สำรวจซากนกสาลิกาปากดำอย่างตั้งใจ

เซียงอวี้แสดงความกระวนกระวายอยู่ด้านข้าง จ้องมองซากนกสาลิกาปากดำตัวนั้นรู้สึกเพียงหวาดกลัวมาก “พระชายาเพคะ โปรดอภัยที่บ่าวปากมาก แต่การตายของนกสาลิกาปากดำเป็นลางร้าย โดยเฉพาะถ้ามันตายในเรือน”

“ไม่รู้ว่า เป็นเพราะกลศาสตร์พวกนั้นที่วางไว้ในเรือนของท่านปู่หมิงหรือไม่ ไม่ระวังทำร้ายนกสาลิกาปากดำตัวนี้ ถึงได้...”

พูดจบ นางก็เหลือบมองโม่หวิ่นหมิงอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวจะพูดแรงไป ทำให้เขาไม่สบายใจ

โม่หวิ่นหมิงกลับไม่ไร้เหตุผลเงยหน้าขึ้นอย่างเฉยเมย เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่สงบ

“กลศาสตร์ไร้ความปรานีจริงๆ ไม่แบ่งแยกมนุษย์และสัตว์ ตราบใดที่มีคนกระตุ้น จะต้องตายอย่างแน่นอน ข้าก็ไม่แน่ใจว่า เรื่องนี้เป็นเพราะกลศาสตร์หรือไม่”

กลศาสตร์ล้วนละเอียดถี่ถ้วนกว่า ปกติทำร้ายคนที่มองไม่เห็น บนร่างนกสาลิกาปากดำนี้ไม่มีบาดแผลใหญ่ ทั้งไม่มีเลือดออก เขาจึงระบุไม่ได้

หนานหว่านเยียนปลอบเด็กสองคน พร้อมฟังบทสนทนาของทั้งสอง ขมวดคิ้วเล็กน้อยขึ้นมา

กระทั่งสีหน้าเกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยในอ้อมแขนค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาด นางถึงหันไปตรวจสอบซากนกสาลิกาปากดำ

“ไม่มีบาดแผล ตัวไม่แข็งทื่อ ไม่ได้แข็งตาย...” หนานหว่านเยียนมองนกสาลิกาปากดำอย่างจริงจัง แหวกขนนกของมันออกตรวจสอบอยู่หลายรอบ

ท้ายที่สุดหางตาชำเลืองมองจะงอยปากของนก มีร่องรอยผงแป้งเล็กน้อย

นางขมวดคิ้ว มือจิ้มบนผงแป้งแล้วใช้นิ้วถูๆ จากนั้นจ่อจมูกดมกลิ่น “ไร้กลิ่น แต่เป็นผลึก”