ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 354

นางยังนึกว่า หลังเกิดเรื่องพลาดกินลูกกลอนพูดความจริงเข้าไป กู้โม่หานจะอยู่คนเดียวสักพัก อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีทางมาอยู่ที่นี่

กู้โม่หานไม่ตอบคำถามของหนานหว่านเยียนก่อน เขาโอบเอวคอดของหนานหว่านเยียนเหนียวแน่น มองโม่หวิ่นหมิงที่ยื่นมือออกมา ใบหน้าหล่อเหลาแต้มความเย็นชาแข็งกระด้างหลายส่วน สายตาเต็มไปด้วยคำเตือน

“ท่านน้าเคลื่อนไหวไม่สะดวก ครั้งหน้าอย่าอวดดีเลย”

ไม่ว่าเขาจะชอบหนานหว่านเยียนหรือไม่ เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาข้องแวะกับหนานหว่านเยียนแม้แต่น้อย

สีหน้าอ่อนโยนของโม่หวิ่นหมิงพลันอึมครึมลง มองกู้โม่หานโอบหนานหว่านเยียนไว้แน่น ค่อยๆ ถอนมือกลับ

“ข้าไม่เป็นไร ความปลอดภัยของหว่านหว่านต้องมาก่อน”

ดวงตากู้โม่หานดำทะมึน ยิ่งมองโม่หวิ่นหมิงยิ่งขัดตา

หนานหว่านเยียนอยากออกจากอ้อมกอดของเขา จึงสะกิด “ข้ายืนได้ เจ้าปล่อยข้าได้แล้ว”

กู้โม่หานจ้องหนานหว่านเยียนเขม็ง แววตาไม่พอใจ ไม่เพียงไม่ปล่อยนาง ยังดึงเข้ามาสู่อ้อมแขน

เอวหนานหว่านเยียนทั้งคอร์ดและอ่อนนุ่ม ชนเข้ากับอ้อมแขน เขาก็แข็งค้างไปชั่วครู่หนานหว่านเยียนยังไม่ทันจะตอบสนอง ก็ปล่อยมือออกก่อน

“เมื่อวานวันพระราชสมภพของข้าเด็กสองคนไม่ได้มา ข้าจึงมาหา พวกนางล่ะ”

“พวกนางไม่อยู่ เจ้ามีอะไรก็พูดมาตรงๆ แม้ว่าข้าอาจจะไม่ตอบเจ้าก็ตาม” หนานหว่านเยียนชำเลืองมองกู้โม่หานด้วยสายตาอธิบายไม่ได้ รู้สึกกู้โม่หานมีบางอย่างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

และคิดว่าเขาไม่มีทางมาโดยไม่มีสาเหตุ เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นที่เรือนแปลกประหลาดมาก เขาต้องมีคำถามที่อยากถามนางแน่

กู้โม่หานเหลือบมองหนานหว่านเยียนคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงตะโกนตื่นระคนดีใจของเซียงอวี้“ท่านอ๋องเสด็จมา! พระชายา บ่าวจะไปเตรียมชากับของว่างมาให้นะเพคะ”

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานหันไปมองพร้อมกัน เห็นเพียงใบหน้าตื่นเต้นของเซียงอวี้ความสุขในดวงตาปิดไม่มิด มือซ้ายนางจูงซาลาเปาน้อยมือขวาจูงเกี๊ยวน้อยด้านข้างยังมีอาจี้ที่บังเอิญตามมาหลังกลับจากซื้อของ

เซียงอวี้กล่าวจบ ก็วิ่งหายวับไปไม่เห็นเงาคน

ซึ่งเด็กสองคนกับอาจี้มองหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานแนบกันใกล้ชิดขนาดนั้น โม่หวิ่นหมิงนั่งอยู่บนรถเข็นอยู่ด้านหนึ่ง สถานการณ์ไม่ตึงเครียด ทั้งดูเหมือนกลมกลืนกันเล็กน้อย

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเพิ่งไปฝังศพนกน้อย เพื่อเอาใจพวกนาง เซียงอวี้เปลี่ยนเรื่องแล้วเล่าเรื่องกู้โม่หานไม่ชอบหยุนอี่ว์โหรวทั้งยังฉีกหน้าหยุนอี่ว์โหรวอย่างรุนแรงด้วย

แม้เกี๊ยวน้อยจะไม่เข้าใจว่าฉีกหน้าหมายถึงอะไร แต่เข้าใจประมาณว่า กู้โม่หานไม่ชอบสตรีชั่วร้ายที่รังแกแม่ของนาง

หึ งั้นยกโทษให้เขาสักนิดเดียวก็ได้

นางมองไปทางอื่นอย่างงุ่มง่าม วิ่งเตาะแตะๆ ไปข้างกายโม่หวิ่นหมิง“ท่านปู่หมิงตอนนี้ข้าแสดงวรยุทธ์ให้ท่านดูต่อดีหรือไม่”

โม่หวิ่นหมิงอารมณ์ดีขึ้น ลูบหัวเกี๊ยวน้อยอย่างเอ็นดู “ดี”

ซาลาเปาน้อยก็มายืนข้างกายหนานหว่านเยียนอย่างเชื่อฟัง จับมือนางแน่น โดยไม่พูดอะไรสักคำ

กู้โม่หานเห็นไม่มีใครเริ่มพูดกับเขาก่อน แต่โม่หวิ่นหมิงสนิทกับเกี๊ยวน้อยเช่นนี้ ยิ่งพลันรู้สึกอิจฉาในใจ

เห็นชัดอยู่ว่าเป็นบุตรีล้ำค่าของเขา