ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 354

นางยังนึกว่า หลังเกิดเรื่องพลาดกินลูกกลอนพูดความจริงเข้าไป กู้โม่หานจะอยู่คนเดียวสักพัก อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีทางมาอยู่ที่นี่

กู้โม่หานไม่ตอบคำถามของหนานหว่านเยียนก่อน เขาโอบเอวคอดของหนานหว่านเยียนเหนียวแน่น มองโม่หวิ่นหมิงที่ยื่นมือออกมา ใบหน้าหล่อเหลาแต้มความเย็นชาแข็งกระด้างหลายส่วน สายตาเต็มไปด้วยคำเตือน

“ท่านน้าเคลื่อนไหวไม่สะดวก ครั้งหน้าอย่าอวดดีเลย”

ไม่ว่าเขาจะชอบหนานหว่านเยียนหรือไม่ เขาก็ไม่ยอมให้ใครมาข้องแวะกับหนานหว่านเยียนแม้แต่น้อย

สีหน้าอ่อนโยนของโม่หวิ่นหมิงพลันอึมครึมลง มองกู้โม่หานโอบหนานหว่านเยียนไว้แน่น ค่อยๆ ถอนมือกลับ

“ข้าไม่เป็นไร ความปลอดภัยของหว่านหว่านต้องมาก่อน”

ดวงตากู้โม่หานดำทะมึน ยิ่งมองโม่หวิ่นหมิงยิ่งขัดตา

หนานหว่านเยียนอยากออกจากอ้อมกอดของเขา จึงสะกิด “ข้ายืนได้ เจ้าปล่อยข้าได้แล้ว”

กู้โม่หานจ้องหนานหว่านเยียนเขม็ง แววตาไม่พอใจ ไม่เพียงไม่ปล่อยนาง ยังดึงเข้ามาสู่อ้อมแขน

เอวหนานหว่านเยียนทั้งคอร์ดและอ่อนนุ่ม ชนเข้ากับอ้อมแขน เขาก็แข็งค้างไปชั่วครู่หนานหว่านเยียนยังไม่ทันจะตอบสนอง ก็ปล่อยมือออกก่อน

“เมื่อวานวันพระราชสมภพของข้าเด็กสองคนไม่ได้มา ข้าจึงมาหา พวกนางล่ะ”

“พวกนางไม่อยู่ เจ้ามีอะไรก็พูดมาตรงๆ แม้ว่าข้าอาจจะไม่ตอบเจ้าก็ตาม” หนานหว่านเยียนชำเลืองมองกู้โม่หานด้วยสายตาอธิบายไม่ได้ รู้สึกกู้โม่หานมีบางอย่างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

และคิดว่าเขาไม่มีทางมาโดยไม่มีสาเหตุ เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นที่เรือนแปลกประหลาดมาก เขาต้องมีคำถามที่อยากถามนางแน่

กู้โม่หานเหลือบมองหนานหว่านเยียนคิดจะพูดอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงตะโกนตื่นระคนดีใจของเซียงอวี้“ท่านอ๋องเสด็จมา! พระชายา บ่าวจะไปเตรียมชากับของว่างมาให้นะเพคะ”

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานหันไปมองพร้อมกัน เห็นเพียงใบหน้าตื่นเต้นของเซียงอวี้ความสุขในดวงตาปิดไม่มิด มือซ้ายนางจูงซาลาเปาน้อยมือขวาจูงเกี๊ยวน้อยด้านข้างยังมีอาจี้ที่บังเอิญตามมาหลังกลับจากซื้อของ

เซียงอวี้กล่าวจบ ก็วิ่งหายวับไปไม่เห็นเงาคน

ซึ่งเด็กสองคนกับอาจี้มองหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานแนบกันใกล้ชิดขนาดนั้น โม่หวิ่นหมิงนั่งอยู่บนรถเข็นอยู่ด้านหนึ่ง สถานการณ์ไม่ตึงเครียด ทั้งดูเหมือนกลมกลืนกันเล็กน้อย

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเพิ่งไปฝังศพนกน้อย เพื่อเอาใจพวกนาง เซียงอวี้เปลี่ยนเรื่องแล้วเล่าเรื่องกู้โม่หานไม่ชอบหยุนอี่ว์โหรวทั้งยังฉีกหน้าหยุนอี่ว์โหรวอย่างรุนแรงด้วย

แม้เกี๊ยวน้อยจะไม่เข้าใจว่าฉีกหน้าหมายถึงอะไร แต่เข้าใจประมาณว่า กู้โม่หานไม่ชอบสตรีชั่วร้ายที่รังแกแม่ของนาง

หึ งั้นยกโทษให้เขาสักนิดเดียวก็ได้

นางมองไปทางอื่นอย่างงุ่มง่าม วิ่งเตาะแตะๆ ไปข้างกายโม่หวิ่นหมิง“ท่านปู่หมิงตอนนี้ข้าแสดงวรยุทธ์ให้ท่านดูต่อดีหรือไม่”

โม่หวิ่นหมิงอารมณ์ดีขึ้น ลูบหัวเกี๊ยวน้อยอย่างเอ็นดู “ดี”

ซาลาเปาน้อยก็มายืนข้างกายหนานหว่านเยียนอย่างเชื่อฟัง จับมือนางแน่น โดยไม่พูดอะไรสักคำ

กู้โม่หานเห็นไม่มีใครเริ่มพูดกับเขาก่อน แต่โม่หวิ่นหมิงสนิทกับเกี๊ยวน้อยเช่นนี้ ยิ่งพลันรู้สึกอิจฉาในใจ

เห็นชัดอยู่ว่าเป็นบุตรีล้ำค่าของเขา

กู้โม่หานเอนตัว เอื้อมมือไปบีบแก้มเกี๊ยวน้อย

“ไม่เจอกันไม่กี่วัน เจ้าพัฒนาขึ้นแล้วรึ”

เกี๊ยวน้อยหลบออก ไม่ให้เขาบีบแก้ม

เขาปฏิบัติต่อท่านแม่ยังไม่ดีพอ ตราบใดที่ปฏิบัติต่อท่านแม่ดีแล้วถึงจะบีบแก้มของนางได้

ซึ่งนางเชิดหน้าขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง “ข้าย่อมพัฒนาขึ้นแล้ว ไม่ดูว่าข้าเป็นใคร อาจารย์ต่างชมข้าว่าเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะการต่อสู้ ท่านปู่หมิงสอนข้าใช้กลศาสตร์ ข้ายิ่ง...”

“ยิงแม่นเหมือนทะลุไส้!”

เมื่อทุกคนได้ยิน ต่างสะดุ้งตกใจ

หากคุณหนูยิงแม่นเหมือนทะลุไส้ ช่างน่ากลัวยิ่ง

หนานหว่านเยียนกุมหน้าผาก เพิ่งสอนไปเมื่อครู่ ตอนนี้กลับลืมอีกแล้ว

“ยิงแม่นเหมือนจับวางต่างหาก” กู้โม่หานลูบผมเด็กๆ สายตารักใคร่เอ็นดู “ในเมื่อเจ้าพูดมาขนาดนี้ งั้นข้ายิ่งอยากดูว่าเจ้าเก่งแค่ไหนแล้ว”

เกี๊ยวน้อยได้ยิน ดวงตาเป็นประกาย “วิ้งๆ” หลายส่วน แหงนหน้ามองเขาอย่างตื่นเต้น

“งั้นท่านอย่ากลัวไปล่ะ ตอนนี้ข้าประลองกับท่านได้แน่!”

กู้โม่หานอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ดวงตาเรียวยาวโค้งงอ “ได้”

พูดจบ เขาก็กวาดตามองโม่หวิ่นหมิงอย่างเย็นชา แล้วมองหนานหว่านเยียนใบหน้าหล่อเหลาแต้มรอยยิ้มหลายส่วน “พระชายาพวกเรามานั่งดูตรงนี้เถอะ”

หนานหว่านเยียนเห็นเขายิ้มขึ้นมา ในใจลนลานอย่างอธิบายไม่ได้ ปกตินางไม่มีทางคิดหลงตัวเองว่า กู้โม่หานชอบนางถึงสีหน้าดีให้นาง ส่วนใหญ่เป็นเพราะท่านน้าอยู่ที่นี่กระมัง เลยจงใจเล่นละครกับนาง

นางมองเกี๊ยวน้อยร้อนวิชา จึงเอ่ยว่า “นั่งตรงใดก็ได้ทั้งนั้น”

ทว่ามันแปลกนิดหน่อย เด็กๆ กำลังแสดงให้ท่านน้าดูนี่ ทำไมกู้โม่หานทำราวกับว่ากำลังแสดงให้เขาดูเล่า

โม่หวิ่นหมิงรู้ดีกว่าหนานหว่านเยียนเห็นชัดว่ากู้โม่หานกำลังแสดงศักดากับเขา ไม่ว่าจะสิทธิ์ในตัวของหนานหว่านเยียนหรือเด็ก ทั้งสอง

นิ้วเรียวยาวของเขาบีบแน่นเล็กน้อย หันหน้าไปพูดกับอาจี้“ในเรือนอากาศเย็น ไปหยิบเบาะรองนั่งของข้าในห้องมา ปูให้หว่านหว่านกับซาลาเปาน้อยนั่ง”

อาจี้ผงะ รีบเอ่ยว่า “ขอรับเซียนเซิง!”

แน่นอนว่า เซียนเซิงของเขายังคงอ่อนโยน อบอุ่น และรอบคอบดังเช่นเคย

อาจี้กำลังวิ่งออกไปสองสามก้าว ก็ได้ยินกู้โม่หานเอ่ยปากนิ่งๆ

“ไม่ต้องยุ่งยากแล้ว!”

โม่หวิ่นหมิงขมวดคิ้วมุ่นเบาๆ มองไปทางกู้โม่หาน

เห็นกู้โม่หานถอดเสื้อคลุมตัวนอกให้หนานหว่านเยียนใช้รองนั่ง อุ้มซาลาเปาน้อยขึ้นมาด้วยมือเดียว กอดไว้ในอ้อมแขนตนเอง...