ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 355

กู้โม่หานกอดซาลาเปาน้อยไว้ในอ้อมแขนตนเอง มองดวงตากลมโตที่เหมือนลูกองุ่นของซาลาเปาน้อยเผยร่องรอยความงงงัน

เขายิ้มครู่หนึ่ง มองหนานหว่านเยียน“พระชายานั่งสิ”

ซาลาเปาน้อยกะพริบตา มองหนานหว่านเยียน หนานหว่านเยียนเอื้อมมือออกไปกำลังจะอุ้มนางเข้ามา “ให้ข้าอุ้มซาลาเปาน้อยเถอะ ไม่ต้องถึงมือเจ้า”

กู้โม่หานไม่ปล่อยมือ อุ้มซาลาเปาน้อยนั่งลงก่อน

“แขนขาเจ้าผอมลีบ นั่งกับเจ้าไปก็ทิ่มเจ็บ ข้าอุ้มก็พอแล้ว เจ้ารีบนั่งลงเถอะ เกี๊ยวน้อยรอนานหมดแล้ว”

เกี๊ยวน้อยเต็มไปด้วยความฮึกเหิม “ท่านแม่รีบนั่งเร็วเข้า”

หนานหว่านเยียนได้แต่นั่งลงก่อน

ทั้งครอบครัวสามคนนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อย โม่หวิ่นหมิงนั่งอย่างโดดเดี่ยวอยู่ด้านข้าง มองสีหน้าไม่ออก แต่อาจี้รู้สึกว่าเซียนเซิงอ้างว้างเกินไป จึงเข็นรถเข็นไปข้างกายหนานหว่านเยียน

อืม อย่างนี้ค่อยเจริญหูเจริญตาขึ้นเยอะ

ขณะนั้น เกี๊ยวน้อยม้วนแขนเสื้อเดินถอยหลัง เริ่มปรับลมหายใจตนเอง พร้อมจะเริ่มได้ทุกเมื่อ

นางยื่นมือสั้นป้อมสองข้างออกมา ใบหน้านุ่มนวล นัยน์ตาสีนิลฉายประกายดุเดือด

“ฮ๊าาาาาา!” ฝ่ามือ ส่งลมกระโชกแรง ทะลุทะลวงผ่านอากาศที่เงียบสงบ แม้จะแผ่วเบาก็ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงอานุภาพได้

วินาทีต่อมา เกี๊ยวน้อยนั่งท่าม้า เปลี่ยนทรงร่างได้อย่างคล่องแคล่ว ตีลังกาได้อย่างง่ายดาย วาดฝ่ามือพาดไปด้านหลังอย่างแรง

แต่ละท่วงท่า ราวกับแฝงกำลังมหาศาล ในร่างกายเล็กๆ นี่ กระทั่งโม่หวิ่นหมิงเห็นเงาร่างกู้โม่หานซ้อนทับบนตัวเกี๊ยวน้อยได้

ซาลาเปาน้อยอายุยังน้อย ทักษะศิลปะการต่อสู้ยังดีขนาดนี้ สุดท้ายเลือดย่อมข้นกว่าน้ำ

กู้โม่หานมองเกี๊ยวน้อย“ออกกระบวนท่า” เปลวไฟรางๆ ประกายตื่นเต้นในดวงตาดำขลับ

เขาระงับความรู้สึกไม่ได้ วางซาลาเปาน้อยคืนอ้อมแขนหนานหว่านเยียนยืนขึ้นไปข้างหน้า ยืนข้างกายเกี๊ยวน้อย

“ขาต้องมั่น ออกมือต้องกระจ่าง อย่าเคลื่อนไหวโอ่อ่า”

ขณะที่พูด เขาก็ปรับท่าทางของเกี๊ยวน้อย

เดิมเกี๊ยวน้อยมีนิสัยไม่ยอมแพ้ ขณะเห็นกู้โม่หานจับผิดนางมากขนาดนี้ พลันทําปากจู๋ขึ้นมา

นางไม่ส่งเสียงอะไร เคลื่อนไหวตามกู้โม่หานอย่างตั้งอกตั้งใจ เริ่มเรียนรู้เข้าที่เข้าทาง

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ความคิดสับสน

ต้องบอกว่า กู้โม่หานมีท่าทางเหมือนพ่อคน อดทนยิ่ง ในการอบรมสั่งสอนเด็ก

เพียงแต่...

นางมองเกี๊ยวน้อยจากนั้นมองซาลาเปาน้อยในอ้อมแขน

ซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หานกับเกี๊ยวน้อยอย่างตกตะลึง แสดงความชื่นชมเป็นครั้งคราว แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา

คิ้วหนานหว่านเยียนพลันขมวดแน่นยิ่งขึ้น รู้สึกไม่สบายใจโดยบอกไม่ถูก

แต่เมื่อนางคิดดูแล้ว ก็ไม่มีเวลาใกล้ชิดได้มากนัก จึงไม่รบกวนความสนใจของพวกเด็กๆ

เมื่อจากกันแล้ว ย่อมลืมไปโดยธรรมชาติ

ทั้งสองฝึกฝนวรยุทธ์จบลง กู้โม่หานก็จงใจหยอกเกี๊ยวน้อย

“ไม่เลว พัฒนาไวมาก หากเจ้าทำเช่นนี้ต่อไป บางทีอีกสามสิบห้าสิบปีข้างหน้า จะสามารถเอาชนะข้าได้”

เกี๊ยวน้อยเป็นกังวลในทันที ใบหน้าแดงระเรื่อแต้มเหงื่อ “ท่านพูดเพ้อเจ้อ รอข้าเรียนจบแล้ว ข้าต้องเอาชนะท่านได้อย่างแน่นอน!”

เพิ่งพูดจบ สองเท้านางพลันลอยกลางอากาศ กู้โม่หานอุ้มนางไว้ในอ้อมแขนด้วยมือข้างเดียว เดินกลับไปข้างกายหนานหว่านเยียนอย่างมั่นคง

“ดี งั้นข้าจะรอเจ้ามาท้าประลองกับข้า ถึงตอนนั้นแพ้แล้วอย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งเล่า” เขาวางเกี๊ยวน้อยบนเก้าอี้ แล้วลูบหัวนาง

เกี๊ยวน้อยย่นจมูก สองมือเท้าเอว “ข้าไม่มีทางร้องไห้แน่ อาจารย์พูดไว้ว่า เด็กที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งไม่ใช่แม่ทัพที่ดี”

บทสนทนาทำให้ทุกคนสนุก บรรยากาศเป็นไปอย่างกลมเกลียว

โม่หวิ่นหมิงมองเห็น ในใจหนักอึ้ง

ทัศนคติที่กู้โม่หานมีต่อหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไป และระดับความรักใคร่ที่มีต่อเด็กน้อยทั้งสอง เกินจินตนาการของเขาไปแล้ว

ขณะนั้นเอง เซียงอวี้ยกจานขนมกับน้ำชาเดินเข้ามาอย่างยิ้มแย้ม

“ขนมเพิ่งทำใหม่ในห้องครัวเล็ก เหล่านายท่านรีบชิมขณะร้อนเถอะเพคะ”

เกี๊ยวน้อยเหนื่อยจากฝึก กระโดดลงจากเก้าอี้ เช็ดมือไปหาของกิน

ซาลาเปาน้อยก็หิวแล้ว หนานหว่านเยียนวางนางลงไป

เซียงอวี้หยิบปาลมีเยมาจานหนึ่ง ทั้งยังมีขนมออสมันตัสหนึ่งจานกับกล่องขนมใส้หมู

แม้ว่ากล่องขนมใส้หมูจะส่งกลิ่นหอม แต่ด้านในก็เต็มไปด้วยเนื้อบด ติดมันเป็นส่วนใหญ่ เด็กสาวล้วนไม่ค่อยยอมกินนัก

หนานหว่านเยียนกับเกี๊ยวน้อยต่างกินขนม ซาลาเปาน้อยชอบกินขนมใส้หมู จึงเอื้อมมือไปหากล่องขนมใส้หมูไม่หยุด

กู้โม่หานก็ชอบกินขนมใส้หมู ความเร็วในการกินขนมใส้หมูทั้งเด็กและผู้ใหญ่จึงไวมาก

เซียงอวี้มองจนอ้าปากตาค้าง อดไม่ได้ที่จะส่งเสียง

“รสชาติที่คุณหนูหนานเสี่ยวชอบ เหมือนท่านอ๋องไม่มีผิดเลยนะเพคะ!”

เมื่อได้ยินคำพูด ทุกคนต่างทยอยมองทางซาลาเปาน้อยกับกู้โม่หาน

แม้ว่าเด็กและผู้ใหญ่จะรูปร่างหน้าตาไม่ค่อยเหมือนกัน แต่ตอนกินนี่ มีความคล้ายคลึงกันจริงๆ

กู้โม่หานเลิกคิ้ว หนานหว่านเยียนตกใจ มองซาลาเปาน้อยที่กินจนน้ำมันเลอะเต็มปาก หยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดให้นาง เอ่ยวางท่าไม่สะทกสะท้าน “จะอะไรกัน แค่ชอบรสชาติเหมือนกันเท่านั้นเอง”

กู้โม่หานมองทางหนานหว่านเยียนแววตาเข้มขรึม แต่กลับไม่พูดอะไร ถึงอย่างไรหนานหว่านเยียนก็จะหลีกเลี่ยงว่าบุตรีเป็นลูกของเขา

เขาไม่รั้นกับนาง

แม้โม่หวิ่นหมิงจะมีใบหน้าเย็นชา แต่ยื่นมือส่งแก้วชาให้ซาลาเปาน้อยน้ำเสียงอ่อนโยน “ซาลาเปาน้อยกินช้าๆ ดื่มชาให้ชุ่มชื่นหน่อย เดี๋ยวเลี่ยนเอา”

กู้โม่หานกลับใช้มือข้างหนึ่งปิดกั้นชาของเขา จ่อน้ำฮอว์ธอร์นจีนในมือใส่ปากซาลาเปาน้อย

“ท่านน้าอาจไม่รู้ กินเนื้อติดมันมากๆ ต้องดื่มน้ำฮอว์ธอร์นจีนถึงแก้เลี่ยนได้”

บุตรีของเขา ชอบอะไรเขาจะยังไม่รู้หรือไร

โม่หวิ่นหมิงก็ไม่ได้รำคาญ ถือน้ำชา มองซาลาเปาน้อยอย่างอดทน

ซาลาเปาน้อยหันซ้ายหันขวาอย่างลังเลอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายยื่นศีรษะออกไป อ้าปากเล็กๆ จิบน้ำฮอว์ธอร์นจีนในแก้วของกู้โม่หาน

“ขอโทษท่านปู่หมิงเจ้าค่ะ ข้าก็ชอบดื่มน้ำฮอว์ธอร์นจีน”

เกี๊ยวน้อยกะพริบตา “อืมๆ ท่านปู่หมิงซาลาเปาน้อยชอบกินน้ำฮอว์ธอร์นจีนเปรี้ยวๆ ตั้งแต่เด็กแล้ว”

มือโม่หวิ่นหมิงสั่นเบาๆ อย่างเห็นได้ชัด แต่เขายังคงดึงมือกลับโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ไม่เป็นไร ดื่มช้าๆ เดี๋ยวสำลักนะ”

ดวงตากู้โม่หานแสดงความพึงพอใจ แต่ท่าทางที่ป้อนซาลาเปาน้อยดื่มน้ำกลับพิถีพิถันมาก “ท่านน้าไม่ต้องกังวล ข้าดูอยู่ ซาลาเปาน้อยไม่สำลักหรอก”

ภายในเรือนเซียงหลิน แม้จะปั่นป่วนอย่างลับๆ แต่ใบหน้ากลับยังคงอบอุ่นมีความสุข

แต่เรือนจิ้งฉานกลับมีสภาพแวดล้อมนองเลือด

บ่าวหญิงกล่าวว่า มีสัตว์หลายตัวตายในเรือนหวางหมัวมัวเห็นทั้งหมดแล้ว สีหน้าจริงจังมา “เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ได้”

แต่เวลานี้เอง หยุนอี่ว์โหรวกับจ้างฮวาก็มาเรือนจิ้งฉาน

สีหน้าหยุนอี่ว์โหรวขาวซีด ดูแล้วเหมือนได้รับความตกใจอย่างนั้น “หวางหมัวมัวท่านกำลังทำอะไรอยู่รึ”

หวางหมัวมัวมองกลับมาอย่างประหม่าเล็กน้อย “พระชายารองหยุน”

นางดึงแขนเสื้อของหยุนอี่ว์โหรวสื่อให้นางมองซากศพบนพื้น

“ไม่รู้ว่าเพราะอะไร อยู่ดีๆ ถึงมีสุนัขจิ้งจอกตายในจวนอ๋องทั้งยังมีนกสาลิกาปากดำ นกกระเรียนส่วนหนึ่งตายด้วย พวกมันล้วนเป็นสัตว์มงคล ไม่รู้ว่าเพราะกำลังจะเรื่องใหญ่เกิดขึ้นหรือไม่”

หยุนอี่ว์โหรวเพียงเหลือบมองซากศพแข็งทื่อพวกนั้น ปิดหน้าลงทันที ท่าทางหวาดกลัวอย่างมาก

จ้างฮวารีบเข้าประคองนาง สีหน้าเขียวคล้ำ “นายหญิง นี่มันเหมือนกันกับที่อยู่ในเรือนพวกเราเลย ไม่ใช่หรือเพคะ”

“หวางหมัวมัวนายหญิงไม่อาจมองของพวกนี้ได้ ก็รู้สึกไม่สบายใจ จึงคิดมาหาท่าน ไม่คาดคิดว่า แม้แต่ในเรือนจิ้งฉานก็ปรากฏของสกปรกเช่นนี้...”