ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 356

“อะไรนะ!” หวางหมัวมัวสองตาเบิกกว้าง อย่างนึกไม่ถึง “ในเรือนของพระชายารองหยุนก็มีรึ เมื่อก่อนก็มีเรื่องประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้น ในจวนอ๋องด้วยหรือเพคะ”

หยุนอี่ว์โหรวส่ายหน้า กัดริมฝีปากอัดอั้นตันใจ “เมื่อก่อนไม่มี ไม่เคยมีเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นมาก่อน”

“ในเรือนข้า ไม่กี่วันก่อนก็มี ทว่าทุกครามีแค่หนึ่งถึงสองตัว ตอนแรกข้าไม่ได้ใส่ใจ จึงให้จ้างฮวากับบ่าวคนอื่นๆ เอาศพไปฝัง จนตอนนั้นเริ่มปรากฏเหตุการณ์เช่นนี้ ข้าจำได้ว่าเหมือน...”

จ้างฮวาแสร้งครุ่นคิด พูดต่อว่า “บ่าวจำได้เพคะ เหมือนว่า จะเป็นตั้งแต่วันที่สองที่หยีเฟยเหนียงเหนียงกลับจวนมาเพคะ!”

“แม่เจ้า! นี่มันแย่ยิ่ง!” เดิมหวางหมัวมัวหลีกเลี่ยงเรื่องพวกนี้ เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ สีหน้ายิ่งซีดลง

หยุนอี่ว์โหรวจับมือหวางหมัวมัวขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

“หวางหมัวมัวแม้เรื่องพวกนี้อาจทำให้ท่านรู้สึกว่าไร้สาระ แต่โหรวเอ๋อร์เป็นกังวล กลัวว่าในจวนอ๋องจะมีวิญญาณชั่วร้าย เลยทำให้สัตว์มงคลตายไปมากมายขนาดนี้ ถ้าหากวิญญาณร้ายตัวนี้จะไปทำร้ายเสด็จแม่...”

หวางหมัวมัวรู้สึกหวาดกลัว มือทั้งสองสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

นางอายุมากแล้ว หวาดกลัวเรื่องเหล่านี้มาก จึงไม่ยอมให้มีของที่ไม่สะอาดใดๆ ที่ทำให้เกิดอันตรายต่อหยีเฟยเหนียงเหนียง

คิดจบ แววตาของนางมืดครึ้ม เอ่ยกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างเคร่งขรึม “ต้องรายงานเรื่องนี้ ให้ท่านอ๋องกับพระชายาทราบทันที!”

หยุนอี่ว์โหรวได้ยิน บิดแขนเสื้อพยักหน้า “ตอนกำลังมาโหรวเอ๋อร์เหมือนได้ยินว่าท่านอ๋องไปเรือนพระชายา”

เมื่อกล่าวจบ นางก็มองหวางหมัวมัวอย่างลำบากใจเล็กน้อย “พวกเราผลีผลามไปหาเช่นนี้ จะรบกวนท่านอ๋องกับพระชายาหรือไม่ เดิมทีพระชายาก็ไม่ค่อย...ไม่ค่อยใคร่โหรวเอ๋อร์นัก”

หวางหมัวมัวกลับเม้มปากสีหน้าขึงขัง “เรื่องนี้สำคัญมาก ชักช้าไม่ได้! หากมีเรื่องอะไรทำให้ท่านอ๋องกับพระชายาเคืองพระทัย ล้วนเป็นความรับผิดชอบของบ่าว ไม่เกี่ยวข้องกับพระชายารองหยุนแม้แต่น้อยเพคะ!”

“ขอบใจหมัวมัว” ใบหน้าหยุนอี่ว์โหรวเผยความตื้นตัน แต่กลับเย้ยหยันในใจ

หนานหว่านเยียนไม่ยอมให้นางอยู่ดี นางก็จะไม่มีทางให้นางได้อยู่ดีแม้แต่น้อย!

......

ทั้งสามคนรวมหวางหมัวมัวมาเรือนเซียงหลินอย่างกะทันหันเกินไป เด็กๆ ทั้งสองจึงซ่อนตัวไม่ทัน จึงเปิดเผยเช่นนั้นออกสู่สายตาทุกคน

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยกลัวสร้างปัญหาให้หนานหว่านเยียนต่างหลบซ่อนตัวอยู่ในอ้อมแขนหนานหว่านเยียน

กู้โม่หานเหลือบมองหยุนอี่ว์โหรวขมวดคิ้วเบาๆ

เมื่อเช้าเขาพูดฉีกหน้านาง ไปขนาดนั้น ตอนนี้สีหน้านางซีดเซียว ดูได้รับความเจ็บปวดไม่น้อย

แต่หวางหมัวมัวที่เห็นเด็กทั้งสอง ผงะอย่างเห็นได้ชัด

ปรากฏว่าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่มีเด็กสองคนในจวนอ๋องแห่งนี้จริงๆ!

เมื่อเช้าเพิ่งทำให้นางขัดแข้งขัดขาเช่นนั้น ไม่คาดคิดว่าจะไม่รู้จักเข็ดหลาบเลย ก็รีบรนหาที่ตายขนาดนี้

กู้โม่หานได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยน “หมายความว่าอย่างไร สัตว์จำนวนมากตายที่เรือนของเสด็จแม่รึ”

หวางหมัวมัวพยักหน้า กระวนกระวายเป็นอย่างมาก “ใช่เพคะท่านอ๋องไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น บ่าวรู้สึกไม่สบายใจมากเพคะ”

คำพูดนางเพิ่งจบ จ้างฮวาที่อยู่ข้างกายหยุนอี่ว์โหรวราวกับโดนของอย่างนั้น เปล่งเสียงกรีดร้อง “นะ นายหญิง บ่าวมะ เหมือนจะเห็นสิ่งนั้นอีกแล้ว...”

กู้โม่หานกวาดตามองจ้างฮวาสายตาดุจคมดาบ “เจ้าแผดเสียงทำไม เห็นอะไรเข้า”

สายตาจ้างฮวาเบนไปรอบๆ หนานหว่านเยียนแต่ไม่ได้จับจ้อง เพียงเอ่ยอย่างเสียขวัญมาก

“ทูลท่านอ๋องเมื่อคืนบ่าวฝันเพคะ ในฝัน ที่จวนอ๋อง จวนอ๋องมีนิมิตอาฆาต...ทะ ทั้งมีผีสาวสวมชุดสีแดงปลิวไสว ผมเผ้ายุ่งเหยิงถือมีด เอ้อระเหยที่จวนอ๋องเพคะ”

“นางไปเยือนที่ใด ดอกไม้ใบหญ้าทั้งหมดที่นั่นก็เหี่ยวเฉา สรรพสัตว์ก็ล้มตาย สุดท้ายผีสาวตนนั้นเดินไปยังเรือนของหยีเฟยเหนียงเหนียงบ่าวจึงตื่นขึ้นมาเพคะ”

“มะ เมื่อครู่ เหมือนบ่าวจะเห็นผีสาวชุดแดงน่าหวาดผวาตนนั้น นางอยู่ตรงนั้น...”

เมื่อได้ยิน ทุกคนพลันแตกตื่นออกมาทันที...