ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 357

จ้างฮวาชี้คลุมเครือไปทาง เรือนของหนานหว่านเยียน

ทุกคนต่างรู้ว่า ในจวนอ๋องมีเพียงหนานหว่านเยียนที่ชอบสวมชุดสีแดง

เห็นได้ชัดว่าจ้างฮวากำลังบอกเป็นนัยว่าหนานหว่านเยียนคือกาลกิณี เป็นคนที่จะทำให้หยีเฟยตกอยู่ในอันตราย!

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานเย็นชา ชำเลืองจ้างฮวาเย็นยะเยือก ทั้งร่างกายแผ่รังสีน่ากลัวข่มขวัญ

“พูดจาซี้ซั้ว! ท้องฟ้าสว่างโร่ มีผีที่ใดกัน!”

จ้างฮวาคุกเข่าลงทันที “ท่านอ๋องเป็นเรื่องจริงเพคะ เมื่อคืนวานบ่าวไม่อาจนอนหลับได้ ถูกฝันร้ายตามหลอกหลอนเพราะเห็นวิญญาณร้ายเหล่านี้”

หนานหว่านเยียนเย้ยหยัน

หยุนอี่ว์โหรวช่างเป็นสุนัขจนตรอกซะจริง คิดจะผลักนางไปหาคมมีด

นางกำลังจะตอบโต้ โม่หวิ่นหมิงก็ส่งเสียงพูดอย่างเย็นชาก่อน “ที่สัตว์ล้มตายในจวนอ๋องมีหลายสาเหตุ ไม่จำเป็นต้องตื่นตูม และไม่ต้องโยงเข้าหาวิญญาณชั่วร้ายอะไร แสร้งทำเป็นลิงหลอกเจ้าน่ารำคาญที่สุด”

โม่หวิ่นหมิงหรี่ตา ซ่อนความเยือกเย็นไว้ส่วนลึก

มีเขาอยู่ ใครก็อย่าได้คิดทำร้ายหนานหว่านเยียนได้แม้แต่น้อย!

จ้างฮวาถูกเหน็บแนมทั้งต่อหน้าและลับหลัง ใบหน้าแข็งทื่อ ไม่พูดอะไร

นิ้วมือหยุนอี่ว์โหรวกำแน่น นางไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับโม่หวิ่นหมิงโดยตรง แต่เคยได้ยินมาบ้าง โม่หวิ่นหมิงให้ท้ายคนของตนเอง

วันนี้ได้เจอกัน ก็เป็นไปตามคาด

เกือบจะชี้หน้าด่านางอยู่แล้ว

เด็กทั้งสองกอดหนานหว่านเยียนไม่พอใจอย่างมากเช่นกัน

แม้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าวิญญาณชั่วร้ายกับการตายของสัตว์น้อยเกี่ยวอะไรกัน แต่ท่านน้ากับท่านแม่ต่างไม่พอใจ งั้นแสดงว่าพวกเขาไม่ดี และคิดชั่วจัดการท่านแม่

หวางหมัวมัวมองทางโม่หวิ่นหมิงก็เดาตัวตนของเขาได้ ส่ายหน้าตื่นตระหนก

“ท่านอาจไม่รู้ หากเป็นพวกสัตว์ปีกธรรมดาสามัญตายก็ไม่มีปัญหาอะไรมากนัก แต่ตัวที่ตายในจวน ล้วนเป็นสัตว์หายาก”

“แม้แต่สุนัขจิ้งจอกในป่าเขาก็มี! ที่นอนแข็งทื่อในเรือนจิ้งฉานเช่นนั้น ไม่มีบาดแผลใดๆ บนตัว ตายอย่างผิดธรรมชาติ มันทำให้รู้สึกไม่สบายใจจริงๆ ”

โม่หวิ่นหมิงเหลือบมองเพื่อปลอบใจเด็กทั้งสอง หนานหว่านเยียนไม่แสดงอาการตื่นตระหนกสักนิด ไม่ได้พูดอะไรต่อ

เขาอยากจะดู กู้โม่หานจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร หากกล้าเล็งเป้าหว่านหว่านหว่านหว่าน...

กู้โม่หานขมวดคิ้ว เอ่ยปลอบ “หมัวมัวเสด็จแม่มีพระชายาดูแลอยู่ ไม่มีทางเกิดอะไรขึ้น ท่านก็อย่าได้กลัวไปเอง”

หวางหมัวมัวเหลือบมองหนานหว่านเยียนอย่างลำบากใจ แล้วเอ่ยกับกู้โม่หาน“ท่านอ๋องบ่าวไม่ได้มีเจตนาอื่นใด แค่ต้องการทำให้อุ่นใจ ขอท่านอ๋องพระราชอนุญาตให้บ่าวไปเชิญนักพรตเต๋าข้างนอกด้วยเพคะ เรียกมาดูว่ามีอะไรสกปรกในจวนอ๋องจริงหรือไม่”

“ถึงอย่างไรบ่าววางใจเรื่องแปลกประหลาดนี่ ไม่ลงจริงๆ เพคะ”

นางไม่ได้ระแวงหนานหว่านเยียนเพียงแต่กังวลเรื่องพวกนี้ เกรงว่าเป็นอันตรายต่อเหนียงเหนียงไม่ว่าจะพูดอย่างไร ทำให้กระจ่างจะดีกว่า

กู้โม่หานกำลังจะพูดอะไร หนานหว่านเยียนก็พูดออกมาตรงๆ “ในเมื่อหมัวมัวกังวล งั้นก็หานักพรตเต๋ามาสักคน จะได้ไม่มีคนบางตนหวาดระแวง คิดว่าในจวนไม่สะอาด”

ขณะกล่าว สายตาคมกริบของหนานหว่านเยียนกวาดไปทางจ้างฮวาสุดท้ายก็ตกลงบนร่างของหยุนอี่ว์โหรว

นางต้องการดูว่า หยุนอี่ว์โหรวจะสร้างคลื่นลมอะไรขึ้นมาได้

กู้โม่หานขมวดคิ้ว มองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง ไม่รู้ทำไมนางถึงเห็นด้วยกับเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ แต่สุดท้ายก็เรียกบ่าวรับใช้มา เอ่ยว่า “ไปหานักพรตเต๋าที่มีชื่อเสียงพวกนั้นมา”

บ่าวรับใช้ขานรับ “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

บ่าวรับใช้เพิ่งจากไป ทว่าไม่นาน พ่อบ้านกาวกับบ่าวรับใช้ก็พาชายชราเคราขาวสวมเสื้อคลุมเต๋า ซึ่งดูเหมือนนักพรตเต๋าที่เป็นเทพยาดาลงมา มาเร็วจนรู้สึกทึ่ง

ทุกคนประหลาดใจไม่หยุด

เพิ่งจะสั่งการลงไป นักพรตเต๋าก็มาเยือนแล้วรึ

ดวงตาหนานหว่านเยียนพลันหรี่ลง แววตาประกายความเย็นชาจางๆ

สาวตาหยุนอี่ว์โหรวพาดผ่านสีดำทะมึน อดเยาะเย้ยในใจไม่ได้