ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 359

นักพรตเต๋าตื่นตกใจ มองหนานหว่านเยียนท่าทางมีแผนการในใจ อดหลั่งเหงื่อเย็นออกมาไม่ได้

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ดี เขาจึงรีบพูดว่า “ท่านอ๋องปีศาจสาวผู้นี้กำลังคิดทำอะไรบางอย่าง! ท่านรีบหยุดนางเข้า มิฉะนั้นจะบาดเจ็บล้มตายมากกว่าเดิม!”

กู้โม่หานไม่เอ่ยเสียง ก็ไม่มีใครกล้าขยับ

ขณะนี้เอง พ่อบ้านกาวเอาสัตว์ที่ล้มตายเข้ามา ทั้งเซียงอวี้ก็เอาสมุนไพรมาแล้วเช่นกัน

หนานหว่านเยียนกวาดสายตามองหน้าหยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาเย้ยหยัน แล้วมองนักพรตเต๋าอีกครั้ง

“เจ้าบอกว่ามีนิมิตจากสวรรค์ สิ่งมงคลในจวนอ๋องล้วนถูกข้าพิฆาตหมด เพื่อใส่ร้ายว่าข้าเป็นกาลกิณี โดยใช้การตายที่แปลกประหลาดของสัตว์เหล่านี้ แต่เจ้าไม่รู้ว่า สัตว์เหล่านี้ล้วนตายเพราะถูกวางยาพิษ!”

เมื่อได้ยิน สีหน้าผู้คนก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง!

หวางหมัวมัวรีบดูสัตว์ที่ตายเหล่านั้น แต่ก็มองอะไรไม่ออก

หยุนอี่ว์โหรวรู้สึกไม่สบายใจทันที

นักพรตเต๋าก็ตื่นตระหนก เขาไม่รู้ว่าสัตว์เหล่านี้ตายได้อย่างไร คนที่ตามเขามาบอกเพียงว่ามีสัตว์มงคลมากมายล้มตาย เตรียมเพียบพร้อมเสร็จสรรพแล้ว

ยิ่งกว่านั้น แม้พระชายาผู้นี้จะมีชะตากรรมที่ดี แต่จะมองออกว่าสัตว์พวกนี้ถูกวางยาตายได้อย่างไรกัน

“เจ้าพูดจาส่งเดช ดูออกว่าสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ถูกวางยาตายได้อย่างไร เห็นอยู่ว่าถูกเจ้าพิฆาตตาย!”

หนานหว่านเยียนไม่ได้พูดอะไร เอาสมุนไพรในมือถูๆ ปากสุนัขจิ้งจอกโดยตรง

ทันใดนั้นก็มีรอยสีน้ำตาลปรากฏขึ้น

แม้จะจางมาก แต่ทุกคนก็มองเห็นได้ชัดเจน

“สารหนูจะเปลี่ยนสีเมื่อเจอหญ้าร่างสีม่วง เจ้าไม่รู้ คนที่วางยาก็ไม่รู้ เพราะสมุนไพรนี่หายากมาก คนทั่วไปนั้นก็หาไม่ได้เลย”

ทว่านางมีสมุนไพรชนิดนี้อยู่มาก หนานหว่านเยียนมองนักพรตเต๋า “หากเจ้าคิดว่าสัตว์ตัวเล็กเหล่านี้ถูกข้าพิฆาตตาย งั้นเจ้าก็กินสารหนูจากปากสุนัขจิ้งจอก หากเจ้าไม่ตาย ข้าก็จะเป็นปีศาจสาวดังเจ้าว่า!”

“เซียงอวี้สุ่มเลือกสัตว์มาตัวหนึ่ง เอาสารหนูให้นักพรตเต๋ากิน”

พูดจบ นักพรตเต๋าหวาดหวั่นอย่างที่สุด คุกเข่าลงทันที ร้องอ้อนวอนขอความเมตตา “พระชายาไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ข้าจะพูด ข้าจะบอกทั้งหมดเลย!”

ด้วยความตื่นตระหนก เขามองไปรอบๆ ครู่หนึ่ง สุดท้ายลับตาชี้ส่งเดชไปทางหนึ่งแล้วตะโกนว่า “มีขอทานน้อยคนหนึ่งส่งข้อความให้ข้า บอกว่ามีความผิดปกติในจวนอ๋องและให้เงินทองส่วนหนึ่งกับข้า ให้ข้าป้ายสีท่าน แต่ใครเป็นคนส่งนั้น ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ ทั้งเมื่อครู่ข้าก็มองพลาดไป! ทางนั้นต่างหากที่เป็นลางร้าย! ไม่ใช่เรือนของท่าน!”

เขายังต้องมีชีวิตแก่ๆ รอดกลับไป แม้ไม่รู้ว่าใครคือที่อาศัยอยู่ที่นั่น แต่ไม่มีทางเลือก นอกจากใช้ชีวิตของคนผู้นั้นแล้ว!

สายตาของทุกคนมองไปตามนิ้วมือเขา อดประหลาดใจไม่ได้

เรือนจู๋หลานของพระชายารองหยุน?

นักพรตเต๋ากำลังพูดปลิ้นปล้อน หรือว่ามองออกจริงๆ กัน

หนานหว่านเยียนหัวเราะครู่หนึ่ง นางย่อมรู้ว่านักพรตเต๋าถูกซื้อตัวมา ตั้งแต่ที่นางเจอนกสาลิกาปากดำตัวนั้น นางก็รู้ว่ามันมีเงื่อนงำแน่ๆ

“พระชายารอง เจ้าจะอธิบายว่าอย่างไร!”

สีหน้ากู้โม่หานก็มืดครึ้มลงมา เรื่องน่าหัวร่อในตอนนี้ เขาอยากรู้เพียงว่า เกี่ยวข้องกับหยุนอี่ว์โหรวหรือไม่

หยุนอี่ว์โหรวมองทางเรือนตนเอง เหงื่อเย็นหยดลงพื้นฉับพลัน