ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 368

ทุกคนต่างตกตะลึงจนตาค้าง พากันจ้องมองไปยังเงาร่างเล็ก ๆ สองร่างที่ไร้ซึ่งความหวาดกลัวด้วยสีหน้าประหลาดใจ

ลูกวัวแรกเกิดย่อมไม่กลัวเสือ นอกจากไทเฮา คนที่กล้าพูดกับฮ่องเต้แบบนี้ เกรงว่าคงจะมีแต่สองศรีพี่น้องคู่นี้เท่านั้นแล้ว

ไทเฮามองสองพี่น้องด้วยความสงสารเอ็นดูจับใจ

เด็กสองคนนี้ช่างว่าง่ายรู้ความเหลือเกิน ได้รับการเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนมาดีมากจริง ๆ!

เด็กน้อยทั้งสองสลับกันร้องเรียกคำว่า "ท่านปู่" ออกจากปากคนละประโยค มีหรือที่กู้จิ่งซานผู้ซึ่งให้ความสนิทสนมชิดใกล้กับรุ่นหลานกว่าจะทนไหว?

เดิมทีเขายังรู้สึกโกรธจนเดือดปุด ๆ แต่เมื่อถูกความน่ารักน่าชังของเด็ก ๆ โจมตีเข้าใส่ ชั่วขณะที่เหม่อมองหนูน้อยทั้งสอง ก็เกิดอาการสติหลุดลอย ในสมองขาวโพลนจนพูดอะไรที่รุนแรงออกมาไม่ได้แม้แต่คำเดียว

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานขมวดคิ้วทันที ทั้งสองคนรีบเข้าไปดึงสองหนูน้อยกลับมา แล้วแบ่งกันกอดเด็ก ๆ ไว้ในอ้อมแขนแน่น

กู้โม่หานมองไปที่กู้จิ่งซานด้วยสายตาเย็นชาสุดขีด

"เสด็จพ่อ คำพูดของเด็กไร้เดียงสา ท่านโปรดอย่าถือเอาคำพูดของยัยหนูทั้งสองเป็นจริงเป็นจัง!"

หนานหว่านเยียนก็พูดด้วยอีกคนว่า: "เสด็จพ่อ คำพูดของเด็กน้อย ขอท่านอย่าได้ถือสา"

ฮ่องเต้ขี้ระแวงจนเข้าขั้นสติฟั่นเฟือนเสียขนาดนั้น ถ้าเด็กน้อยทั้งสองยังทำตัวออกหน้าขนาดนี้ แล้วถูกจับตามองเข้าก็คงจะไม่ดีแน่

ซาลาเปาน้อยกับเกี๊ยวน้อยมองไปที่หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน ยังคิดจะพูดอะไรต่อ แต่เห็นหนานหว่านเยียนส่งสัญญาณทางสายตามาให้ จึงต้องกลืนคำพูดทั้งหมดกลับลงไป

แต่พวกนางกลับกัดริมฝีปากแน่น ทั้งเป็นกังวลทั้งไม่สบายใจ สวีหว่านหยิงทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วจริง ๆ ชั่วขณะที่เพิ่งคิดจะลุกขึ้นขอร้องแทนหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน กลับถูกชีกุ้ยเฟยผลักให้ถอยกลับไปทันที

“ท่านแม่?” สวีหว่านหยิงตกตะลึงอึ้งค้าง ชีกุ้ยเฟยหันไปส่ายหน้าให้นาง สวีหว่านหยิงจึงไม่ได้ลุกขึ้นอีก แต่แววตากลับเป็นกังวลอย่างยิ่ง

กู้จิ่งซานมองไปที่หลานสาวตัวน้อยที่แสนจะน่ารักน่าชังทั้งสอง ใจอ่อนยวบลงไปไม่น้อย แต่เพียงไม่นานก็สงบจิตสงบใจลงได้ กู้โม่หานมีเจตนาคิดเป็นอื่นทั้งยังคิดจะครองใจประชาชน ถ้าไม่ปรามกู้โม่หานเสียบ้าง น่ากลัวว่าพรุ่งนี้คนที่นั่งบนบัลลังก์มังกรอาจได้เปลี่ยนคนแน่แล้ว

สีหน้าของฮ่องเต้กลับมาเย็นชาอีกครั้ง

"ทหาร ลงโทษโบยอ๋องอี้กับพระชายาอี้คนละแปดสิบครั้ง!"

"ช้าก่อน เสด็จพ่อ!" กู้โม่หานมองไปที่ฮ่องเต้ด้วยสายตาลึกล้ำทว่าเย็นเยียบ ในดวงตาแฝงความเย็นชาขึ้นกว่าเดิมหลายส่วน "กระหม่อมเป็นผู้ปกครองจวนอ๋องอี้ ภรรยากับลูกสาวล้วนต้องเชื่อฟังคำสั่งดั่งโองการสวรรค์ เรื่องนี้จึงไม่อาจโทษนางได้ กระหม่อมยินดีที่จะรับในส่วนของนางด้วย”

กู้โม่หานคิดจะรับโทษส่วนของหนานหว่านเยียนแทนอย่างนั้นรึ? !

นั่นไม่เท่ากับถูกโบยร้อยหกสิบครั้งหรอกหรือ?

ทุกคนต่างตกตะลึงจนปากอ้าตาค้าง เหงื่อเย็น ๆ รินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

แค่โบยคนละแปดสิบครั้งก็เจ็บจนอยู่ไม่สู้ตายแล้ว

แต่นี่ตั้งร้อยหกสิบครั้งเชียวนะ บ้าไปแล้วรึ? !

บทลงโทษเช่นนี้ แม้แต่คนที่แข็งแกร่งดั่งตีขึ้นจากเหล็กกล้าก็ยังยากจะทนรับไหวเลย!

รูม่านตาของหนานหว่านเยียนถึงกับหดตัวกะทันหัน จ้องกู้โม่หานด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ ยื่นมือออกไปคว้าแขนของเขาดังหมับ

"กู้.... ท่านอ๋อง นี่เจ้าพูดเรื่องเหลวไหลอะไรออกมา! เจ้าตื่นเต้นเกินไปหรือเปล่า? พูดเพ้อเจ้อสินะ?"

แค่แปดสิบครั้งก็ยังยากจะทนรับไหวแล้ว พวกเขาต่างคนต่างถูกโบยคนละแปดสิบครั้ง อย่างมากสุดนางก็ต้องทนทรมานหน่อย แต่กู้โม่หานเป็นเทพแห่งสงคราม สมรรถภาพทางกายดีเยี่ยม การโบยแปดสิบครั้งสำหรับเขาแล้ว แค่กลับไปพักฟื้นสักหน่อยก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

แต่ถ้าโบยตั้งหนึ่งร้อยหกสิบครั้ง นี่มันฆ่าคนได้เลยนะ!

ที่สำคัญเขารู้หรือเปล่าว่าการที่เขาทำแบบนี้ มันเข้าทางกับที่กู้จิ่งซานต้องการพอดีเลยน่ะ?

เป็นไปตามคาด ดวงตาของฮ่องเต้พลันหรี่ลงอย่างหนัก

“ในเมื่อเจ้ามีใจเช่นนั้น ข้าก็ยินดีให้เจ้ารับโทษแทนภรรยา ทั้งเป็นการให้บทเรียนเจ้าไปด้วยในตัว! เจ้าหก เจ้าควรรู้ว่าหากละเมิดกฎหมาย มันย่อมส่งผลกระทบถึงลูกและภรรยาของเจ้าไปด้วย หลังจากนี้ไปก็ควรระมัดระวังคำพูดและการกระทำให้มาก หากวันนี้ไทเฮาไม่ทรงเอ่ยปากขอร้องแทนเจ้าล่ะก็ พวกเจ้าสองสามีภรรยาคงไม่ได้รับโทษสถานเบาเช่นนี้แน่! "

ไทเฮากำมือแน่น ยังคิดอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กู้โม่หานกลับตอบตกลงทันที "ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงเมตตา"