ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 369

แต่งตั้งรัชทายาท? !

พระชายาเฉิงกลับตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ไปเลย สองตาแดงก่ำ ฝืนระงับความโกรธเกรี้ยวระคนริษยาในใจลงไป นิ้วแทบจะจิกฝังลงในฝ่ามือให้ได้แล้ว

นี่มันอะไรกัน? ไม่ใช่ว่าควรลงโทษกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนสถานหนักหรอกรึ? !

ทำไมถึงยังต้องแต่งตั้งกู้โม่หานขึ้นเป็นรัชทายาทอีกล่ะ? !

ชีกุ้ยเฟยกึ่งหรี่กึ่งลืมตา กวาดหางตาปรายมองไปทางกู้โม่หลิง หว่างคิ้วของกู้โม่หลิงพลันกดต่ำ แต่บนใบหน้าสง่าทรงภูมิก็ยังไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ ปรากฏออกมาให้เห็น

หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานหันไปมองหน้าประสานสายตากันแวบหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกัน

ไทเฮายกพระราชโองการของอดีตฮ่องเต้ขึ้นมาว่าเป็นฉาก ๆ แน่นอนว่าย่อมไม่มีใครกล้าพูดอะไร มีแต่คนที่นึกอิจฉาตำแหน่งรัชทายาท อิจฉาจนแทบอดรนทนไม่ไหวกันทั้งนั้น

หวังเพียงว่าฮ่องเต้จะไม่แต่งตั้งรัชทายาท

แต่เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้ก็คิดไม่ถึงเหมือนกัน ว่าจู่ ๆ ไทเฮาจะงัดไม้ตายนี้ขึ้นมาใช้ ไทเฮาจ้องมองทุกสีหน้าทุกการกระทำของเขาอย่างละเอียด แม้ฮ่องเต้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่นั่นคือพระดำรัสของอดีตฮ่องเต้ เขาไม่สามารถขัดพระประสงค์ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในตอนที่มีเชื้อพระวงศ์อยู่กันตั้งมากมายขนาดนี้

เขาเหลือบมองไปที่กู้โม่หานที่หน้าซีดเผือด พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "ตามพระราชโองการของอดีตฮ่องเต้ อ๋องท่านใดที่ชายาเอกให้กำเนิดหลานสาวคนแรกให้กับราชวงศ์ แต่งตั้งขึ้นเป็นรัชทายาททันที อ๋องอี้มีลูกสาวสองคน ไม่ต้องรีรอเวลา จงประกาศให้พสกนิกรรู้กันทั่วหล้า! ให้แต่งตั้งพระราชนัดดาขึ้นเป็นจวิ้นจู่ ลำดับชั้นยศขั้นหนึ่ง จงเลือกฤกษ์งามยามดี จารึกนามของราชนัดดาทั้งสองเข้าสู่ผังราชวงศ์!”

ในที่สุดไทเฮาก็รู้สึกพอใจเสียที "ฝ่าบาทพูดได้ดีทีเดียว!"

ในที่สุดก็แต่งตั้งรัชทายาทแล้ว!

แม้สีหน้าของทุกคนจะแตกต่างกันไป แต่พวกเขาก็ไม่อาจไม่ยืนขึ้นแสดงความยินดี "ขอแสดงความยินดีกับพระราชนัดดาองค์โต ขอแสดงความยินดีกับไท่จื่อ ขอแสดงความยินดีกับไท่จื่อเฟย"

ในตำหนักใหญ่ เสียงแสดงความยินดีดังขึ้นอย่างไม่รู้จบ

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยจับชายเสื้อคลุมของหนานหว่านเยียนแน่น แววตางงงัน

แววตาของกู้โม่หานเข้มขึ้นเล็กน้อย ลึก ๆ ในดวงตามืดดำทะมึน แต่หัวใจของหนานหว่านเยียนกลับเต้นผิดจังหวะ หน้านิ่วคิ้วขมวดคิ้วด้วยความเคร่งเครียด

จารึกนามเข้าสู่ผังราชวงศ์?

นี่ไม่เท่ากับว่าเด็ก ๆ ต้องยอมรับบรรพบุรุษ กลับคืนสู่ราชวงศ์หรอกเหรอ?

แล้วแบบนี้ นางจะพาลูก ๆ ทั้งสองไปจากที่นี่ได้ยังไงล่ะ?

....................

ฮ่องเต้สีหน้าดูไม่สบอารมณ์ หลังจากสั่งให้หนานหว่านเยียนช่วยรักษาอาการบาดเจ็บให้กู้โม่หานแล้ว ก็สะบัดชายเสื้อจากไปทันที

ทุกคนต่างก็เริ่มทยอยจากไปทีละคน ๆ

อ๋องเฉิง พวกเราไปกันเถอะ? "หนานชิงชิงขโมยไก่ไม่สำเร็จยังเสียข้าวสารไปอีกกำ* ฝืนระงับความโกรธในใจ ดึงแขนเสื้อเขาชวนเดินจากไป (*เป็นสำนวนจีน หมายถึงฉวยโอกาสไม่สำเร็จ แต่ตัวเองยังต้องขาดทุนอีกด้วย)

แต่กู้โม่เฟิงกลับจ้องไปที่สี่คนพ่อแม่ลูกด้วยสายตาลึกล้ำ แข็งทื่อประดุจพระพุทธรูปยักษ์ ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย

“อ๋องเฉิง?” หนานชิงชิงกัดฟันกรอด สองมือกำเป็นหมัดแน่น สุดท้ายก็พูดเสียงเบาอย่างเหลืออดว่า “หากท่านอ๋องยังไม่กลับ เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวกลับไปดูแลหลินเอ๋อร์ก่อนแล้ว”

พูดจบ ก็หันหลังเดินออกจากตำหนักไปชนิดไม่หันกลับมามองอีกเลย

สองตาของนางร้อนผ่าว ๆ จนแสบไปหมด แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับความอิจฉาริษยาในใจนาง