ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 381

ตอนนี้ท่านอ๋องและพระชายาไม่อยู่ เขากำลังจะจับหญิงโกหกหยุนอี่ว์โหรวเข้าคุก รอให้ท่านอ๋องและพระชายากลับจวนมาสอบปากคำ!

เมื่อพ่อบ้านกาวเห็นสีหน้าเคร่งขรึมและแววตาที่แฝงความโกรธจัดของเสิ่นอี่ว์ ก็เข้าใจได้ทันทีว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ

เขารับจดหมายมาแล้วพยักหน้า “ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

“ต้องจัดการให้เร็วที่สุด!” เสิ่นอี่ว์พูดจบก็วิ่งไปที่เรือนจู๋หลานโดยไม่หันกลับมามอง

ด้านหลังตัวเขา พ่อบ้านกาวมองทิศทางที่เขากำลังจะไปพลางขมวดคิ้ว ในมือกำจดหมายไว้แน่น

เรือนจู๋หลาน

หยุนอี่ว์โหรวถูกขังอยู่ในเรือน ไม่สามารถไปไหนได้

สาวใช้ทำความสะอาดในเรือนทุกคนกำลังทำงานอยู่ พร้อมกันนั้นก็ “จับตาดู” นางไปด้วย

หลังจากผ่านไปหนึ่งคืน กู้โม่หานไม่ได้กลับจวน ข่าวการตายอันน่าอนาถของหนานหว่านเยียนและลูกนอกสมรสทั้งสองยังมาไม่ถึง หยุนอี่ว์โหรวเดินไปมาในห้องอย่างกระวนกระวายใจ

หรือว่าจะล้มเหลว?

“หยุนอี่ว์โหรว!” ประตูถูกเสิ่นอี่ว์ถีบเปิดออก “เจ้ามันผู้หญิงเลวทรามเห็นกงจักรเป็นดอกบัว ยังมีหน้ามาอยู่ในจวนได้ยังไง!”

หยุนอี่ว์โหรวหันไปมองเสิ่นอี่ว์ พอเห็นเขาทำท่าจะสั่งสอน ลางสังหรณ์ไม่ดีก็พรั่งพรูออกมาในหัวใจ

“องครักษ์เสิ่น เจ้าหมายความว่ายังไง? ข้าเป็นพระชายารองของท่านอ๋อง ก็ย่อมอยู่ในจวนอ๋องอยู่แล้ว…”

“หุบปาก! เจ้ามันจิตใจชั่วร้าย! มือสกปรก ท่านอ๋องทุ่มเทให้เจ้ามากมาย สิบปีมาแล้ว เขาเคยปฏิบัติกับเจ้าอย่างอยุติธรรมไหม?! แต่เจ้ากลับใช้วิธีการต่ำช้าใส่ร้ายท่านอ๋องและพระชายา บอกว่าคุณหนูทั้งสองเป็นลูกนอกสมรส!” เสิ่นอี่ว์เอาฝ่ามือตบโต๊ะ เดินบีบหยุนอี่ว์โหรวเข้ามาใกล้ทีละก้าวด้วยพลังมุ่งร้ายรอบตัว

เขารู้ได้ยังไงว่านางเปิดเผยเรื่องลูกนอกสมรส?!

หยุนอี่ว์โหรวตื่นตกใจ แต่นางก็ตอบสนองทันที รีบส่ายหน้า ท่าทางดูอ่อนแอและคับข้องใจ

“องครักษ์เสิ่น เจ้าใส่ร้ายข้าทำไม? เจ้าก็รู้ ท่านอ๋องกักบริเวณข้า รอบตัวยังมีสาวใช้คอยจับตามองอยู่ ในเรือนก็มีการป้องกันอย่างแน่นหนา แล้วข้าจะมีโอกาสปล่อยข่าวลือได้ยังไง?”

เสิ่นอี่ว์เห็นนางยังเถียงข้างๆ คูๆ อยู่ ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“หยุดเสแสร้งได้แล้ว เจ้าแอบติดสินบนองครักษ์เพื่อกระจายข่าว ให้พวกเขาหายาจกในเมืองมาเผยแพร่อย่างโจ่งแจ้ง เรื่องนี้ข้าสืบดูทุกอย่างจนกระจ่างแล้ว ข้าเลยขังองครักษ์ไว้ในคุกใต้ดิน รอให้ท่านอ๋องกลับมาจัดการทีเดียว!”

นางเคยให้ยาจกไปเผยแพร่ที่ไหน นางแค่เขียนจดหมายถึงหนานชิงชิงเท่านั้น…ไอ้สารเลวหนานชิงชิง กลับมาทำร้ายกัน?!!

หยุนอี่ว์โหรวโกรธจนใจสั่น แต่ก็หวาดกลัวมากเช่นกัน ถึงอย่างไรกู้โม่หานก็ชอบลูกนอกสมรสสองคนนั้นมาก ถ้าให้เขารู้ว่า นางเป็นคนพูดเรื่องเด็กๆ ออกไป กู้โม่หาน...จะยังยกโทษให้นางหรือไม่?

เหงื่อเย็นเยียบชะล้างเครื่องสำอางบนใบหน้าของนางออกไป พลางส่ายหน้าปฏิเสธอย่างสุดชีวิต “ไม่ใช่นะ ต้องเกิดความเข้าใจผิดกันแน่ๆ ข้าเปล่า...”

“ยังบอกว่าเปล่าอีก! หยุนอี่ว์โหรว จนป่านนี้แล้วเจ้ายังเถียงข้างๆ คูๆ อีก!” แค่เสิ่นอี่ว์คิดว่ากู้โม่หานทำเพื่อหยุนอี่ว์โหรวอย่างไร้เหตุผล เขาก็เจ็บปวดและไม่พอใจ

เขาคว้าข้อมือของหยุนอี่ว์โหรวไว้ บีบจนนางโอดครวญไม่หยุด “ตอนนี้เรื่องคุณหนูเอาไว้ก่อน แต่ทั้งๆ ที่เจ้าไม่ได้เป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตท่านอ๋อง กลับมาแทนที่พระชายา หลอกลวงทุกคน หลอกลวงท่านอ๋อง!”

“หยุนอี่ว์โหรว เรื่องเจ้าท่านอ๋องไม่มีทางเลือก เจ้ารู้ดีว่าเขาให้ความสำคัญกับมิตรภาพและความรับผิดชอบ แต่เจ้ากลับหลอกลวงท่านอ๋องด้วยอุบายอันโฉดชั่วเช่นนี้! ไป ไปที่คุกใต้ดิน รอท่านอ๋องกลับจวนแล้วค่อยลงโทษเจ้า!”

อะไรนะ?

เรื่องผู้มีพระคุณช่วยชีวิต เสิ่นอี่ว์รู้แล้วหรือ?!

ทันใดนั้นหยุนอี่ว์โหรวก็ลืมการโต้แย้ง หัวสมองว่างเปล่า อากาศรอบตัวค่อยๆ เบาบางลง

นั่นคือฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิตนางไว้ หากกู้โม่หานรู้เข้าจริงๆ นางคงถึงจุดจบแน่!

หยุนอี่ว์โหรวที่กำลังลนลานหาทางหนีหยุดคิด นางร้องไห้และจับมือเสิ่นอี่ว์ไว้ น้ำเสียงแหบแห้ง

“ไม่ ไม่ใช่ ข้ามีปัญหาส่วนตัว! องครักษ์เสิ่น ได้โปรด ท่านอย่าบอกเรื่องนี้กับท่านอ๋องเลย!”

ในดวงตาที่เย็นชาของเสิ่นอี่ว์ไร้ความเห็นอกเห็นใจ กล่าววาจาเชือดเฉือน “สายเกินไปแล้ว ข้าส่งพ่อบ้านกาวเข้าวังทูลท่านอ๋องแล้ว เจ้าทำสิ่งชั่วร้ายมากมาย ทำให้พระชายาคับแค้นใจที่ถูกใส่ร้ายมานานหลายปี ทำให้ท่านอ๋องเชื่อคนผิดมานานหลายปี ตอนนี้ยังคิดจะทำให้คุณหนูทั้งสองกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมอีก”

“คนแบบเจ้า ท่านอ๋องจะไม่มีวันเมตตาเด็ดขาด! ชั่วชีวิตนี้เจ้าจะไม่ได้รับการให้อภัยจากใครเลย!”

หากนางไม่ยอมไป เขาจะลากนางลงไปยังคุกใต้ดิน!

“ไม่ ไม่ได้...” สองขาของหยุนอี่ว์โหรวทรุดลงกับพื้นไร้เรี่ยวแรงราวกับถูกฟ้าผ่า กระแทกกับแจกันที่อยู่ด้านหลัง ตกลงกับพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ

ใบหน้าของนางซีดเผือดเหมือนผี มือทั้งสองยังคงสั่นไม่หยุด ฝ่ามือก็ถูกเศษแจกันบาด คำพูดของเสิ่นอี่ว์เมื่อครู่ยังคงดังวนเวียนอยู่ในหัว หายใจไม่ออก

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอาฆาต แต่เสิ่นอี่ว์เป็นปรมาจารย์บู๊ นางจะฆ่าเขาได้อย่างไร?!

ขณะที่เสิ่นอี่ว์กำลังจะลากหยุนอี่ว์โหรวออกไป เสียงเรียกอย่างประหลาดใจของพ่อบ้านกาวก็ดังมาจากประตู “องครักษ์เสิ่น ท่านกำลังทำอะไรอยู่?!”

เสิ่นอี่ว์เอ่ยปากโดยไม่หันไปมอง “พ่อบ้านกาว ให้คนไปส่งจดหมายแล้วใช่ไหม? ท่านมาทันเวลาพอดี พระชายารองไม่ใช่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตท่านอ๋อง นางโกหกท่านอ๋อง แล้วนางยัง...อุ๊บ!”

ทันใดนั้นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสได้ส่งมาจากแผ่นหลัง สองตาของเสิ่นอี่ว์เบิกกว้างโดยพลัน ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ถูกคนจับศีรษะกระแทกเข้ากับผนังอย่างแรงโดยไม่ทันตั้งตัว

หนึ่งครั้ง สองครั้ง…

ร่างกายของหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยเลือดของเสิ่นอี่ว์ นางตกใจจนหน้าซีด มองพ่อบ้านกาวที่มีความอาฆาตอยู่เต็มใบหน้า ตัวสั่นระริก

นางไม่เคยเห็นภาพการฆ่าที่โหดร้ายเช่นนี้มาก่อน…

“กาว...ท่าน...” เสิ่นอี่ว์ตกตะลึงจนหายใจไม่ออก จ้องมองพ่อบ้านกาวตรงหน้าที่ดูแตกต่างราวกับเป็นคนละคนกัน ไม่สามารถพูดให้จบประโยคได้

เขาเชื่อใจพ่อบ้านกาวอย่างไม่มีเงื่อนไข กู้โม่หานก็เช่นกัน

ตั้งแต่ท่านอ๋องมีจวน พ่อบ้านกาวกับเขาก็ช่วยกันดูแลท่านอ๋อง ความสัมพันธ์นับสิบปี ราวกับเป็นพ่อลูกกัน แต่ทำไม…

ใบหน้าของพ่อบ้านกาวเต็มไปด้วยเลือด แทงมีดเข้าไปอีกครั้งที่ท้องด้านซ้ายของเสิ่นอี่ว์

เขารู้ว่าไม่สามารถเอาชนะเสิ่นอี่ว์ได้ จึงต้องชิงลงมือก่อนให้ได้เปรียบ ไม่เปิดโอกาสให้เขาตอบโต้

สองตาของเสิ่นอี่ว์เหม่อลอย ความเย็นเยียบเข้ากระดูกท่วมท้นหัวใจ เขาพยายามยืนให้มั่นคงและร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต แต่ดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงจะหมดลงแล้ว แม้แต่มือก็ขยับไม่ได้

ไม่ได้ เขายังตายไม่ได้ รอบตัวท่านอ๋องมีอันตรายมากมาย ความเข้าใจผิดระหว่างพระชายากับท่านอ๋องยังไม่ได้รับการคลี่คลาย พระชายาและคุณหนูทั้งสองเป็นผู้ให้ชีวิตเขา เขาไม่อาจ…

แต่สองตากลับมืดมิด เสิ่นอี่ว์ร่างกายโชกเลือดล้มลงไป…