ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 383

หนานหว่านเยียนตกตะลึง

ทันใดนั้น มีเสียงพิณที่แผ่วเบาเสนาะหูดังมาจากศาลากลางทะเลสาบ

หนานหว่านเยียนเหล่มองไปตามทิศทางของเสียงพิณ

ในศาลากลางทะเลสาบที่อยู่อีกแห่งหนึ่ง กู้โม่หานสวมเสื้อคลุมสีดำ ขนตาของเขาปรือลงครึ่งหนึ่ง เส้นผมปลิวไสวไปตามสายลมอยู่หลังศีรษะ นิ้วมือเรียวยาวขาวผ่องร่ายรำบนสายพิณ ดูสง่างามยิ่งนัก

ลูกสาวคนโตของนางยืนอยู่ข้างกายกู้โม่หาน มือทั้งสองเท้าแก้มมองมาที่นาง

เสียงพิณมีเสน่ห์ไม่สิ้นสุด ยาวนานลึกซึ้ง

หนานหว่านเยียนยืนใจลอยตกตะลึงอยู่กับที่

ยามกู้โม่หานดีดพิณเขาดูแตกต่างออกไปมากขฌ ไม่มีรัศมีความชั่วร้ายที่อาฆาตเด็ดเดี่ยวและท่าทีครอบงำเหมือนปกติ สีหน้าของเขาดูอ่อนโยน ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชามีความจริงจัง

เมื่อเพลงจบลง กู้โม่หานค่อยๆ ถอนมือขึ้น ลุกขึ้นยืน มองไปที่หนานหว่านเยียน “มัวยืนอึ้งอะไรอยู่ มานี่สิ”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยได้ยินดังนั้นก็ตะลึง

พวกนางไม่เข้าใจเสียงสัมผัสทางดนตรี แต่รู้สึกได้ว่าเพลงที่กู้โม่หานเล่นเมื่อครู่นั้นไพเราะมาก

เกี๊ยวน้อยกลับมาตั้งสติได้ก่อน วิ่งออกจากศาลากลางทะเลสาบไปจูงมือหนานหว่านเยียน พานางเดินไปหากู้โม่หานหญ “ท่านแม่!”

ซาลาเปาน้อยก็ตั้งสติได้เช่นกัน รีบผลักหนานหว่านเยียนให้เดินไปหากู้โม่หาน “เพลงนี้เล่นได้ไพเราะมาก! ท่านแม่ ท่านแม่ว่ายังไง?”

หนานหว่านเยียนถูกเด็กน้อยสองคนพาไปอยู่ตรงหน้ากู้โม่หาน ซาลาเปาน้อยยังจงใจผลักนางไปหากู้โม่หานด้วย

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองเจ้าตัวเล็ก จากนั้นมองดูการจัดเตรียมที่หวานชื่นและเสียงพิณที่ไพเราะ เห็นได้ชัดว่ารู้สึกไม่ปกติ

นางกระแอมไอ แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “มองไม่ออกเลยว่าท่านทำแบบนี้เป็นด้วย ข้านึกว่าเทพสงครามรู้แต่เรื่องปืนผาหน้าไม้เท่านั้น”

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนตรงหน้าแก้มทั้งสองข้างแดงระเรื่อ เขาแย้มริมฝีปากบาง พลางจับมือเรียวบางของนางขึ้นมา

“ข้าทำอะไรเป็นหลายอย่าง พระชายาอย่ามองคนอย่างอคติ ค่อยๆ ทำความเข้าใจ กาลเวลาข้างหน้ายังอีกยาวนาน”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยืนอยู่ข้างหลังทั้งสอง ยิ้มอย่างมีความสุข

หนานหว่านเยียนชักมือกลับทั้งโกรธทั้งอาย พลางพูดพึมพำ

“ใครอยากจะอยู่กับท่านไปอีกยาวนาน แต่ว่า ไม่เคยเห็นท่านดีดพิณมาก่อน ใครเป็นคนสอนท่านหรือ?”

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม นางก็ไม่รู้ว่ากู้โม่หานมีทักษะนี้ด้วย

กู้โม่หานหันหลังให้เอามือไพล่หลังชมผิวน้ำมีระลอกคลื่นเล็กๆ ระยิบระยับ สายตาทอดออกไปไกล

“ข้าเรียนรู้เอง เพราะเสด็จแม่ชอบฟังดนตรีเครื่องสาย ตอนแรกที่ข้าฝึกพิณ เสด็จแม่ยังไม่เกิดเรื่อง”