ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 385

เห็นเพียงในอ้อมแขนของกู้โม่หาน มีหยุนอี่ว์โหรวร่างโชกเลือดนอนอยู่

ร่างกายของนางอ่อนแออยู่แล้ว ในเวลานี้ใบหน้าขาวใสเต็มไปด้วยเลือดแดงฉานสะดุดตา เสื้อผ้าที่หน้าอกขวาถูกแทงทะลุ เผยให้เห็นบาดแผลชัดเจน

แววตาของหนานหว่านเยียนมืดลงทันใด เด็กหญิงทั้งสองก็ตกตะลึงเช่นกัน

ในอ้อมแขนของกู้โม่หาน หยุนอี่ว์โหรวฝืนยิ้มออกมา อยากจะยกมือสัมผัสใบหน้าของกู้โม่หาน แต่ก็ไม่มีแรงเลย

“ท่านอ๋อง ท่าน ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว…ไม่ว่าในใจท่านจะคิดกับโหรวเอ๋อร์ยังไง แต่โหรวเอ๋อร์จะ…จะ…รักท่าน ปกป้องท่านเสมอ...”

ที่นางออกมาเล่นละครเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตในวันนี้ ก็ถือว่านางเทหมดหน้าตักแล้ว

นางไม่เชื่อว่า ขนาดนี้แล้วเขาจะยังผลักไสนางอีก…

กู้โม่หานขมวดคิ้ว “เจ้าอย่าพูดอีกเลย”

เมื่อครู่หมอกควันยังไม่จาง เขามองเห็นไม่ชัดเจน แต่ดูเหมือนว่าหยุนอี่ว์โหรวจะเข้ามากันดาบให้เขา

เขาไม่มีเวลาสนใจว่าพ่อบ้านกาวและหยุนอี่ว์โหรวมาได้อย่างไร เขาอุ้มนางขึ้นมา แล้วเดินไปที่รถม้า

“ท่านอ๋อง...” พ่อบ้านกาวสีหน้าไม่ดี มือถูกมัดด้วยเศษผ้า เปิดผ้าม่านอย่างเร่งรีบ

กู้โม่หานอุ้มหยุนอี่ว์โหรวขึ้นรถ ก่อนขึ้นรถเขามองไปทางรถม้าของหนานหว่านเยียน เห็นพวกนางสามแม่ลูกปลอดภัยดี แววตาจึงอ่อนลงมาก จากนั้นก็นึกอะไรออก แววตาเยือกเย็นลงมาก ก่อนจะขึ้นรถม้าไป

“เหลือบางคนให้คอยสืบเรื่องมือสังหาร ที่เหลือกลับจวนกับข้าและพระชายา”

“พ่ะย่ะค่ะ!” พ่อบ้านกาวตามติดอย่างใกล้ชิด

รถม้าแล่นตรงไป เหล่าองครักษ์ที่ต้องไปก็ไป ที่ต้องอยู่ก็อยู่

องครักษ์อ้วนมองไปทางหนานหว่านเยียน “พระชายา...”

“ไปกันเถอะ” หนานหว่านเยียนหลุบตาลงพลางปล่อยม่านรถ อารมณ์ที่ซับซ้อนปรากฏขึ้นในดวงตาแสนเย็นชา

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยจับแขนเสื้อของหนานหว่านเยียนไว้แน่น ในใจของสองพี่น้องมีความรู้สึกผสมปนเป

ท่านลุงกู้ไม่ขึ้นรถม้าคันเดียวกับพวกนางหรือ?

หนานหว่านเยียนมองสองพี่น้องที่ดูเบื่อๆ เซ็งๆ พลาบปลอบโยนด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว ต้องรีบกลับไปช่วยพี่เสิ่นอี่ว์”

ข้อพิพาทระหว่างกู้โม่หานกับหยุนอี่ว์โหรวไม่เกี่ยวอะไรกับนาง เรื่องเร่งด่วนคือการรีบกลับไปดูอาการบาดเจ็บของเสิ่นอี่ว์ หวังว่ามันจะไม่สายเกินไป…

แต่นางคิดไม่ถึงจริงๆ ช่วงเวลาที่หยุนอี่ว์โหรวปรากฏตัวนั้นช่างบังเอิญเหลือเกิน เหมือนวางแผนไว้นานแล้ว…

อีกด้านหนึ่ง ในรถม้าของกู้โม่หาน

หัวใจและเส้นเลือดของหยุนอี่ว์โหรวถูกกู้โม่หานกดไว้ เพื่อห้ามเลือดชั่วคราว แต่ก็ยังสลบไปอยู่ดี

กู้โม่หานนั่งตรงข้ามกับหยุนอี่ว์โหรว เขาเพิ่งผ่านการต่อสู้มา บาดแผลบนหลังเจ็บปวดดั่งไฟแผดเผา ใบหน้าซีดเผือด

ข้างกาย พ่อบ้านกาวคุกเข่าอยู่ในรถม้า น้ำตาไหลอาบแก้ม ชิงเอ่ยปากสารภาพผิด

“ท่านอ๋อง! ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าวเอง! ได้โปรดอย่าทรงกริ้ว”

เสิ่นอี่ว์ยังขอให้พ่อบ้านกาวส่งจดหมายให้เขาด้วยหรือ?

เรื่องก่อนหน้านี้สืบได้แล้วหรือ

หัวใจของกู้โม่หานเต้นระส่ำ ยื่นมือไปรับจดหมาย

“ข้ารู้แล้ว”

เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ยังเปิดจดหมายออก หลังจากอ่านจดหมายแล้ว สีหน้าของชายหนุ่มก็ยังเป็นปกติ นัยน์ตาอันเย็นชาลุ่มลึกไม่หวั่นไหวต่อคลื่นลูกใหญ่ แต่จดหมายกลับถูกเขาขยำทิ้ง

ความมืดมนฉายผ่านดวงตาของพ่อบ้านกาวแวบหนึ่ง “ท่านอ๋อง จดหมายขององครักษ์เสิ่นเขียนว่าอะไรบ้าง?”

“ไม่มีอะไร” กู้โม่หานสูดหายใจเข้าลึกๆ ความเย็นเยียบเข้ากระดูกพรั่งพรูเข้าสู่เส้นลมปราณของเขา แต่ก็สู้ความเย็นยะเยือกที่ทำให้เขาทรมานในหัวใจของเขาไม่ได้

จดหมายนี้เป็นลายมือของเสิ่นอี่ว์แน่นอน

ในจดหมายกล่าวว่า คนที่ช่วยชีวิตเขาในอดีต ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหนานหว่านเยียน

เรื่องนี้ได้สืบสวนหลายครั้งแล้ว ผลลัพธ์ก็เหมือนเดิม เขาไม่ได้ตั้งความหวังไว้มากนัก แต่ที่นึกไม่ถึงก็คือ เมื่อถึงวัยปักปิ่น หนานหว่านเยียนได้สูญเสียแต้มพรหมจรรย์ไปแล้ว

คิ้วรูปดาบของชายหนุ่มขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ มือที่เห็นข้อต่อชัดเจนกำจดหมายไว้แน่น พอออกแรง จดหมายก็แหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ห้าปีต่อมาเขาไม่กล้าพูด หนานหว่านเยียนเมื่อห้าปีก่อนพร่ำบอกว่ารักเขามิใช่หรือ?

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เหตุใดถึงได้แอบมีความสัมพันธ์กับชายอื่นก่อนที่จะแต่งงานกับเขา หรือแม้แต่ก่อนที่นางจะแน่ใจว่าจะแต่งงานกับเขา…