ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 387

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!” พ่อบ้านกาวรีบคำนับแล้วจากไป

เมื่อเขามาถึงเรือนซีเฟิง ก็เห็นหนานหว่านเยียนกำลังนวดขมับ ก้าวเดินอย่างหนักหน่วง เดินออกมาจากเรือนอย่างหมดเรี่ยวแรง

บนร่างกายของนางยังคงมีรอยเลือดสีแดงเข้มอยู่เป็นจำนวนมาก ดวงตาที่สดใสแต่เดิมเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ท่าทางดูซีดเซียวลงไปมาก

สองตาของพ่อบ้านกาวขรึทลง รีบพุ่งเข้าไปถามว่า “ลำบากพระชายาแล้ว ไม่ทราบว่าอาการขององครักษ์เสิ่นเป็นยังไงบ้าง?”

หนานหว่านเยียนพูดด้วยเสียงแหบพร่าโดยไม่หันมามองเขา “พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่อาจจะสลบไสลอยู่สักระยะหนึ่ง ข้าจะตรวจดูเขาอย่างสม่ำเสมอ”

สมองของเสิ่นอี่ว์ได้รับบาดเจ็บสาหัส นางยังต้องทำซีทีแสกนอีกหลายครั้งเพื่อดูอาการ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของพ่อบ้านกาวก็เย็นยะเยือก โชคดีที่เขาพอมีทักษะการต่อสู้อยู่บ้าง ตอนแรกที่กระแทกศีรษะของเสิ่นอี่ว์ได้ลงมืออย่างหนัก มิฉะนั้นด้วยวิชาแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของหนานหว่านเยียน วันนี้ต้องช่วยเสิ่นอี่ว์ให้ฟื้นขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

แต่เขาดูเป็นปกติ ถึงขนาดเอ่ยปากอย่างเชื่องช้า “เช่นนั้นพระชายาตามบ่าวไปที่เรือนจู๋หลานได้หรือไม่ ท่านอ๋องต้องการให้ท่านช่วยรักษาพระชายารองหยุน”

กู้โม่หานขอให้นางช่วยหยุนอี่ว์โหรว?

จู่ๆ สองตาของหนานหว่านเยียนก็แข็งทื่อ ก้นบึ้งของหัวใจค่อยๆ เย็นยะเยือก ใบหน้างดงามตัดเยื่อใยอย่างเฉยเมย “ไม่ไป”

หยุนอี่ว์โหรวทำร้ายนางและเด็กหญิงทั้งสองยังไม่พออีกหรือ นางไม่ใช่แม่พระสักหน่อย ที่ต้องไปช่วยชีวิตคนที่วันๆ เอาแต่คิดจะฆ่านาง!

ยิ่งกว่านั้นหยุนอี่ว์โหรวบังเอิญปรากฏตัวขึ้นในตอนที่กู้โม่หานถูกลอบสังหาร เรื่องบังเอิญขนาดนี้ไม่มีในโลก เห็นได้ชัดว่ามีกลิ่นแปลกๆ!

บางทีนางอาจจะกำกับและเล่นละครเรื่องนี้เอง แต่กู้โม่หานก็ยังถูกปิดหูปิดตา

พ่อบ้านกาวหน้านิ่วคิ้วขมวด สีหน้าดูประหม่าไม่สบายใจ สุดท้ายเขาก็กัดฟันและปรบมือ องครักษ์จวนอ๋องหลายคนปรากฏตัวขึ้นจากความมืด ยืนอยู่ตรงหน้าหนานหว่านเยียนด้วยความเคารพ

“พระชายา นี่คือคำสั่งของท่านอ๋อง หากท่านไม่ไป บ่าวจำเป็นต้องล่วงเกินแล้ว”

ในชั่วพริบตา อากาศรอบตัวหนานหว่านเยียนก็เย็นจัดจนสามารถแช่แข็งเลือดของผู้คนได้เลย

นางหรี่ตามองคนเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้า พลางเอ่ยปากยิ้มเยาะ “ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ ก็มาไม้แข็งสินะ?”

พ่อบ้านกาวเอ่ยอย่างลำบากใจ “พระชายา บ่าวแค่ทำตามคำสั่ง หากท่านไม่ยินดี ก็ไปทูลท่านอ๋องด้วยตัวเอง…”

หนานหว่านเยียนแสยะยิ้มมุมปาก “ตกลง ข้าจะไปกับพวกท่าน”

นางไม่เชื่อว่ากู้โม่หานจะมีหน้ากล้าเอ่ยปากขอให้นางช่วยหยุนอี่ว์โหรว

หนานหว่านเยียนตามพ่อบ้านกาวมาถึงเรือนของหยุนอี่ว์โหรว

ในแวบแรกนางเห็นใบหน้าซีดเซียวของกู้โม่หาน น่าจะเป็นเพราะการกระทบกระเทือนบาดแผลครั้งนี้ เดิมทีบาดแผลถูกโบยร้อยครั้งบนหลังก็รักษาได้ยากอยู่แล้ว

บนเตียง หยุนอี่ว์โหรวอยู่ในอาการสลบไสล หน้าอกด้านขวามีรอยเลือด ใบหน้าซีดเซียว กำลังตกอยู่ในสภาวะอันตรายจริงๆ

เมื่อกู้โม่หานหันไปก็เห็นใบหน้าอันเหนื่อยล้าแต่แววตากลับเย็นชาของหนานหว่านเยียน เขากำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว

“พ่อบ้านกาวบอกเจ้าแล้วใช่ไหมว่า พระชายารองอาการร่อแร่ ข้าต้องการให้เจ้าช่วยนาง”

สมองของกู้โม่หานได้รับความกระทบกระทือนหรืออย่างไร ถึงแยกแยะดีชั่วไม่ออก กล้าเอ่ยปากขอให้นางช่วยหยุนอี่ว์โหรว?!

“ฮ่าฮ่า” หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ ข่มไฟโทสะไว้ในใจ “ข้าไม่ช่วย”

กู้โม่หานเม้มปากอย่างเฉยเมย คว้าข้อมือของหนานหว่านเยียน แล้วลากนางไปที่เตียง

“ข้าบอกให้ช่วยนาง”

คราวนี้ไฟโทสะในใจของหนานหว่านเยียนได้ระเบิดออกมาทันที นางยกมือขึ้นตบหน้ากู้โม่หานอย่างแรง

“ท่านหูหนวกเหรอ ข้าบอกว่าไม่ช่วย!”

เสียงที่คมชัดทำให้ทุกคนสะดุ้งตกใจ

ทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

คนที่กล้าทำแบบนี้กับท่านอ๋อง มีพระชายาเป็นคนแรก