ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 388

พ่อบ้านกาวรีบถามว่า “พระชายา พระชายารองหยุนเป็นยังไงบ้าง?”

“ไม่ตายหรอก” หนานหว่านเยียนพาร่างอันเย็นเยียบก้าวออกเรือนจู๋หลานโดยไม่ชายตามองพ่อบ้านกาว

พ่อบ้านกาวมองตามหลังหนานหว่านเยียนไป แล้วหันไปมองกู้โม่หานด้วยความลำบากใจ “ท่านอ๋อง เอ่อ...”

“อืม” กู้โม่หานขาอ่อน มือค้ำอยู่ที่กรอบประตู สีหน้าดูเจ็บปวดมาก มีเลือดไหลซึมออกมาจากมุมปาก แต่สายตาของเขาจับจ้องไปยังทิศทางที่หนานหว่านเยียนจากไปโดยไม่ละสายตา

หนานหว่านเยียนโกรธจริงๆ

แต่เขาไม่ได้ตำหนินาง ใช่ว่าเขาจะไม่เคยสงสัยหยุนอี่ว์โหรว แต่วันนี้หยุนอี่ว์โหรวเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขา บวกกับที่เสิ่นอี่ว์เขียนไว้ในจดหมาย ผู้มีพระคุณที่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ตอนเด็กคือหยุนอี่ว์โหรว

จนถึงตอนนี้ เขาติดหนี้นางถึงสองชีวิต จะให้มีอะไรพัวพันอีกไม่ได้ มิฉะนั้นหากยังติดหนี้หยุนอี่ว์โหรวต่อไป เขา…

พ่อบ้านกาวเห็นกู้โม่หานเป็นเช่นนี้ หัวใจก็แทบหล่นไปอยู่ตาตุ่ม รีบเข้าไปประคองเขาทันที “ท่านอ๋อง ท่านเป็นอะไรไป?”

กู้โม่หานบาดเจ็บหรือ?

กู้โม่หานดูแข็งแกร่งมาตลอด ระหว่างทางก็ไม่พบความผิดปกติ แม้ว่าจะเห็นรอยเลือดบนร่างกายของกู้โม่หาน ก็ยังคิดว่าเป็นของหยุนอี่ว์โหรว

กู้โม่หานสะบัดมือออก หลับตาสงบสติอารมณ์ “ข้าไม่เป็นอะไร”

จากนั้นเขาก็เรียกองครักษ์อีกคนหนึ่งที่ชื่อหลินเปิงเข้ามา แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ไปสืบหาคนที่ลอบสังหารข้ากับพระชายา รวมถึงเสิ่นอี่ว์ด้วยว่าเป็นคนกลุ่มเดียวกันหรือไม่ หากไม่ใช่ สืบสาวให้ถึงแก่นแท้ถึงตัวตนและภูมิหลังของมือสังหารทั้งสองกลุ่ม ข้าอยากรู้ทุกอย่าง!”

พ่อบ้านกาวอยู่ในจวนอ๋องตลอดเวลา เขาเป็นหนึ่งในคนที่เขาใกล้ชิดและไว้วางใจมากที่สุด

แต่ครั้งนี้พ่อบ้านกาวพาหยุนอี่ว์โหรวออกไปข้างนอก เรื่องท้าทายเขาแบบนี้แม้ว่าเขาจะไม่ลงโทษหนักพ่อบ้านกาว แต่ในใจก็ยังรู้สึกแสลงใจอยู่ดี

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องเสิ่นอี่ว์ เขาก็มีเรื่องราวสงสัยมากมาย ไม่อยากให้พ่อบ้านกาวเข้ามายุ่งเกี่ยวมากนัก

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!” หลินเปิงตอบรับ แล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ในมุมมืด ความโหดร้ายฉายผ่านสายตาของพ่อบ้านกาว

ก่อนหน้านี้ในจวนอ๋อง หยุนอี่ว์โหรวได้กล่าวถึงองครักษ์ที่เสิ่นอี่ว์จับเข้าไปไว้ในคุกใต้ดิน เพื่อความปลอดภัย เขาจึงแอบฆ่าองครักษ์คนนั้นอย่างลับๆ ทำให้กลายเป็นเรื่องอุบัติเหตุ

แม้ว่าจะไม่รู้ว่ากู้โม่หานจะสืบสาวมาถึงตัวเขาหรือไม่ แต่ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรต้องกังวลนัก

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย กู้โม่หานก็สบายใจ ก้าวเข้าไปในห้อง

เขามองหยุนอี่ว์โหรว ใบหน้ายังคงซีดเซียว แต่บาดแผลถูกหนานหว่านเยียนพันเรียบร้อยแล้ว ไม่มีเลือดไหลอีก

กู้โม่หานหลุบตาลงครึ่งหนึ่ง หันไปมองพ่อบ้านกาวที่ประตูด้วยสีหน้าเย็นชา “พ่อบ้านเกา ท่านแน่ใจหรือว่าพวกมือสังหารในวันนี้พุ่งเป้ามาที่พระชายารองหยุน”

ตอนเขามาที่เรือนจู๋หลานก็ได้เห็นแล้ว เวรยามของหยุนอี่ว์โหรวนั้นอ่อนแอจริงๆ แต่จุดประสงค์ของนักฆ่าเหล่านั้นที่พุ่งเป้ามาหาพระชายารองคืออะไรกันแน่?

พ่อบ้านรีบคุกเข่าลง ไม่กล้ารีรอแม้แต่นิดเดียว “ทูลท่านอ๋อง บ่าวเองก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนนั้นบ่าวคิดแต่จะรีบส่งจดหมายให้ท่าน...”