ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 434

“ถึงอย่างไรข้าก็พรากสิทธิ์ในการเลือกบิดาของพวกเจ้าไป เป็นข้าที่ไม่ดี ข้าขอโทษพวกเจ้า หวังว่าพวกเจ้าจะให้อภัย”

สองคนพี่น้องกะพริบตาสีดำสนิท ฟังหนานหว่านเยียนพูดสาธยายอย่างตั้งใจ อดจะรู้สึกเศร้าเล็กน้อยไม่ได้

ความสัมพันธ์ระหว่างคนเลวกับท่านแม่ไม่ค่อยดีนัก และพวกนางก็รู้มาตลอด

ในวังก่อนหน้านี้ ตอนเสด็จย่าทวดให้พวกนางเป็นตัวกลางเชื่อมพ่อแม่ พวกนางยังนึกว่าจะมีโอกาสทำให้พ่อแม่คืนดีกันได้ ท้ายที่สุดก็มีชีวิตของครอบครัวสี่คนที่มีความสุขจริงๆ

พวกนางยังอยากฟังคนเลวดีดฉินให้ท่านแม่ อยากดูหิ่งห้อยเต็มท้องฟ้าด้วยกันกับท่านแม่และเขาด้วย

แต่ไม่คาดคิดว่า ต่อมาจะเกิดเรื่องวุ่นวายมากมายขนาดนี้

แต่ไม่ว่าอย่างไร พวกนางก็จะยืนหยัดเคียงข้างท่านแม่โดยไม่ยอมหวนกลับ!

เกี๊ยวน้อยลอบบีบมือซาลาเปาน้อยแล้วมองหนานหว่านเยียนด้วยรอยยิ้มอย่างตั้งใจ

“ท่านแม่ทำอะไรก็ถูกทั้งนั้น ข้ากับซาลาเปาน้อยนี่ มีอะไรต้องให้อภัยท่านแม่กัน อีกอย่างท่านแม่ไม่ต้องบอกพวกข้า คนที่ไม่รักท่านแม่ พวกข้าก็ไม่มีทางชอบเขา”

“อย่าพูดเรื่องไม่มีความสุขนี่เลย ท่านแม่ๆ นอกจากล่ากับปู๋ล่าที่ไล่จับกระจอกตัวน้อยแล้ว เมื่อวานข้ากับซาลาเปาน้อยยังมีเรื่องสำคัญมาก ที่ยังไม่ทันได้บอกท่านเลย!”

พูดจบ นางก็ขยิบตาให้ซาลาเปาน้อยอย่างรวดเร็ว

สองคนพี่น้องเข้าใจตรงกัน ซาลาเปาน้อยเข้าใจในทันที พยักหน้ารัวๆ

“ใช่! วันนี้ข้ากับพี่สาวมีความสุขที่ได้เล่นกับท่านแม่มาก จึงลืมบอกไป”

“หืม?” หนานหว่านเยียนมองเสื้อบุนวมตัวเล็กทั้งสองตัว อารมณ์ก็ดีขึ้นมาก ยิ้มละมุนสดใส “เรื่องอะไรกันนะ ที่ทำให้เหล่าลูกรักของข้าตื่นเต้นขนาดนี้”

เกี๊ยวน้อยจูงมือหนานหว่านเยียน กะพริบดวงตาสดใส “หลังท่านแม่ออกไปเมื่อวาน ก็มีอาจารย์สอนหนังสือคนใหม่มาที่เรือน บอกว่าอาจารย์หลินก่อนหน้านี้ตอนนี้กลับชนบทไปแล้ว ไม่มาแล้ว”

ซาลาเปาน้อยเอ่ยเสริมอย่างกระตือรือร้น “อาจารย์ที่มาใหม่ชื่อโม่หลี หน้าตาสะอาดสะอ้านสุภาพเรียบร้อย ได้ยินท่านปู่หมิงบอกว่า เขาเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ทั้งสิบแปด มีความอดทนกับพวกข้า และอ่อนโยนมากๆ!”

เกี๊ยวน้อยเหมือนกับเปิดหีบเสียงคนที่ชอบพูดออกมาอย่างนั้น ดวงตาส่องประกาย

“ไม่ใช่แค่สะอาดสะอ้าน นั้นแทบจะเป็นคนที่เดินออกมาจากภาพวาดแล้ว! เป็นครั้งแรกที่ข้า เจอคนที่หน้าตาเหมือนท่านแม่ และดูดีขนาดนั้น!”

จากนั้น สองคนพี่น้องก็สบตากัน ด้วยสายตาสงสัย “แต่ว่า ไม่รู้ว่าเพราะสายตาหรือไม่ ข้ากับซาลาเปาน้อยเจอโม่หลีครั้งแรก ก็รู้สึกสนิทใจมาก มากกว่าตอนที่เห็นท่านปู่หมิงอีก”

พูดตามตรง ตอนพวกนางเจอท่านปู่หมิงครั้งแรก ไม่ได้รู้สึกสนิทใจเลยสักนิด ยังเข้าใจผิดว่าเขาจะกลายเป็นคนที่อาจเป็นพ่อเลี้ยงด้วย

แต่อาจารย์สอนหนังสือไม่เหมือนกัน นั้นเป็นความรู้สึกใกล้ชิดที่พิเศษจริงๆ

อีกทั้ง ท่านปู่หมิงเหมือนจะชอบอาจารย์สอนหนังสือคนนี้มากเช่นกัน ชอบคุยในห้องด้วยกันบ่อยๆ เรื่องการฟื้นฟูก็ไม่สนใจแล้ว

ไม่คาดคิดว่าโม่หลีอาจารย์สอนหนังสือคนใหม่ จะทำให้เด็กทั้งสองคนชอบขนาดนี้

ทันใดนั้น ความสนใจของหนานหว่านเยียนก็ถูกหันเหไป คิดสงสัยถึงตัวตนและรูปลักษณ์ของโม่หลีผู้นี้

นางกำลังจะถามอะไรบางอย่าง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบดังเข้ามา “พระชายา พระชายาท่านหลับหรือยังเพคะ เปลือกตาหยีเฟยเหนียงเหนียงขยับตลอดเลย ท่านรีบไปดูเถอะเพคะ!”

หยีเฟยมีปฏิกิริยาแล้ว?

ดวงตาหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปทันที

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

นางมองเสื้อผ้ารุ่งริ่งบนร่างตนเอง ก็หันไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหาชุดสุ่มมาใส่

เด็กสองคนมองหน้ากัน ไม่ได้พูดอะไร

หนานหว่านเยียนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เหลือบมองกู้โม่หานที่กำลังหลับลึก แล้วเอ่ยกับเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยว่า