ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 435

หนานหว่านเยียนมีชีวิตชีวาทันที เรื่องที่กู้โม่หานเมาเกือบจะร่วมเพศเมื่อครู่ ก็ถูกโยนออกจากสมองชั่วคราว

ทั้งคืนนี้ หนานหว่านเยียนยุ่งวุ่นวายในห้วงเวลาทำการรักษาปลุกหยีเฟยให้ฟื้นไม่หยุด

และนางไม่รู้ว่า ในเรือนเซียงหลินหลังเซียงอวี้เข้าไปในห้องก็เห็นกู้โม่หานนอนอยู่บนเตียง และสองพี่น้องที่ดูระแวง ตื่นตระหนกตกใจ

เซียงอวี้เดินเข้าไปทันที “นี่ ท่านอ๋องเมาหรือเพคะ”

เด็กทั้งสองคนพยักหน้า

เซียงอวี้ขมวดคิ้วขึ้นมา อุ้มเด็กทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขน

มองกู้โม่หานที่กำลังหลับสนิท ก็รู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย

“พวกคุณหนู อย่าโทษบ่าวที่ปากมากนะเพคะ”

“บ่าวเข้าจวนมาแปดปีแล้ว อันที่จริงท่านอ๋องดื่มสุราน้อยมาก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกับการเมา ครั้งที่แล้วที่เขาเป็นเช่นนี้ คือวันที่เขานำทัพกลับมาพร้อมชัยชนะใหญ่ครั้งแรก และเกิดเรื่องกับหยีเฟยเหนียงเหนียงวันนี้ดื่มจนเมาขนาดนี้ ต้องมีเรื่องอะไรกวนใจ ทำให้เขาเป็นทุกข์แน่นอน”

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยมองกู้โม่หานที่กำลังขมวดคิ้ว ขณะหลับใหล เม้มริมฝีปากนิ่งเงียบ

เขาทุกข์ ท่านแม่ก็ทุกข์ พวกนางก็ทุกข์เช่นกัน

แต่เป็นทุกข์แล้วทำอย่างไรได้ล่ะ

หากคนเลวนี่ไม่รู้จักกลับใจ และดีต่อท่านแม่สักวัน พวกนางก็ให้อภัยเขาไม่ได้

เซียงอวี้ถอนหายใจแผ่ว

“บ่าวเป็นเพียงข้ารับใช้ ไม่ควรปากมาก และยิ่งไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายเรื่องของท่านทั้งสองกับท่านอ๋อง แต่บ่าวอ้อนวอนคุณหนูทั้งสอง เห็นแก่ที่ท่านอ๋องโปรดปรานท่านทั้งสองขนาดนี้ พูดคุยกับเขาสักหน่อย”

“แม้จะคำสองคำก็ดี อย่าเย็นชาท่านอ๋องเหมือนก่อนหน้านี้อีกเลยเพคะ”

บุตรสาวของตนเองไม่ต้อนรับตนเอง ท่านอ๋องจะโศกเศร้าเพียงใดกัน

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเหมือนจะมีความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย จากส่วนลึกในใจ

คนเลวปกป้องพวกนางที่วังเป็นเรื่องจริง และเตรียมทำเรื่องประหลาดใจให้ท่านแม่ก็เป็นเรื่องจริง ครั้งที่แล้วซื้อถังหูหลูมากมายขนาดนั้นให้พวกนาง ยิ่งทำให้ความทรงจำพวกนางยังคงเด่นชัด

ทั้งสัมผัสอบอุ่นที่หน้าผากเมื่อครู่...

เกี๊ยวน้อยอ่อนลง เบือนหน้าหนีอย่างงุ่มง่ามเล็กน้อย

“ดูสถานการณ์ละกัน หากเขาดีกับท่านแม่ พวกข้าก็จะคุยกับเขาสักคำก็ได้!”

ซาลาเปาน้อยก็พยักหน้าเห็นด้วย “อืมๆ ไม่อย่างนั้น พวกข้าจะไม่พูดคุยกับเขา!”

เซียงอวี้รู้สึกชื่นใจมาก มองพวกนางอย่างยินดี “ขอบพระคุณคุณหนูทั้งสองท่านเพคะ!”

หากอยากให้พระชายาคืนดีกับท่านอ๋อง ด้วยระยะเวลาอันสั้นคงเป็นไปไม่ได้ เพราะมีความขัดแย้งมากเกินไป เว้นแต่ท่านอ๋องจะยอมถอยให้

แต่ถึงอย่างไรคุณหนูทั้งสองคนก็คือบุตรสาว มีลูกคนไหนที่ไม่อยากใกล้ชิดกับพ่อตัวเองบ้างเล่า

หากความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกสนิทสนมกลมเกลียว คงจะให้ท่านอ๋องรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยกระมัง

เซียงอวี้กล่อมเด็กทั้งสองคนเข้านอน วางไว้ข้างตัวกู้โม่หาน ห่มผ้านวมให้พวกนาง แล้วออกจากห้องไปอย่างแผ่วเบา

เช้าตรู่วันต่อมา กู้โม่หานถูกแสงยามเช้าแสบตาปลุกให้ตื่น ค่อยๆ ปรือตาเรียวยาวขึ้นมา แต่กลับทำได้เพียงหรี่ตา ลืมตาไม่ขึ้น

เขาปวดหัวแทบระเบิด ทั้งร่างหนักอึ้งเหมือนกับมีตะกั่วมาถ่วง

ทำไมรู้สึกทรมานเช่นนี้

กู้โม่หานทบทวนความทรงจำอย่างละเอียด แต่จำได้เพียงว่าเมื่อคืนเหมือนเขาจะเมามาก คลับคล้ายคลับคลาว่าบังคับจูบหนานหว่านเยียนไป

แต่ว่า ถูกหนานหว่านเยียนกัดเข้า สตรีคนนี้เป็นคนพยาบาท ไม่รู้จักความพ่ายแพ้เลยแม้แต่น้อย

ชายหนุ่มยกมือขึ้นแตะริมฝีปากบางโดยไม่รู้ตัว เลือดแห้งกรัง แต่เหมือนกับมุมปากยังคงมีความหอมหวานอันเป็นเอกลักษณ์ของหนานหว่านเยียนอยู่

รสชาติดีมาก ทำให้อดหวนนึกถึงรสชาติไม่ได้

สายตาค่อยๆ ปรับตัว เปลี่ยนเป็นแจ่มแจ้ง กู้โม่หานมองการตกแต่งโดยรอบ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ห้องของเขา

เขาขมวดคิ้ว เม้มริมฝีปากบางเบาๆ หันรีหันขวาง สายตาก็สั่นไหวทันที

เห็นเพียงข้างกายเขา มีเด็กน้อยทั้งสองก้อนนอนอยู่ และหลับสบายใจเฉิบ

ใบหน้ากลมของเกี๊ยวน้อยแดงระเรื่อ ปากเล็กๆ พึมพำไม่หยุด ราวกับกำลังพึมพำอะไรอยู่