ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 45

ในห้องโถงด้านหน้าของจวนอ๋องอี้ เต็มไปด้วยความครึกครื้นไม่ธรรมดา

ในจวนอ๋องประดับประดาไปด้วยผ้าไหมสีแดง ลูกบอลแพรปักสีแดง ถึงแม้จะจัดเตรียมอย่างเร่งรีบ แต่สิ่งที่งานแต่งงานควรมี กู้โม่หานล้วนจัดเตรียมเอาไว้ทุกอย่างแล้ว

เพื่อหยุนอี่ว์โหรวแล้ว เขาถึงขั้นเชิญบุคคลที่มีหน้ามีตามากกว่าครึ่งในแคว้นซีเย่ ให้เกียรติหยุนอี่ว์โหรวเต็มที่อย่างไม่ต้องสงสัย

จะไม่ปฏิบัติต่อไม่ดีนางอย่างเด็ดขาด

เวลานี้ ขบวนรับเจ้าสาวก็มาถึงแล้ว

กู้โม่หานมองเห็นรูปร่างที่งดงาม เดินมาอย่างสง่างามจากระยะไกล

ทันใดนั้นบนใบหน้าที่เย็นยะเยือกราวกับเกล็ดหิมะของเขาจู่ๆก็ละลายราวกับพบสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิ รอยยิ้มอบอุ่น

ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว เห็นหยุนอี่ว์โหรวยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ความสุขในแววตาทำให้กู้โม่หานจิตใจหวั่นไหว

“โหรวเอ๋อร์ ลำบากเจ้าแล้ว”

เขารู้ว่า เพราะข้อจำกัดในเรื่องเวลา จวนแม่ทัพจัดเตรียมขบวนส่งเจ้าสาวไม่ทัน ที่ หยุนเจิ้นซงบอกว่าจะมาส่งด้วยตัวเอง ก็ย่อมกลายเป็นคำพูดที่เลื่อนลอยเช่นกัน

เวลานี้ ข้างกายของหยุนอี่ว์โหรวมีเพียงคนรับใช้สองสามคนติดตามอยู่ ล้วนยืนกันอย่างเคารพนบนอบ

หยุนอี่ว์โหรวกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน: “ท่านอ๋องอย่าพูดเช่นนี้ โหรวเอ๋อร์ไม่ลำบาก โหรวเอ๋อร์ได้รับความรักของท่านอ๋อง ก็มีความสุขมากแล้ว”

ชุดแต่งงานที่อยู่บนตัวของหยุนอี่ว์โหรว คือชุดที่กู้โม่หานซื้อแล้วก็ส่งมาให้นางในความเรีงรีบ

ถึงแม้ในใจจะรู้สึกไม่เต็มใจ แต่ในที่สุดนางก็ได้แต่งงานกับกู้โม่หานแล้ว!

นางตั้งหน้าตั้งตารอวันนี้มาห้าปีแล้ว ความตื่นเต้นและภาคภูมิใจที่อยู่ในใจชนะทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว!

กู้โม่หานจูงมือของหยุนอี่ว์โหรว ทั้งสองเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของจวนอ๋องทีละก้าว

บรรดาแขกเหรื่อมองดูคู่แต่งงานคู่นี้ บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข

“รูปลักษณ์ของพระชายาไม่ธรรมดาจริงๆ ยืนคู่กับอ๋องอี้ของเราแล้วเป็นคู่ที่สวรรค์สรรค์สร้างชัดๆเลย!”

“อ๋องอี้กับพระชายาล้วนมั่นคงในความรัก รอมาห้าปีในที่สุดก็สมหวังเสียที ยินดีด้วย ยินดีด้วย!”

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าละลายพระชายาไปล่ะ หาเวลา เพิ่มลูกหลานให้กับแคว้นซีเย่สักคนสองคน นั่นถึงจะสมบูรณ์ที่สุด!”

ในดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวมีประกายความได้ใจที่ยากจะสังเกตเห็นแวบผ่านไป วันนี้ทุกคนต่างก็เรียกนางว่า “พระชายา” เห็นได้ชัดว่ายอมรับฐานะของนางในจวนอ๋องอี้แล้ว

หนานหว่านเยียนนั่นถือเป็นตัวอะไร คู่ควรจะมาแย่งชิงกับนางด้วยหรือ? ถึงแม้วันนี้งานแต่งงานจะจัดเตรียมไม่พร้อมแล้วอย่างไร นางก็แต่งเข้าจวนอ๋องอย่างมีหน้ามีตา กดขี่หนานหว่านเยียนไปอย่างสิ้นเชิงไม่ใช่หรือ?

หยุนอี่ว์โหรวคิดเอาไว้เช่นนี้ บนใบหน้ากลับเอียงอาย จับมือของกู้โม่หานเอาไว้แน่น “อี่ว์โหรวขอขอบคุณทุกท่าน การได้แต่งงานกับท่านอ๋องในวันนี้ ก็เป็นวาสนาที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตของอี่ว์โหรวเช่นกัน”

กู้โม่หานมองดูหยุนอี่ว์โหรว หน้าตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ได้แต่งงานกับโหรวเอ๋อร์ คือวาสนาของข้าต่างหาก ในวันมงคลสมรส ทุกคนไม่ต้องมากพิธี หากมีตรงไหนที่จวนอ๋องอี้ดูแลไม่ทั่วถึง วันหน้าข้าค่อยจัดงานเลี้ยงเชิญทุกท่านอีกครั้ง!”

ทุกคนต่างก็พากันพยักหน้า ในใจทอดถอนใจว่าความรักที่กู้โม่หานมีต่อหยุนอี่ว์โหรวคือความลำเอียงอย่างชัดเจนจริงๆ ถึงแม้เรื่องการแต่งงานจะถูกคนทำให้ล่าช้า แต่กลับเอาอกเอาใจนางอย่างเต็มความสามารถ

ทันใดนั้น พ่อบ้านกาวก็ตะโกนมาทางห้องโถงด้านหน้า : “หลี่มามามาถึงแล้ว——”

สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวเปลี่ยนไปในทันที จู่ๆในใจก็กระวนกระวายขึ้นมา จับมือของเขาแน่นด้วยความประหม่าเล็กน้อย

เวลานี้ หลี่มามาจะมาทำไมกัน? !

กู้โม่หานปลอบประโลม: “ไม่ต้องกลัว มีข้าอยู่ ไม่มีใครทำร้ายเจ้าได้!”

หยุนอี่ว์โหรวเงยหน้าขึ้นมา พยักหน้าอย่างว่าง่าย