ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 46

ทันใดนั้น ทุกคนก็เห็นหญิงสาวที่สวมชุดสีแดงกำลังเดินมาทางห้องโถงด้านหน้าในเวลานี้

เส้นผมของนางถูกม้วนเอาไว้แบบสบายๆ ใช้ปิ่นปักผมปักเอาไว้อย่างเรียบง่ายเท่านั้น ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเล็กน้อย มุมปากแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ชุดแดงหมุนเป็นเกลียวคลื่น อิริยาบถนุ่มนวลงดงาม

มีคนหนึ่งสายตาแหลมคม จำปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของหนานหว่านเยียนได้ ตะโกนกล่าวขึ้นมาทันที: “ปิ่นปักผมที่อยู่บนศีรษะของนาง คือ ‘โหย่วฟ่งไหลยี่’!”

ได้ยินคำพูด ทุกคนต่างก็ใช้มองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยสายตาที่ประหลาดใจ

ถึงกับสามารถสวมใส่ “โหย่วฟ่งไหลยี่” ได้ ผู้หญิงคนนี้มีฐานะอะไรกันแน่? !

หนานหว่านเยียนมีชื่อเสียงฉาวโฉ่มาตลอด ชายาผู้ถูกทิ้งหน้าตาก็ขี้เหร่เช่นกัน ไม่ใช่นางอย่างแน่นอน!

ทุกคนยังคิดกันอยู่ หญิงสาวในชุดแดงก็เดินผ่านฝูงชน และเดินไปถึงข้างกายของกู้โม่หาน

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยู่ในเรือนเซียงหลินดีๆ ทำไมจู่ๆถึงให้หม่อมฉันเข้ามา?”

สายตาดุร้ายของกู้โม่หานจ้องมองไปที่หนานหว่านเยียน เห็นนางทำหน้าไร้เดียงสา ในใจก็ยิ่งโกรธมากขึ้น

ทันทีที่เห็นนาง เขาก็รู้สึกว่าไม่มีเรื่องดีแน่!

ได้ยินคำพูก ทุกคนรู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า ตกใจจนลูกตาแทบจะถลนออกมาแล้ว!

นางแทนตัวเองว่าหม่อมฉัน พระชายาของกู้โม่หานมีคนเดียวเท่านั้น หยุนอี่ว์โหรวในตอนนี้ก็เป็นเพียงแค่พระชายารองเท่านั้น หรือว่านี่คือ......

คนที่งดงามราวกับนางฟ้าบนสวรรค์คนนี้ ก็คือหนานหว่านเยียน！！！

“ไหนบอกว่าพระชายาอี้คนนี้เจ้าเล่ห์เพทุบายท่าทางลับๆล่อๆไม่ใช่หรือ ทำไมถึงเป็นหญิงสาวที่มีท่วงท่าสง่างามเช่นนี้?”

“จึ๊ อ๋องอี้ช่างโชคดีจริงๆ เดิมทีคิดว่าคุณหนูอี่ว์โหรวก็งดงามมากพอแล้ว คิดไม่ถึงว่าพระชายาเอกคนนี้ต่างหากที่งดงามจนทำให้คนตกตะลึง!”

เดิมทีหยุนอี่ว์โหรวก็โกรธมากที่หลี่มามาปรากฏตัวขึ้น ตอนนี้คำพูดของคนพวกนี้ก็ยิ่งทำให้นางโกรธจนแทบหมดสติไป

หนานหว่านเยียน! เป็นคู่ปรับของนางจริงๆ!

หลี่มามาก้าวเข้ามา กล่าวอธิบายต่อหนานหว่านเยียนว่า: “บ่าวน้อมทักทายพระชายาอี้ อ๋องอี้แต่งงานในวันนี้ พูดกันตามหลักแล้ว พระชายารองที่เข้าจวนควรจะต้องยกน้ำชาแสดงความเคารพให้กับนายหญิง มิเช่นนั้นจะไม่ถูกหลักกฎเกณฑ์ ด้วยเหตุนี้บ่าวถึงได้ให้ท่านอ๋องเชิญท่านมารับผิดชอบดูแลงานแต่งงาน”

“โอ๊ะ——ที่แท้พระชายาแต่งเข้าจวนยังมีกฎเกณฑ์แบบนี้อยู่” หนานหว่านเยียนทำท่าทางเข้าใจในทันที เดินตรงไปนั่งลงบนตำแหน่งที่นั่งในห้องโถงใหญ่ กล่าวด้วยรอยยิ้มระรื่น: “เช่นนั้นหม่อมฉันก็ทำความเคารพไม่สู้ทำตามคำสั่งแล้ว”

กู้โม่หานเห็นหนานหว่านเยียนกับหลี่มามาเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ระงับความโกรธเอาไว้

เพื่อโหรวเอ๋อร์แล้ว เขาทำได้แค่อดทนเท่านั้น!

จากนั้น ชายหนุ่มก็เอ่ยปากอย่างขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน: “เริ่มพิธีไหว้ฟ้าดินเถอะ”

กู้โม่หานจับผ้าไหมสีแดงของหยุนอี่ว์โหรวมาถึงตรงหน้าของหนานหว่านเยียน พวกเขากำลังจะทำความเคารพ จู่ๆหนานหว่านเยียนกลับเอ่ยปากขึ้นมา——

“ช้าก่อน ท่านอ๋องฐานะสูงศักดิ์ วันนี้ก็แค่รับสนมเท่านั้น พิธีไหว้ฟ้าดินแบบนี้ เกรงว่าคงจะไม่ค่อยถูกหลักกฎเกณฑ์เท่าไหร่ใช่ไหม?”

ถึงแม้หยุนอี่ว์โหรวจะแต่งงานเข้าจวนอ๋องไป วันหน้าก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอย่างไร

กู้โม่หานขมวดคิ้ว “โหรวเอ๋อร์......”

หยุนอี่ว์โหรวยิ้มให้เขา ชายหนุ่มกำหมัดแน่น ท้ายที่สุดก็ไปนั่งลงด้านข้างของหนานหว่านเยียนด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

หนานหว่านเยียนกล่าวชมอย่างใจกว้าง ความหมายในรอยยิ้มไม่ชัดเจน

“พระชายารองช่างสมกับที่เป็นกุลสตรีที่มาจากตระกูลใหญ่มีฐานะจริงๆ สุภาพอ่อนน้อม”

หยุนอี่ว์โหรวรับน้ำชาที่สาวใช้ส่งมา เดินทีละก้าว มาถึงหน้าหนานหว่านเยียนอย่างเคารพนบนอบ คุกเข่าลงไปต่อหน้าหนานหว่านเยียนกะทันหัน ท่วงท่านั่นอ่อนน้อมถ่อมตน ราวกับหญิงสาวแต่งงานใหม่ที่ได้รับความไม่เป็นธรรมสารพัด

กู้โม่หานมองดูอยู่ด้านข้าง เหมือนถูกกระชากหัวใจ รู้สึกเอ็นดูสงสารและจนใจอย่างสุดจะพรรณนา

แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็น ในตอนที่หยุนอี่ว์โหรวก้มหน้าลง ในดวงตามีประกายความชั่วร้ายแวบผ่านไป

อีกเดี๋ยวตอนที่ยกน้ำชาแสดงความเคารพ นางแกล้งทำน้ำชาสาดใส่ตัวเอง แล้วค่อยใส่ร้ายป้ายสีหนานหว่านเยียน ภายใต้สายตาคนมากมายนางไม่เชื่อหรอกว่า หนานหว่านเยียนจะสามารถพลิกสถานการณ์มาอยู่เหนือกว่าได้!

หยุนอี่ว์โหรวยกมือ ยื่นถ้วยชาให้กับหนานหว่านเยียน “ข้ายกน้ำชาแสดงความเคารพให้กับพระชายา......”

“ดี” หนานหว่านเยียนยื่นมือไปรับถ้วยชา ชั่วขณะที่นิ้วมือของทั้งสองสัมผัสกัน ถ้วยชาในมือของหยุนอี่ว์โหรวก็หลุดจากมือทันที น้ำชาสาดกระจายไปในชั่วพริบตา!

“อ๊า——เจ็บ!”