ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 47

ทุกคนยังไม่ทันได้ตอบสนองกลับมา ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหนานหว่านเยียน ทันทีหลังจากนั้นก็เห็นหยุนอี่ว์โหรวล้มลงอยู่บนพื้นด้วยใบหน้าซีดขาว มองดูหนานหว่านเยียนที่อยู่ตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก

ในชั่วพริบตาเมื่อครู่นี้ หยุนอี่ว์โหรวต้องการจะสาดน้ำชามาบนร่างกายของตัวเอง หนานหว่านเยียนผลักนางออกไปด้วยปฏิกิริยาตอบสนองที่ว่องไว น้ำชาสาดอยู่บนพื้น ถ้วยชากับหยุนอี่ว์โหรวก็ล้มอยู่บนล้มลงบนพื้น

แต่การกระทำนี้รวดเร็วอย่างมาก เร็วจนไม่มีใครสังเกตเห็นเลยด้วยซ้ำว่าเป็นฝีมือใคร

หนานหว่านเยียนเม้มริมฝีปาก ท่าทางเศร้าเสียใจ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้ว่าท่านรักพระชายารองมากเป็นพิเศษ เดิมทีหม่อมฉันคิดว่าท่านมีความสุขก็พอ และไม่เคยขัดขวางการแต่งงานของท่านกับคนรักเลย แต่ว่าท่านอ๋อง ท่านลำเอียงเข้าข้างพระชายารอง พระชายารองก็สามารถอาศัยว่าเป็นคนโปรดแล้วจะทำตัวโอหังได้หรือ สามารถรังแกนายหญิงผู้ครองเรือนอย่างไม่มีความยำเกรงใดๆเลยหรือ? !”

สีหน้าของกู้โม่หานเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาก็รู้เช่นกันว่าถ้วยชาที่หกเมื่อครู่นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับหนานหว่านเยียน แต่ตอนนี้ หนานหว่านเยียนผู้หญิงคนนี้กลับถือโอกาสแสดงความคิดเห็น? !

ในเวลาปกติไม่เคยได้ยินนางแทนตัวเอง ตอนนี้กลับใช้หม่อมฉันทุกคำ ฟังแล้วขยะแขยงอย่างมาก!

หยุนอี่ว์โหรวลนลานทำอะไรไม่ถูก นางคิดไม่ถึงเลยว่าหนานหว่านเยียนจะชิงลงมือก่อน

แต่นางตอบสนองกลับมาทันที ร้องไห้เสียใจอย่างมากในชั่วพริบตา

“ท่านอ๋อง ท่านอย่าตำหนิพระชายา เพราะข้าไม่ดีเอง ข้าไม่ได้ยกถ้วยชาให้ดี ถึงได้ทำให้น้ำชาสาดเต็มพื้น พระชายาไม่ได้จงใจทำหก......”

นางตกตะลึงในวิธีการของหนานหว่านเยียนก็จริง แต่นางคือใคร หาเรื่องได้รอได้แถมยังสามารถอดทนได้อีก นางคิดหาทางตอบโต้ได้ในทันที

หนานหว่านเยียนมองดูหยุนอี่ว์โหรวด้วยความตกตะลึง ราวกับได้ยินคำพูดที่ไม่น่าเชื่ออะไรเข้า “เดิมทีก็เป็นเจ้าที่ยกไม่มั่นคงเอง ไม่ยอมรับผิดก็ช่างมันเถอะ ทำไมเจ้ายังย้อนกลับมาเล่นงานข้าได้?”

ความประทับใจที่บรรดาแขกเหรื่อมีต่อหยุนอี่ว์โหรวลดลงอย่างมากทันที

“ใช่แล้ว พระชายาก็ไม่ได้พูดอะไรนี่นา คุณหนูโหรวกล่าวหาโดยเจตนาและไม่เจตนาเช่นนี้ เพราะเหตุใดล่ะ?”

“ใช่ๆ พระชายาใจกว้างขนาดนี้ ก็ไม่ได้กล่าวตำหนิ เพียงแค่รู้สึกไม่ยุติธรรมเท่านั้น กลับเป็นคุณหนูโหรวเอง แม้แต่เรื่องเล็กๆอย่างการยกน้ำชาแสดงความเคารพยังทำได้ไม่ดี ยังมาโทษพระชายาอีก!”

“ดูท่าพระชายาอี้มีลักษณะท่าทางของนายหญิงผู้ครองเรือน ส่วนคุณหนูโหรว เฮ้อ ร้องไห้สะอึกสะอื้น ดูใจแคบเกินไป!”

ทุกคนพูดคนละคำสองคำ ราวกับมีดแหลมคมนับพันนับหมื่นเล่ม แทงเจ้าไปในใจของหยุนอี่ว์โหรวอย่างแรง นางกำหมัดเอาไว้แน่น ชั่วขณะหนึ่งไม่รู้ว่าควรร้องไห้หรือว่าไม่ร้องดี มองไปทางกู้โม่หานด้วยความน้อยใจ

กู้โม่หานดูอย่างกระวนกระวายใจ แต่ติดอยู่ที่ว่าหลี่มามาก็อยู่ในเหตุการณ์ และเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของหยุนอี่ว์โหรวจริงๆ

ดัวนั้นเขาจึงไม่ได้เอ่ยปาก อี่ว์โหรวจะได้ไม่ถูกคนวิจารณ์

หลี่มามามองดูเงียบๆอยู่ด้านข้าง จำทุกสิ่งทุกอย่างนี้เอาไว้ในใจเงียบๆ

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้รับความโปรดปราน วันนี้อยู่ในเรือนเซียงหลิน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง แต่ใครจะรู้ว่า......”

หนานหว่านเยียนชมความบังเทิงไม่กลัวเรื่องบานปลาย กระพือให้เรื่องราวใหญ่โตต่อไป พูดจบประโยคหนึ่งก็ก้มหน้าก้มตานิ่งเงียบไป

ในที่สุด ก็มีบางคนถูกปลุกปั่นขึ้นมา “ท่านอ๋อง ท่านทำเช่นนี้ มัน......ไม่เหมาะสมจริงๆ”

“ใช่แล้ว ท่านอ๋อง อย่างไรคุณหนูโหรวก็เป็นสนม และพระชายาต่างหากที่เป็นภรรยาเอกของท่าน ไม่ว่าด้วยอารมณ์หรือหลักเหตุผล ท่านควรจะให้ความสำคัญกับพระชายามากกว่า”

หนานหว่านเยียนควบคุมความคิดเห็นของสาธารณชนเอาไว้อย่างดี การทำลายล้างในครั้งนี้ทำได้ค่อนข้างสวยงาม! นางพึงพอใจอย่างยิ่ง!

และในเวลานี้ คนที่จวนแม่ทัพส่งมาแสดงความยินดีก็มาถึงจวนอ๋อง