ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 484

เขามองตามเงาแผ่นหลังของฉินมู่ไป๋ที่ค่อย ๆ ห่างออกไปทุกที คิ้วคมของกู้โม่หานขมวดน้อย ๆ แต่ก็รีบระงับความคลางแคลงใจ แล้วชักเท้าเดินออกไปนอกโถงพระตำหนัก

หนานหว่านเยียนแม่ผู้หญิงตัวดีคนนี้ ทุกครั้งจะเอาแต่สลัดเขาทิ้งไว้ข้างหลังเสมอ ไม่เคยมองเขาคนนี้ที่เป็นสามีว่ามีความสำคัญอะไรบ้างเลยจริง ๆ น่ะรึ?

เขาเดินออกจากตำหนักไปราว ๆ สิบก้าว ก็เห็นหนานหว่านเยียนยืนอยู่ข้างภูเขาหินเทียม กำลังเล่นหยกพกที่ห้อยอยู่ข้างเอวด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

ชั่วขณะนั้น ในใจของกู้โม่หานพลันรู้สึกหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย รีบเดินตรงไปหานาง "เมื่อครู่นี้เจ้าไปไหนเสียแล้ว? ทำไมถึงไม่รอข้าล่ะ?"

หนานหว่านเยียนปรายตามองเขาแวบหนึ่ง "เป็นเจ้าที่เดินช้าเกินไปเองต่างหาก อืดอาดยืดยาดไม่รู้ว่ามัวทำอะไรอยู่ ถ้าเสียเวลาไปรับยัยหนูทั้งสองจนต้องกลับจวนล่าช้าเกินไปล่ะก็ ข้าจะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่"

พูดจบ นางก็หันหลังแล้วเดินไปทางตำหนักหลวนเฟิ่ง

แววตาของกู้โม่หานสั่นไหวเล็กน้อย เขามองตามเงาแผ่นหลังของนาง ไม่รู้ว่าทำไม แต่ความโกรธเคืองเมื่อครู่มันได้สลายหายไปแล้วไม่น้อย

อย่างน้อยหนานหว่านเยียนก็ยังรอเขา ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มักจะเดินจากไปโดยไม่เหลียวหลัง

มุมปากของเขายกโค้งขึ้นโดยไม่รู้ตัว รีบสาวเท้าเดินตามนางไปอย่างรวดเร็ว

ระหว่างทาง หนานหว่านเยียนเอียงหัวไปถามว่า "ทำไมเจ้าถึงได้ออกมาช้าขนาดนี้ล่ะ?"

ฉินอี้หรานเดินออกจากประตูพระตำหนักมาพร้อม ๆ กับนาง จากนั้นก็กลับไปก่อนแล้ว นางมายืนรอกู้โม่หานอยู่ข้างนอกครู่ใหญ่เลยทีเดียว

กู้โม่หานพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบมาประโยคหนึ่งว่า "คนเยอะ ข้ารู้สึกหนวกหูน่ะ"

ฉินมู่ไป๋แค่มาพูดกับเขาสองสามประโยค ไม่จำเป็นต้องบอกหนานหว่านเยียนก็ได้

หนานหว่านเยียนกระพริบตาปริบ ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น

กู้โม่หานไม่พูด แต่นางก็พอจะเดาได้ว่าองค์หญิงน้อยนั่นจะต้องแสดงอำนาจอะไรใส่กู้โม่หานแน่

องค์หญิงน้อยนั่น แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนดีมีเมตตาอะไรหรอก

เมื่อทั้งสองมาถึงตำหนักหลวนเฟิ่ง เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อย กำลังแสดงความสามารถในสิ่งที่พวกตนเพิ่งได้เรียนมาให้ไทเฮาดู

ไทเฮาถูกสองหนูน้อยที่แสนจะร่าเริง ทั้งยังฉลาดหลักแหลมหยอกเย้าจนหัวเราะไม่หยุด เรียกได้ว่ายิ้มจนปากหุบไม่ลงเลยทีเดียว

นางหันหน้าไปเห็นหนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน จึงรีบยื่นมือออกไปทักทายทันที

“อั้ยโยว พวกเจ้ากลับมากันแล้วรึ ข้าไม่ได้มีความสุขแบบนี้มานานมากแล้ว วันหน้าพวกเจ้าต้องพาเหลนสาวที่ทั้งน่ารักว่าง่าย ทั้งยังรู้ความทั้งสองเข้าวังมาเยี่ยมข้าบ่อย ๆ ด้วยล่ะ”

หนานหว่านเยียนยิ้มพลางพยักหน้า "เพคะ ข้ากับท่านอ๋องจะต้องพายัยหนูทั้งสองมาเยี่ยมเสด็จย่าบ่อย ๆ แน่นอนเพคะ"

กู้โม่หานจ้องมองทุกคนโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า แววตาดูอบอุ่นอ่อนโยนขึ้นมาก

เกี๊ยวน้อยกับซาลาเปาน้อยเห็นหนานหว่านเยียนและกู้โม่หาน ทั้งสองรีบลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้ามา ตรงเข้าไปคลอเคลียออดอ้อนอยู่ข้าง ๆ หนานหว่านเยียน

"ท่านแม่ เสด็จย่าทวดทางนี้มีขนมอร่อย ๆ เยอะแยะเต็มไปหมดเลย เมื่อครู่นี้หลี่หมัวมัวยังเอาขนมมาให้พวกเราด้วย อยากให้พวกเราเอากลับจวนเจ้าค่ะ"