ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 49

เซียงอี่ว์เห็นสีหน้านางเปลี่ยนไป อดที่จะกล่าวถามขึ้นมาไม่ได้ : “พระชายา? ท่านเป็นอะไรไปหรือ?”

หนานหว่านเยียนได้สติกลับมาทันที พยายามสงบสติอารมณ์ลงมา

“ข้าไม่เป็นไร”

ถ้าหากสิ่งของในช่องว่างไม่ใช่ของที่ไม่มีวันใช้หมด เช่นนั้นวันหน้านางก็ต้องวางแผนแก้ไขปัญหาข้อนี้แล้ว ยังดีที่ตอนนี้ได้รับรางวัลเป็นเงินหนึ่งหมื่นตำลึง ยังไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับด้านการเงิน

เมื่อคิดเช่นนี้ ในใจของหนานหว่านเยียนจึงไม่ถึงกับกระวนกระวายขนาดนั้น นางหยิบแอลกอฮอล์ พลาสเตอร์ยากับหวินหนานไป๋เย่าผงมาจากอีกด้านหนึ่งของช่องว่าง หันกลับมากล่าวต่อเซียงอี่ว์ว่า: “อาจจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย เจ้าทนหน่อยนะ”

เซียงอี่ว์เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ถึงแม้จะมีข่าวลือว่าพระชายามีทักษะทางการแพทย์ แต่นางก็ไม่เคยเห็นด้วยตาตัวเอง ไม่รู้ว่าคำว่า “เป็น” ถึงระดับไหนกันแน่

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ นางก็ยังพยักหน้า ยื่นนิ้วมือให้แก่หนานหว่านเยียน

“รบกวนพระชายาแล้ว”

หนานหว่านเยียนป้ายแอลกอฮอล์ไปบนบาดแผลของเซียงอี่ว์ รู้สึกได้ถึงความเจ็บแสบของบาดแผล เซียงอี่ว์หดตัวขึ้นมากะทันหัน

หนานหว่านเยียนเป่าให้นางอย่างระมัดระวัง นางไม่เพียงรู้สึกไม่เจ็บแล้ว ยังรู้สึกเย็นๆ และสบายมากอีกด้วย

จากนั้น หนานหว่านเยียนก็โรยผงยาสีขาวลงบนบาดแผลของนาง กระจายออกอย่างระมัดระวัง เลือดก็หยุดไหลทันที

ในดวงตาของเซียงอี่ว์มีความประหลาดใจเล็กน้อยแวบผ่านไป แต่ไม่ช้าก็มีความคลุมเครือไม่ชัดเจนเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

นางเพิ่งคิดจะดึงมือกล่าวคำขอบคุณ ก็เห็นหนานหว่านเยียนล้วงบางสิ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรออกมา พันรอบนิ้วมือของตัวเอง

“เสร็จแล้ว สองสามวันนี้เจ้าก็อย่าให้โดนน้ำ มันจะหายเร็วขึ้น งานในครัวเจ้าก็ไม่ต้องทำแล้ว ถึงเวลาข้าจะให้คนอื่นไปทำ เจ้าก็อยู่กับซาลาเปาและเกี๊ยวน้อยไปแล้วกัน” หนานหว่านเยียนยิ้มจางๆ

ในใจของเซียงอี่ว์เกิดความรู้สึกขอบคุณขึ้นมาเล็กน้อยกะทันหัน “บ่าวขอขอบคุณพระชายามาก!”

หนานหว่านเยียนโบกไม้โบกมือ “เรื่องใหญ่แค่ไหนเชียว”

นางอธิบายสั้นๆครู่หนึ่ง ก็กลับห้องครัวไป

แขกเหรื่อในห้องโถงแยกย้ายกันไปแล้ว หยุนอี่ว์โหรวติดตามกู้โม่หานกลับเข้าไปในห้องหอ

ทั้งสองนั่งอยู่ตรงข้ามกันบนตั่งนอนสีแดง ค่ำคืนนุ่มนวลสวยงาม คลุมเครือและเต็มไปด้วยความอบอุ่น

“โหรวเอ๋อร์ งานแต่งงานในครั้งนี้คือข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีแล้ว รอวันหน้าข้าจะหาโอกาส จัดงานให้เจ้าอย่างยิ่งใหญ่แน่นอน!” กู้โม่หานยกมือขึ้นมา ปัดปอยผมที่กระจัดกระจายของหยุนอี่ว์โหรวเบาๆ

บนใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวเต็มไปด้วยความน้อยใจ “มีท่านอ๋องอยู่ข้างกาย โหรวเอ๋อร์ไม่เคยรู้สึกลำบากเลย โหรวเอ๋อร์เพียงแค่......”

“เพียงแค่คิดว่าพระชายาเกลียดโหรวเอ๋อร์มากจริงๆใช่ไหม วันนี้ในงานเลี้ยงวันเกิด ก็ดูเหมือนพระชายาจะไม่พอใจโหรวเอ๋อร์มากแล้ว แม้แต่งานเลี้ยงมงคลสมรสของเรา โอกาสสำคัญขนาดนี้ พระชายาก็ทำให้โหรวเอ๋อร์อับอายเช่นนี้......”

แต่จะทำอย่างไรได้ นี่คือความจริงไปแล้ว เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว!

กู้โม่หานรู้ตัวว่าเหตุผลเป็นรอง ขอโทษหยุนอี่ว์โหรวด้วยความจริงใจ “ขอโทษด้วยโหรวเอ๋อร์ ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง ข้า......”

“ชู่——ท่านอ๋องไม่ต้องพูดอีกแล้ว ท่านอ๋องถูกบีบบังคับ แล้วโหรวเอ๋อร์จะตำหนิท่านอ๋องได้อย่างไร เวลานี้สามารถร่วมเรียงเคียงหมอนกับท่านอ๋องได้ โหรวเอ๋อร์ก็มีความสุขมากแล้ว”

หยุนอี่ว์โหรวยกมือปิดริมฝีปากบางของชายหนุ่มเอาไว้ ถึงแม้เบ้าตาจะแดง แต่ยังคงเผยท่าทีไม่ถือสาออกมา

นางยิ้มอย่างอ่อนโยน กู้โม่หานเห็นแล้วก็ยิ่งตำหนิตัวเองมากขึ้น กอดนางเอาไว้แน่น

“โหรวเอ๋อร์ ข้าให้สัญญากับเจ้า จะพาเจ้าไปชมทิวทัศน์ที่งดงามของแคว้นซีเย่ หลังจากที่เจ้าแก่แล้ว ข้าจะจูงมือของเจ้า ไปดูตะวันตกดินที่จุดสิ้นสุดของแคว้นซีเย่ จากนั้นค่อยไปชมทิวทัศน์ที่งดงามของฤดูใบไม้ผลิที่เขาหยงซาน! ข้าจะใช้ทั้งชีวิตมาชดเชยให้เจ้า!”

หยุนอี่ว์โหรวเงยหน้าขึ้นมา ในดวงตาพร่างพรายไปด้วยหยาดน้ำตา นางเอ่ยปากด้วยรอยยิ้มที่พึงพอใจ “อื้ม โหรวเอ๋อร์ล้วนเชื่อฟังท่านอ๋อง!”

กู้โม่หานมองดูหยุนอี่ว์โหรวที่เชื่อฟังมีเหตุผลเอาใจใส่และอ่อนโยนตรงหน้า เมื่อเทียบกับหนานหว่านเยียนที่เป็นแต่เล่นเล่ห์เพทุบายปัดความรับผิดชอบแอบอ้างบารมีคนอื่นวางมาดใหญ่โต ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากจริงๆ

ทันใดนั้น เขาก็ตะโกนเสียงดังไปทางประตู “พ่อบ้านกาว!”

พ่อบ้านกาวกล่าวถามผ่านประตูด้วยความเคารพนบนอบ “ท่านอ๋องมีอะไรจะสั่งการหรือ?”

“ส่งคนไปจับตัวหนานหว่านเยียนมาให้ข้า! คืนนี้ข้าจะให้นางคุกเข่า——สำนึกผิดอยู่หน้าประตู!”