ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 51
เห็นเพียงเกี๊ยวน้อยตาไวมือเร็ว ยื่นมือดึงรองเท้าของชิงหว่าน จากนั้นก็ตะโกนใส่ซาลาเปา “ซาลาเปา! เอาของมา!”
“ได้.......” ซาลาเปาวิ่งมาอย่างโซเซ ยื่นขนนกอันหนึ่งให้เกี๊ยวน้อย จากนั้นก็ยืนอย่างเรียบร้อย “พี่สาว แบบนี้ได้ไหม?”
เกี๊ยวน้อยรับขนนกมา ปัดไปที่ฝ่าเท้าของชิงหว่านทีหนึ่ง หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านแม่เคยบอกว่า สะกิดฝ่าเท้าจักจี้ที่สุดเลย ต้องมีผลแน่นอน!”
พูดไป นางก็ให้ปู๋ล่าใช้ปากดึงถุงเท้าของชิงหว่านออก มืออ้วนๆ ยื่นออกไป ใช้ขนนกปัดไปที่ฝ่าเท้าของชิงหว่านอย่างรวดเร็ว
“ฮา ฮาฮา........” ชิงหว่านวินาทีก่อนหน้านี้ตะโกนร้องอย่างทรมานเพราะเจ็บไปทั้งตัว วินาทีนี้ ก็เพราะว่าคัน หัวเราะอย่างเสียงดังจนหยุดไม่ได้
“เจ้า พวกเจ้า ยายเด็กบ้าที่ไหน ฮา ฮาฮาฮา พวกเจ้าจะทำอะไร!” นางควบคุมอาการหัวเราะของตัวเองไม่ได้ อยากลุกขึ้นมาต่อต้าน จนปัญญามีล่ากับปู๋ล่ากดทับไว้ นางขยับตัวไม่ได้
ซาลาเปาเห็นวิธีนี้ได้ผลจริง ไม่พูดสักคำก็ดึงรองเท้าอีกข้างของชิงหว่านออกด้วย ดึงถุงเท้าของนางออก ใช้ขนนกปัดไปที่ฝ่าเท้าของนางเบาๆ
สองพี่น้องเถียงอย่างโมโห
“เจ้าต่างหากยายเด็กบ้า! รังแกท่านแม่ของเรา ก็คือรนหาที่ตาย!”
“คนร้าย! พี่สาวบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าเสียใจ เสียใจสิ่งที่เคยทำ!”
“ท่านแม่?!” ชิงหว่านในตอนนี้หัวเราะจนเสียงแตก น้ำตาไหลอยากทรมาน “พวกเจ้าก็คือลูกนอกคอกของชายาไร้อำนาจนั่น ฮาฮาฮา พวกเจ้าคอยดู ฮาฮาฮา ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”
รอนางกลับไป ต้องเอาเรื่องไปบอกกับคุณหนูอี่ว์โหรวอย่างชัดเจน ต้องเอาหนานหว่านเยียนสามแม่ลูกให้ตายแน่นอน?!
สองพี่น้องได้ยินคำว่า “ลูกนอกคอก” ทันใดนั้นก็โกรธจนหน้าแดง
สองพี่น้องมองตากัน เกี๊ยวน้อยพูดอย่างโกรธมาก “ซาลาเปา พวกเราต้องสั่งสอนนางให้หนักๆสักยก!”
ซาลาเปาก็โกรธจนหน้าแดง “อืม! สั่งสอนนางให้หนัก!”
พูดจบ เด็กน้อยสองคนก็วิ่งหนีไปแล้ว ชิงหว่านนอนอยู่บนพื้นอย่างทรมาน ไม่ได้มียายเด็กสองคนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย
อย่างรวดเร็ว สองตัวน้อยก็กับของมามากมาย โยนแมลงในผ้าเช็ดหน้าไปที่หน้าและตัวของชิงหว่านทั้งหมด
ชิงหว่านยื่นมือไปจับโดยสัญชาตญาณ รู้สึกถึงความสัมผัสที่ขนฟูๆ นุ่มๆ แล้วก็ตะลึงตกใจ “ตุ๊บ” ลุกขึ้นนั่ง คลานถอยหลังไปไม่หยุด
“อ้าก นี่มันของบ้าอะไรกัน!”
เป็นหนอนขนฟูๆทั้งนั้นเลย!
ตอนนี้ขยับอยู่บนตัวนางทั้งหมดเลย น่าขยะแขยงที่สุด!
เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาสองพี่น้องทำเสียงเย็นชา “สมน้ำหน้า!”
ใครให้นางไม่เพียงแค่ด่าท่านแม่ ยังด่าพวกนาง!
ร้ายที่สุด เลวที่สุด!
ชิงหว่านโมโหจนตัวสั่น ชี้หน้ายายเด็กสองคนตกใจจนครึ่งวันก็พูดอะไรไม่ออก
“เจ้า เจ้า เจ้า......”
“เจ้าอะไรเจ้า! คนร้ายหน้าไม่อาย! ถุย!” ยากที่ได้เห็นซาลาเปาแข็งแกร่งสักครั้ง มือน้อยๆค้ำเอว เดินไปข้างหน้าสองก้าว จ้องหน้ากลับไปอย่างโมโห
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้