ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 52

เนื้อปิ้งย่างนั้นน้ำมันกระเด็นเสียงจิ๊ดจ๊าด ควบคู่ไปกับกลิ่นหอมเข้าจมูก หนานหว่านเยียนกินอย่างอร่อย ก็ได้ยินกู้โม่หานพูดคำพูดที่ทำให้คนหมดอารมณ์

นางกลอกตาใส่ในห้องทีหนึ่ง คิ้วเนื้ออย่างอร่อยพูดว่า “รับทราบแล้วเจ้าค่ะท่านอ๋อง ก่อนที่หม่อมฉันจะรู้สึกผิด ไม่ลุกขึ้นดีขาด!”

ไม่คิดวิธีทรมานหญิงชั่วชายโฉดคู่นี้ดีๆ นางไม่มีทางไปหรอก

หากนางไม่ใช่แมลงสาบที่ตีไม่ตาย คนอย่างกู้โม่หานที่รักสนมทำลายเมียแบบนี้ นางก็คงตายไปหลายร้อยรอบเหมือนเจ้าของร่างเดิมแล้ว!

สมองหนานหว่านเยียนหมุนอย่างรวดเร็ว ครุ่นคิดว่าเดี๋ยวควรจะใช้แผนร้ายอะไรดี มองคืนเข้าห้องหออัน “ดีงาม” ให้กับสามีภรรยาใหม่สักครั้ง!

กู้โม่หานได้ยินคำตอบอย่างไม่ใส่ใจของหนานหว่านเยียน สีหน้าก็หมองไปทันที เขาพูดด้วยเสียงเข้มงวด “หนานหว่านเยียน ทางที่ดีที่สุดเจ้าอย่าคิดใช้แผนการอะไรต่อหน้าข้าอีก ข้าสามารถเฆี่ยนเจ้าขาหักตอนนี้ได้เลย! แล้วตัดเอ็นมือเท้าของเจ้า! ให้เจ้าสารภาพผิดดีๆ!”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว สีหน้ารังเกียจ

กู้โม่หานโรคจิตจริงๆ คิดจะให้ภรรยาตัวเองคุกเข่า ดูเขามีความสุขกับผู้หญิงคนอื่น!

ถุย! ยิ่งกว่าหมูหมากาไก่! ยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!

หยุนอี่ว์โหรวตอนนี้นั่งอยู่บนเสื่อ ฟังกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนพูดร้ายใส่กัน ในใจไม่รู้พอใจมากขนาดไหน

ถึงแม้หนานหว่านเยียนคือพระชายาแล้วไง? โดดเด่นในงานเลี้ยงวังคืนนี้แล้วอย่างไร

ขัดขวางนางในงานแต่งงานแล้วอย่างไร ตอนนี้นางไม่ใช่ทำได้เพียงคุกเข่าสำนึกผิดนอกห้องหรือ!

อย่างไรเสียหนานหว่านเยียนก็คือรองเท้าที่ขาด ยังไงก็สู้กับนางไม่ได้!

ถึงแม้จะได้ใจ แต่สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวกลับมีแววกังวล นางแนบชิดอยู่ที่อกของกู้โม่หาน พูดเบาๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา “ท่านอ๋อง พระชายาคุกเข่าอยู่บนพื้นเช่นนี้ จะเป็นหวัดหรือไม่? กลางคืนค่อนข้างหนาว โหรวเอ๋อร์เป็นห่วงเข่าของพระชายาจะมีปัญหาอะไร หากภายหลังมีอาการป่วยอะไรจะไม่ดี”

กู้โม่หานเยาะเย้ยเย็นชาเฉยเมย หากหนานหว่านเยียนมีอาการป่วยก็ดีเลย!

ผู้หญิงที่ชั่วร้ายเช่นนี้ ทำไมถึงไม่ฝึกอย่างโหรวเอ๋อร์ของเขา จนถึงตอนนี้แล้วยังไม่ลืมที่จะห่วงร่างกายของนาง

กู้โม่หานหัวเราะเย็นชา “หนานหว่านเยียน เจ้าได้ยินหรือยัง? ตอนนี้โหรวเอ๋อร์ยังเป็นห่วงเจ้า เจ้ากลับทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้กับโหรวเอ๋อร์! เจ้ามันร้ายยารักษาแล้ว!”

แน่นอนว่าหนานหว่านเยียนได้ยินแล้ว เพราะฉะนั้นทำให้ความอยากของนางก็ลดไปกว่าครึ่ง น้ำเสียงไม่พอใจ “ได้ยินแล้ว!”

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้กลับพูดว่าได้ยินแล้ว กู้โม่หานยังนึกว่านางจะพูดโต้แย้ง พูดว่าร้ายให้กัน

เขาขมวดคิ้ว หยุนอี่ว์โหรวดึงตัวเขา พูดห้ามเขา “ท่านอ๋อง อย่าโมโหไม่ดีต่อกาย พระชายาก็แค่ตอบคำถามของท่านเท่านั้น ท่านอย่าโทษพระชายาเลย......”

กู้โม่หานกอดหยุนอี่ว์โหรวใหม่ “ดี ฟังของโหรวเอ๋อร์หมด ยังคงเป็นเจ้าที่ใจดีอ่อนโยน ไม่เหมือนหนานหว่านเยียนทำให้คนเกลียดแบบนั้น!”

“ท่านอ๋องอย่าชมโหรวเอ๋อร์อีกเลย” บนหน้าอันออดอ้อนของหยุนอี่ว์โหรวแดงก่ำสองข้างอย่างไม่ธรรมชาติ นางเอาหน้าซบเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชาย พูดอย่างเขินอาย “ท่านอ๋อง งานเลี้ยงวันเกิดคืนนี้ พวกนางต่างพูดว่า หากโหรวเอ๋อร์สามารถมีเสี่ยวจวิ้นจู่หรือท่านอ๋องน้อยให้กับท่านอ๋อง ต้องโฉมงามไม่ธรรมดาแน่นอน”

ความหมายของคำพูดนั้นก็คือคืนเข้าห้องหอล้ำค่านัก คนอย่างหนานหว่านเยียนไม่สำคัญ กู้โม่หานควรเข้าสู่เรื่องสำคัญแล้ว

กู้โม่หานตะลึง สีหน้าอ่อนโยนลงกะทันหัน จับคางของหยุนอี่ว์โหรว สบตากับสายตาอันเขินอายของนาง ในใจก็ตื่นเต้นเร่าร้อนขึ้นมาทันที

ในเวลาเดียวกัน ไม่มีคนสังเกตเห็น บนหลังคาในตอนนี้ มีร่างเล็กๆสองร่างที่ซ่อนตัวอยู่อย่างแอบๆย่องๆ

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปามาอย่างเร่งรีบ ใช้ต้นไม้คอยช่วยเหลือกัน บินขึ้นไปอย่างยากลำบาก

พี่น้องสองคนรู้ใจกันอย่างมาก มาถึงตรงกลางหลังคา เปิดกระเบื้องหลังคาออกด้วยหน้าบึ้งตึง