ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 542

ฉินอี้หรานดูเหมือนจะประหลาดใจ “เอ๊ะ?”

หนานหว่านเยียนอธิบายเพิ่มเติม “พิษที่ข้าให้องครักษ์ไม่เพียงทำให้เขามีปฏิกิริยาโต้ตอบ แต่ยังทำให้คนที่อยู่ใกล้เขาเป็นเวลานานมีกลิ่นหอมแปลกๆ บนร่างกายด้วย ผู้คนรอบข้างไม่มีใครได้กลิ่น แต่ผึ้งจะชอบที่สุด ดังนั้นฆาตกรจึงหนีไม่พ้นแน่นอน”

หนานหว่านเยียนมีแผนสำรองจริงหรือ?!

นัยน์ตาของหนานชิงชิงสั่นไหวเล็กน้อยสังเกตได้ยาก อดเชิดขึ้นสูงไม่ได้

แววตาของกู้โม่หานเป็นประกาย สังเกตการเปลี่ยนแปลงทางสีหน้าของทุกคนอย่างถี่ถ้วน แต่กลับไม่มีการแสดงออกใด ๆ บนใบหน้าหล่อเหลา

แต่คนที่อยู่ใกล้กับองครักษ์เมื่อครู่ จู่ๆ ก็ยืนไม่อยู่ ตื่นตระหนกอย่างที่สุด

“ไท่จื่อเฟย เมื่อครู่พวกเราก็ยืนใกล้กับองครักษ์ผู้นี้! แต่พวกเราบริสุทธิ์ใจจริงๆ เช่น…เช่นนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยไหม?”

หนานหว่านเยียนส่ายหน้า พลางกวาดตามองไปรอบ ๆ

“ทุกท่านไม่ต้องกังวล เมื่อครู่พวกท่านอยู่กับองครักษ์ผู้นี้เป็นเวลาไม่ถึงครึ่งก้านธูป ยาพิษของข้าจะออกฤทธิ์บนร่างกายของคนที่ใกล้ชิดกับเขา อยู่กับเขาเป็นเวลานานเท่านั้น”

ว่าแล้วนางก็หยิบถุงเครื่องหอมออกมาจากอก โรยไปที่บาดแผลบนร่างกายขององครักษ์ “ตอนนี้มาดูกันว่าผึ้งกำลังมองหาใครอยู่”

ทุกคนคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ บนโลกนี้จะมียาวิเศษเช่นนี้ได้อย่างไร?

แต่ฉินอี้หรานกลับจ้องเขม็งที่หนานหว่านเยียนด้วยดวงตาแวววาว สายตาดูลุ่มลึกร้อนแผดเผา

ในคืนเทศกาลปีใหม่ นางบอกว่านางจะช่วยชีวิตคนเท่านั้น ไม่รู้วิธีปรุงยาพิษ ดูท่าทาง…โกหกทั้งเพ

ไท่จื่อเฟยแห่งแคว้นซีเหย่ผู้นี้ช่างมีความสามารถ

เขายังขบคิดไม่ถึงไหน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง “หึ่งๆ” ดังอยู่ไม่ไกล

เสียงนั้นใกล้เข้ามา ดังแสบหูราวกับฟ้าผ่า

ใบหน้าของหลายคนซีดเผือดด้วยความกลัว บางคนร้องเสียงหลง “อ๊ากก! มีผึ้งจริงๆ! ผึ้งกำลังมาจริงๆ!”

“รีบหลบเร็ว!”

“อย่า อย่าต่อยข้า!”

ทุกคนกรีดร้อง เหตุการณ์วุ่นวายขึ้นมาทันที

หนานชิงชิงเห็นดังนั้น ใบหน้าก็ซีดเผือด นางกำหมัดถอยหลังไปเรื่อยๆ อย่างเงียบๆ

นางอยู่กับหน่วยกล้าตายผู้นั้นไม่นาน แต่ก็ไม่ใช่แค่แป๊บเดียว หากผึ้งตัวนั้นต่อยนาง นางคงหาข้อแก้ตัวไม่ได้

แต่นางเพิ่งถอยออกไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า “ดูสิ! ผึ้งกำลังไปต่อยผู้หญิงคนนั้น! ยาของไท่จื่อเฟยช่างอัศจรรย์จริงๆ!”

เสียงที่ไม่รู้ที่มาได้ดึงดูดสายตาของทุกคนในทันใด

ทุกคนพากันมองไปทางนั้น เห็นเพียงสาวใช้ในวังโบกมือทั้งสองพัลวัน พยายามขับไล่ฝูงผึ้งที่ล้อมรอบนางเป็นชั้นๆ

“โอ๊ย! อย่า! อย่าเข้ามานะ!”

เสียงร้องเจ็บปวดสุดหัวใจนั้นดังเลือนรางไม่หยุด แต่ก็ไร้ประโยชน์ สาวใช้นางนั้นถูกปกคลุมด้วยฝูงผึ้ง ทุกคนถึงกับอึ้งไป บางคนยิ่งตกตะลึง

“สาวใช้ในวังนางนั้นคือสาวใช้ประจำตัวพระชายาเฉิง!”