ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 544

ขณะที่นางกำลังจะโต้แย้ง ก็มีคนปิดปากไว้ กู้โม่หานมองกู้จิ่งซานที่ขมวดคิ้วอยู่ไม่ไกล “เสด็จพ่อ คิดเห็นอย่างไร?”

ในเวลานี้กู้จิ่งซานรู้สึกตกใจเท่านั้น

กู้โม่หานในวันนี้ใจโหดมือเหี้ยม ต่อให้เผชิญหน้ากับคนรักวัยเยาว์ ก็สามารถลืมความสัมพันธ์ครั้งเก่าได้

ต้องรู้ว่าเมื่อก่อนกู้โม่หานเป็นคนที่มีน้ำใจไมตรีมากที่สุด แต่วันนี้โหดร้ายเช่นนี้ มันเหนือความคาดหมายจริงๆ

เขาขมวดคิ้วแน่น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ฟังไท่จื่อ...”

“เสด็จพ่อ! ไท่จื่อ!” ทันใดนั้น กู้โม่เฟิงที่เงียบมาตลอดก็คุกเข่าลงกับพื้น “เสด็จพ่อและไท่จื่อโปรดเมตตา! เพื่อเห็นแก่หลินเอ๋อร์ ได้โปรดไว้ชีวิตนางสักครั้ง!”

“แม้นางจะเหลือทนแค่ไหน แต่ก็เป็นแม่ของหลินเอ๋อร์ ข้ามีลูกคือหลินเอ๋อร์แค่คนเดียว ไม่อยากเห็นเขาไม่มีแม่ดูแลในวันข้างหน้า!”

ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยการต่อสู้ดิ้นรนและแค้นเคืองใจ ที่มากไปกว่านั้น คือความสับสนและผิดหวังในตัวหนานชิงชิง

เมื่อก่อนเขาแค่รู้สึกว่าหนานชิงชิงมีเจตนาไม่ดี แต่เขาไม่เคยคิดว่าหนานชิงชิงจะกล้าได้กล้าเสียและดุร้ายขนาดนี้

เขาก็ไม่เข้าใจว่า นางไปได้เส้นสายมากมายอย่างนี้มาจากไหน กล้ากระตุกหนวดเสือ แล้วยังแตะต้ององค์หญิงของแคว้นอื่นอีก!

บางทีคนรอบข้างอาจไม่รู้ แต่เขารู้ดีแก่ใจว่า ตอนแรกหากเขาไม่สลับเสื้อผ้ากับกู้โม่หานเพื่อไปตามหาฉินมู่ไป๋ แล้วบังเอิญเข้าผิดเรือน คนที่ถูกวางแผนใส่ร้ายในวันนี้ก็ต้องเป็นเขา!

แรกเริ่มเดิมที คนที่หนานชิงชิงต้องการจะวางแผนใส่ร้าย ก็คือกู้โม่หานที่เปลี่ยนเสื้อผ้ากับเขา!

หากกู้โม่หานและองค์หญิงอยู่กินกันฉันสามีภรรยาแล้ว หนานหว่านเยียนกับท่านอ๋องเจ็ดก็ทำงานสำเร็จแล้ว ถึงตอนนั้น สถานการณ์คงยากที่จะเอ่ยจริงๆ หนานชิงชิงจะกลายเป็นผู้ชนะที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เขาไม่อยากอ้อนวอนขอความเมตตาเลยจริงๆ แต่เมื่อนึกถึงเด็กๆ ในบ้าน นึกถึงคนที่ร่วมเรียงเคียงหมอนกับเขามาสิบกว่าปี ในที่สุดก็ใจอ่อน

หนานชิงชิงมองกู้โม่เฟิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ขยับริมฝีปากอย่างเงียบๆ “ท่านอ๋อง...”

ไม่คาดคิดว่า สุดท้ายคนที่อ้อนวอนเพื่อนาง จะเป็นคนไร้ประโยชน์ผู้นี้

นางลูบไล้จี้หยกสีแดงสวยงามที่แขนเสื้อ สัมผัสที่เย็นเฉียบและอบอุ่นทำให้นางเริ่มมีความหวังรำไร

ถึงวันนี้นางจะตกต่ำก็ไม่เป็นไร ตราบใดที่นางยังมีชีวิตอยู่ คนของนางจะช่วยให้นางกลับสู่จุดสูงสุดอีกครั้ง!

คำวิงวอนของกู้โม่เฟิง กระตุ้นความไม่พอใจอย่างรุนแรงของทูตจากแคว้นเทียนเซิ่ง

กู้โม่หลิงยืนอยู่ข้างๆ มองด้วยสายตาเย็นชา

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำแฝงความโกรธเกรี้ยวก็ดังขึ้น “เอาล่ะ!”

“ส่งหนานชิงชิงเข้าคุกทันที แล้วค่อยกำหนดวันลงโทษ!”

หลังจากที่กู้จิ่งซานออกคำสั่ง ทุกคนก็เงียบกริบในทันที

ส่วนหนานชิงชิงก็ถูกองครักษ์หลายคนลากลงไป ก่อนไป นางชำเลืองมองกู้โม่เฟิงที่กำลังเจ็บปวดใจด้วยสีหน้าซับซ้อน แล้วชำเลืองมองกู้โม่หานและหนานหว่านเยียนที่คอยเฝ้าดูอยู่ข้างๆ ด้วยสายตาเย็นชาอย่างดุดัน

ไม่ช้าก็เร็ว นางจะหวนกลับคืนมาอีกครั้งพร้อมกับความไม่ยินยอมและความอัปยศอดสูเหล่านี้!

แต่ฉินมู่ไป๋กลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “หญิงผู้นั้นเป็นคนที่ทำร้ายคนของข้าชัดๆ ทำไมไม่ปล่อยให้นางตายไป แล้วยังท่านอ๋องเจ็ดนั่นอีก…”