ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 545

สายตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองไปทางกู้โม่หาน แต่กู้โม่หานก็ยังไม่แสดงความแปรปรวนทางอารมณ์ใดๆ “พ่ะย่ะค่ะ ลูกรับบัญชา”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น มีทั้งความประหลาดใจและเป็นไปตามคาด แต่ไม่ได้พูดอะไร

กู้โม่เฟิงขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่ามันออกจะรุนแรงเกินไป

แม้ว่าเรื่องนี้จะมีจุดบกพร่อง แต่ก็ถือว่ากู้โม่หานสามารถพลิกสถานการณ์ได้ มิหนำซ้ำยังเป็นเรื่องเลวร้ายที่หนานชิงชิงกระทำ ถ้าจะลงโทษก็ควรลงโทษสามีอย่างเขา จะไปลงโทษกู้โม่หานได้อย่างไร?

ในฐานะไท่จื่อแห่งวังตะวันออกมักจะถูกฮ่องเต้ตำหนิ จะให้บรรดาขุนนางและทหารคิดเช่นไร? เสด็จพ่อประเมินกู้โม่หานต่ำไปหน่อยจริงๆ!

แต่กู้โม่หานยอมรับแล้ว จึงไม่สมควรที่เขาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

กู้โม่หลิงโอนอ่อนผ่อนตาม “พ่ะย่ะค่ะ ลูกรับบัญชา”

สายตาของฉินอี้หรานกระตุกเล็กน้อย แต่กลับพูดว่า “ฝ่าบาท นี่คือการเปิดโปงความคับแค้นใจที่มู่ไป๋เจอในวันนี้หรือ?”

รับผิดชอบในการเป็นผู้บงการ รับผิดชอบในการเป็นไท่จื่อที่ทำการไม่สำเร็จ ไม่รู้สึกรู้สากับท่านอ๋องเจ็ดนั่นเลย แล้วความคับแค้นใจของฮั่นเฉิงล่ะ?

ไม่ต้องการการเยียวยา ไม่ต้องการการชดเชยหรือ?

กู้จิ่งซานชำเลืองมองฉินมู่ไป๋ แสร้งทำเป็นสงสารฉินอี้หรานพลางกล่าวว่า “วันนี้ข้าไม่ได้อบรมสั่งสอนคนรับใช้ให้ดี เป็นการเสียมารยาทของแคว้นซีเหย่ด้วย ที่ทำให้องค์หญิงฮั่นเฉิงต้องได้รับความคับแค้นใจอย่างใหญ่หลวง”

“แต่ในความคิดของข้า จุดประสงค์ของการมาเยือนแคว้นซีเหย่ขององค์หญิงฮั่นเฉิงคือการแต่งงานสงบศึก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วสู้ให้เจ้าเจ็ดแต่งงานกับองค์หญิงฮั่นเฉิงดีกว่า เช่นนี้ ชื่อเสียงขององค์หญิงก็ไม่เสียหาย ไม่ทำลายมิตรภาพระหว่างสองแคว้น ผิงเซวียนอ๋องมีความเห็นอย่างไร?”

กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนมองไปทางกู้โม่หลิงอย่างใจเย็น

กู้โม่หลิงมองกู้จิ่งซานอย่างตื่นตะลึง ยังไม่ทันพูดอะไร ฉินมู่ไป๋ก็ร้อนใจตะโกนเสียงลั่น “ไม่เอา! ข้าไม่แต่ง!”

ใบหน้าของฉินอี้หรานขรึมลงทันที ดึงนางลงมาอย่างแรง “ฮั่นเฉิง! อย่าทะนงตัวไป!”

“ตอนนี้ท่านทำเรื่องน่าขบขันไปแล้ว หรือว่ายังต้องการใช้ร่างกายที่แตกสลายกลับแคว้นเทียนเซิ่ง ถูกคนเป็นหมื่นพันชี้หน้าด่ากราด!”

แม้ว่าเมื่อครู่ตอนที่กู้จิ่งซานกล่าวโทษ จะไม่ได้พูดเรื่องฉินมู่ไป๋เข้าไปอิงแอบชิดเอง แต่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นรู้อยู่แก่ใจ หากฉินมู่ไป๋ไม่เป็นฝ่ายรุกเข้าหากู้โม่หลิง ผลลัพธ์ของเรื่องนี้ก็ไม่รู้ว่าจะลงเอยอย่างไร

ในตอนนี้ นี่เป็นวิธีเดียวที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นและรักษาชื่อเสียงของฉินมู่ไป๋ไว้

นอกจากนี้ จุดประสงค์ที่เขามายังแคว้นซีเหย่ ก็ยังไม่บรรลุเลย…

ฉินมู่ไป๋มองฉินอี้หรานด้วยความคับข้องใจ “แต่ว่าพี่คะ...”

ฉินอี้หรานมองฉินมู่ไป๋อย่างดุร้าย หลังจากที่นางหุบปากอย่างรู้กาลเทศะ เขาจึงพูดกับกู้จิ่งซานด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ข้ายอมรับคำแนะนำของท่าน เชื่อว่าหากได้เห็นมู่ไป๋เจอสามีดี เสด็จพ่อต้องดีใจแน่”

“แต่เรื่องสินสอดของการแต่งงาน…ข้ามีเรื่องจะขอร้อง”

กู้จิ่งซานชำเลืองมองฉินอี้หรานอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ผิงเซวียนอ๋องพูดมาตามตรงเถอะ”

ฉินอี้หรานก็ไม่มัวนั่งประดิดประดอยคำพูด พูดตรงประเด็นทันที “องค์หญิงผู้มีเกียรติแห่งฮั่นเฉิง วันนี้เสียพรหมจรรย์ที่แคว้นซีเหย่ เสียศักดิ์ศรีอย่างใหญ่หลวงท่ามกลางสายผู้คนมากมาย สินสอดควรอลังการขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไปกว่านั้น สินสอดตามปกติไม่เหมาะกับการแต่งงานขององค์ชายและองค์หญิงของสองแคว้น ทำไมไม่เอาแคว้นต้าเซี่ยมาเป็นสินสอด ประการหนึ่งคือการขอโทษและชดเชย อีกประการหนึ่งคือเพิ่มความสนุกสนานให้บ่าวสาวใหม่ คิดเห็นอย่างไร?”

สิ้นเสียง ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้าง

ฉินอี้หรานคิดจะใช้แคว้นต้าเซี่ยเป็นสินสอดหรือ?! จองหองนัก!

บอกว่าจะชดเชยให้กับฉินมู่ไป๋ แต่เห็นได้ชัดว่ากำลังใช้การแต่งงานของฉินมู่ไป๋มาบังหน้า มีเจตนาอื่นแอบแฝง!

ฉินมู่ไป๋ตกตะลึง มองฉินอี้หรานอย่างงุนงง

ยังคิดว่าฉินอี้หรานกำลังจะช่วยนางระบายความโกรธ แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะใช้ความสุขของนางเป็นเบี้ยต่อรอง เพื่อบีบให้แคว้นซีเหย่ส่งทหารไปแคว้นต้าเซี่ย

แต่นางจะพูดอะไรได้ล่ะ ในฐานะองค์หญิง การแต่งงานคือชะตากรรมของนาง แม้ว่านางจะเลื่อมใสกู้โม่หานอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงผูกมัดกับกู้โม่หลิงเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน

ข้อเสนอของฉินอี้หราน ตรงกับความต้องการแอบแฝงภายในใจกู้จิ่งซาน