ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 579

ต่อให้ท่านอ๋องไม่รักพระชายารองหยุนแล้ว แต่เด็กในท้อง คงไม่มีทางปล่อยปละไม่สนใจหรอกกระมัง

หยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์รึ

ดวงตากู้โม่หานสั่นไหวทันที ชะงักไปด้วยความไม่เชื่อ

หนึ่งเดือนนี้เขาไม่มีเวลาสนใจเรื่องหยุนอี่ว์โหรวกับเขาแม้แต่น้อย จึงไม่ได้สนใจอีก

เพราะเขามักคิดว่าคืนนั้น คนที่อยู่ข้างกายเขาไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรว

แต่ตอนนี้หยุนอี่ว์โหรวกลับกำลังตั้งครรภ์ งั้น...หมายความว่า เรื่องคืนนั้น ไม่เกี่ยวข้องกับหนานหว่านเยียนจริงๆ...

กู้โม่หานกระชับมือเรียว พูดกับรองแม่ทัพอวี๋ที่กำลังมึนงงว่า “เหล่าอวี๋ รีบเข้าวังไปตามคนของสำนักหมอหลวงมา!”

รองแม่ทัพอวี๋ตกตะลึง ตอบรับว่า “ตามหมอหลวงเจียงมาใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ”

กู้โม่หานกลับพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “เรียกเพิ่มมาอีกสองคน”

หยุนอี่ว์โหรวไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรวที่แสนดีเหมือนตอนนั้นตั้งนานแล้ว เรื่องการตั้งครรภ์ รับประกันไม่ได้ว่าไม่ใช่การรวมหัวกับหมอเจิ่งมาหลอกลวง...

ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเขาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ มีเพียงความเย็นชาสุมอยู่บนใบหน้าเขา

รองแม่ทัพอวี๋เห็นกู้โม่หานไม่ค่อยยินดี ก็มีสีหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน

“ข้าน้อยจะจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ปี้หยุนก็ตกตะลึง กัดฟันถามว่า “ท่านอ๋องเพคะ ตอนนี้ท่านไม่ไปดูพระชายารองที่เรือนจู๋หลานหรือเพคะ”

หมอเจิ่งก็ยืนยันแล้วว่าเป็นชีพจรคู่ เหตุใดต้องเรียกหมอหลวงอีกทั้งยังเรียกหมอหลวงมาตั้งสามคน

นี่คือห่วงใยที่ท่านอ๋องมีต่อพระชายารองหยุนโดยเฉพาะงั้นรึ

กู้โม่หานไม่ได้ส่งเสียง ดวงตาแหลมคมเหมือนมีดทิ่มแทงปี้หยุน

ปี้หยุนพลันเงียบเสียงทันที ไม่กล้าหายใจแรง

อยู่นิ่งอย่างยอมตาม

เมื่อเวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป รองแม่ทัพอวี๋ที่เหงื่อโทรมกายก็พาหมอหลวงทั้งสามคนเข้ามาอย่างเร่งรีบ

กู้โม่หานกวาดตามองหมอหลวงชราทั้งสามท่าน ถึงเปิดริมฝีปากบาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไปกัน”

ไม่ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะโกหกหรือไม่ แค่หมอหลวงพวกนี้ ตรวจสอบก็รู้แล้ว

ทุกคนฟังคำสั่ง เดินไปเรือนจู๋หลาน ตามการนำของปี้หยุน

หนานหว่านเยียนที่ยังไม่รู้เรื่องนี้ กำลังรับประทานอาหารอยู่ที่เรือนเซียงหลิน

เด็กทั้งสองคนถูกพาไปเข้าเรียนช่วงเช้า เซียงอวี้ที่รับใช้อยู่ข้างกายนาง กลับมีสีหน้าเป็นกังวล

เซียงอวี้มองใบหน้าซีดเซียวอ่อนล้าของหนานหว่านเยียน อดพูดไม่ได้

“พระชายา ช่วงนี้เช้ามาท่านมักจะอาเจียน ทั้งขี้เซา และยังวิ่งเข้าห้องน้ำบ่อยอีกด้วย ท่านรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่ เรียกหมอไหมเพคะ”

เป็นความจริงที่ช่วงนี้หนานหว่านเยียนรู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ไม่ได้เอามาใส่ใจ หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

“ตัวข้าก็เป็นหมอ ยังต้องเรียกใครมาตรวจอีก เพียงรู้สึกไม่ค่อยสบายเล็กน้อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

เซียงอวี้มองท่าทางไม่สนใจของหนานหว่านเยียน สีหน้ายุ่งเหยิงมาก

“แต่บ่าวคิดว่า อาการของท่าน ล้วนเป็นอาการพบบ่อยของสตรีที่กำลังตั้งครรภ์ ท่านคงไม่ได้ ตั้งครรภ์หรอกนะเพคะ”

เมื่อพูดจบ หนานหว่านเยียนแทบจะสำลักน้ำ เอ่ยปฏิเสธโดยตรง “จะเป็นไปได้ยังไง ข้ายังไม่...ถึงอย่างไรก็ไม่มีทางตั้งครรภ์ การอาเจียนกับขี้เซา ไม่ใช่ว่าจะเป็นการตั้งครรภ์ไปหมดนะ”

นางงยังไม่หลับนอนกับบุรุษ สตรีคนเดียวไม่สามารถสืบพันธุ์แบบไม่อาศัยเพศได้

แต่หลังถูกเซียงอวี้เอ่ยเตือน คลื่นแห่งความสงสัยก็ท่วมท้นอยู่ในใจหนานหว่านเยียน

ช่วงนี้ระดูนางไม่มาแล้ว

อาการพวกนี้ของนาง ก็สามารถบอกว่าอาการของการตั้งครรภ์ได้