ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 580

หมอหลวงเจียงลุกขึ้นยืนตรง ทำความเคารพกู้โม่หานด้วยความหวั่นเกรง

“ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมตรวจชีพจรพระชายารองหยุนแล้ว เป็นชีพจรคู่อย่างมิต้องสงสัยจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

หมอหลวงอีกสองคนก็เอ่ยต่อว่า “ขอแสดงความยินดีกับท่านอ๋องด้วยพ่ะย่ะค่ะ จวนอี้อ๋องได้มีบุตรชายเพิ่มอีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ตั้งครรภ์ หยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์จริงๆ!

สมองของกู้โม่หานพลันเปลี่ยนเป็นขาวโพลน ราวกับถูกสายฟ้าฟาดอย่างแรง ร่องรอยความหวังสุดท้ายในใจก็หายไป

หมอหลวงเจียงเป็นคนของเขา ทักษะการแพทย์ยอดเยี่ยม เป็นไปไม่ได้ที่โกหก ด้วยเหตุนี้ หยุนอี่ว์โหรวจึงตั้งครรภ์จริงๆ

ที่แท้คืนนั้น คนที่อยู่ข้างกายเขาจริงๆ คือหยุนอี่ว์โหรว ตลอดที่ผ่านมา ความทรงจำของเขาผสมปนเปกัน ไม่มีหนานหว่านเยียนปรากฏขึ้นเลยแม้แต่น้อย

ความรู้สึกผิดรุนแรงกับความรู้สึกขัดแย้งที่ซับซ้อนยังคงปะทะกันไม่หยุดในใจกู้โม่หานมือของเขากำแน่นไม่คลาย

เขาเข้าใจว่า หากหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ ช่องว่างระหว่างเขากับหนานหว่านเยียนและเด็กสองคนนั้น คงจะกว้างขึ้นเรื่อยๆ...

หยุนอี่ว์โหรวจ้องมองกู้โม่หาน สีหน้าใสซื่ออ่อนแอ

แต่ในดวงตา มีประกายแห่งความได้ใจกำเริบเสิบสาน

นางรู้ว่าตนเองไม่ได้รับความเชื่อใจจากกู้โม่หานนานแล้ว เสิ่นอี่ว์ก็เป็นระเบิดเวลาอยู่ตลอดเวลา นางจึงวางแผนที่จะตั้งครรภ์ตั้ง นับตั้งแต่วันที่ถูกกักบริเวณ

แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนางกับกู้โม่หานเลย แล้วตั้งท้องลูกของกู้โม่หานจริงๆ ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น หากนางกล้าตั้งครรภ์ปลอม กู้โม่หานแค่หาคนมาตรวจสอบก็รู้แล้ว

ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงเสี่ยงเพราะเข้าตาจน ช่วงที่ถูกกักบริเวณ องครักษ์จวนอ๋องถูกซื้อตัว สานสัมพันธ์กันและกัน...

นางรู้สึกสะอิดสะเอียนองครักษ์คนนั้นมาก เขาจะดีเท่าหนึ่งในพันเท่าของกู้โม่หานได้อย่างไร แต่ เพื่อจะได้กลับไปอยู่ข้างกู้โม่หานอีกครั้ง นางก็ต้องเอาชนะความรู้สึกที่น่าขยะแขยงนั้น

นางต้องท้องลูก! กู้โม่หานจำรายละเอียดของคืนนั้นไม่ได้ คู่กรณีอย่างหนานหว่านเยียนก็ดูเหมือนจะลืมไปหมดแล้ว

ขอเพียงนางสามารถตั้งครรภ์ได้โดยเร็ว หากบอกว่าลูกในท้องของนางเป็นของกู้โม่หาน ก็ต้องเป็นของกู้โม่หาน!

ส่วนองครักษ์คนนั้น รอตำแหน่งนางมั่นคงแล้ว ค่อนฆ่าก็ไม่สาย

หยุนอี่ว์โหรวซ่อนความคิดพวกนี้ แล้วมองกู้โม่หาน “ท่านอ๋องเพคะ โหรวเอ๋อร์ตั้งครรภ์แล้ว ท่านมิยินดีหรือเพคะ”

กู้โม่หานได้สติ มองหยุนอี่ว์โหรวที่มีท่าทางไร้พิษภัย แต่ในใจกลับมีไฟลุกโชนขึ้นมาทันที

“พวกเจ้าออกไปก่อน!”

หมอหลวงเจียงรีบนำหมอหลวงทั้งสองคนออกไปทันทีด้วยความสั่นสะท้าน “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”

ปี้หยุนออกจากห้องตัวสั่นยิ่งกว่าเดิม แล้วปิดประตูตามหลัง

ทำไมดูเหมือน ท่านอ๋องกำลังโกรธมากกันล่ะ

พระชายารองหยุนกำลังตั้งท้องลูกของท่านอ๋อง เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องมงคล ทำไมถึงทำให้ท่านอ๋องโมโหขนาดนั้นได้กัน

ภายในห้อง หยุนอี่ว์โหรวมองกู้โม่หานที่หน้าตาฉาบความเย็นเยือก เล็บของนางจิกลงบนฝ่ามืออย่างแรง แต่ใบหน้ากลับน้ำตาตกด้วยความคับข้องใจ

“ท่านอ๋อง ตอนนี้โหรวเอ๋อร์ตั้งท้องลูกของท่าน โหรวเอ๋อร์รู้ว่า ท่านโกรธโหรวเอ๋อร์ แต่ไม่มีทางไม่สนใจโหรวเอ๋อร์ ใช่หรือไม่เพคะ”

กู้โม่หานจ้องมองหยุนอี่ว์โหรว ในใจทวีความโกรธ ล้วนเป็นความโมโหต่อตนเอง “หยุนอี่ว์โหรว ข้า...”

“ท่านอ๋องเพคะ!” หยุนอี่ว์โหรวไม่ให้โอกาสกู้โม่หานได้พูด นางลุกขึ้นยืนทันที กอดเอวของกู้โม่หาน ไม่ยอมปล่อย

“โหรวเอ๋อร์รู้ว่า ท่านอ๋องมีความรับผิดชอบมาตลอด ที่ผ่านมาล้วนเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์ แต่โหรวเอ๋อร์ต้องการเด็กคนนี้จริงๆ นี่คือเลือดเนื้อของพวกข้า ท่านอย่าทำร้ายเขา ได้ไหมเพคะ”

พูดมาขนาดนี้ ซึ่งนางมั่นใจว่ากู้โม่หานไม่มีทางที่จะละทิ้ง “เลือดเนื้อเชื้อไข” ของตนเองแน่นอน

เพราะตั้งแต่เริ่ม นางก็อาศัยความรับผิดชอบสูงของกู้โม่หานมาทีละก้าวจนถึงตอนนี้