ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 582

นางเหลือบมองใบหน้าที่แดงก่ำของหยุนอี่ว์โหรว ชำเลืองมองหยุนอี่ว์โหรวสักครู่ แล้วหันหลังเดินไปที่อารามด้านหลังอันเงียบสงบ “ในเขตวัดวาอาราม ท่านโยมอย่าส่งเสียงดังเอะอะ”

หยุนอี่ว์โหรวสายตาเย็นชา แล้วเดินตามไป “พี่หญิงอย่าเพิ่งโกรธ โหรวเอ๋อร์แค่มาเยี่ยมท่านเท่านั้น เห็นท่านน้ำหนักลดลงมาก โหรวเอ๋อร์ก็ทุกข์ใจเช่นกัน”

หนานชิงชิงชะงักฝีเท้า พลันหันกลับมา มองหยุนอี่ว์โหรวที่ทำมารยาสาไถยลูบผมอยู่ตรงหน้า

“เจ้ามาหาข้ามีอะไรอยากพูดกับข้าก็พูดมาเถอะ เชิญเข้ามาเอง อย่ารบกวนคนอื่น ข้าเป็นคนบาป หากไปรบกวนความสงบสุขของคนอื่น ชีวิตจะไม่เป็นสุข”

พูดจบนางก็ก้าวเข้าไปในอารามด้านหลังก่อน

ปี้หยุนรู้สึกไม่ชอบมาพากล “พระชายารอง บ่าวขอตามท่านไปดีกว่า”

หยุนอี่ว์โหรวกลับไม่เป็นกังวล แต่ยิ้มอย่างเย็นชาในดวงตา “ไม่ต้องห่วง นางไม่กล้าทำอะไรข้าหรอก เจ้าเฝ้าอยู่ข้างนอกเถอะ”

หนานชิงชิงมีความผิดติดตัว นางเป็นพระชายารองของอี้อ๋อง หากหนานชิงชิงกล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายผม หนานชิงชิงต้องตาย

ในเมื่อหยุนอี่ว์โหรวเอ่ยปากเช่นนี้แล้ว ปี้หยุนจึงทำได้เพียงรับคำสั่ง

หยุนอี่ว์โหรวตามหนานชิงชิงเข้าไปในอาราม อารามไม่ถือว่าซอมซ่อ แต่ก็สร้างอย่างลวกๆ

ไม่มีใครอยู่รอบๆ หยุนอี่ว์โหรวเลิกแสร้งทำเป็นอ่อนแอ กล่าวด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “อดีตสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่ง พระชายาเฉิงผู้สูงส่ง ปัจจุบันมีจุดจบเช่นนี้ ช่างน่าขันยิ่งนัก เมื่อก่อนท่านเคยบอกว่าข้าด้อยกว่าท่านทุกอย่าง ไม่คิดว่าตอนนี้ท่านจะน่าเวทนาเช่นนี้ แย่ยิ่งกว่าสาวใช้ผู้ต่ำต้อยเสียอีก”

หนานชิงชิงฟังคำดูถูกเหน็บแนมของหยุนอี่ว์โหรว กำหมัดแน่นอยู่นานแล้ว แต่ไม่ได้ทำกระโตกกระตาก

หยุนอี่ว์โหรวเห็นหนานชิงชิงไม่โต้ตอบ ยังนึกว่าหนานชิงชิงกลัว

ความคับข้องใจและการไร้ความสามารถในช่วงเวลานี้ นางได้ระบายทั้งหมดไปที่หนานชิงชิง

“ท่านบอกว่า ในอดีตพ่อของท่านเคยรักท่านมาก ทำไมตอนนี้ท่านเกิดเรื่อง กลับไม่มีใครสนใจท่านเลย”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาของหยุนอี่ว์โหรวก็โหดเหี้ยมอำมหิตขึ้นมาก พลางเอ่ยเหน็บแนม

“ถ้าจะให้ข้าพูด ก็เป็นเพราะคนตระกูลหนานของพวกท่าน แต่เดิมล้วนเป็นคนเห็นแก่ได้ เพื่ออำนาจและหน้าตา สามารถแลกได้แม้แต่ชีวิตลูกสาวตัวเอง ท่านเคยหัวเราะเยาะและดูถูกข้า แล้วตอนนี้ล่ะ? โชคชะตาสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ท่านสู้หนานหว่านเยียนที่ถูกท่านเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้ามาโดยตลอดยังไม่ได้เลย ที่ยังคุณค่าพอให้ใช้ประโยชน์ได้”

“พ่อไม่รัก แต่แม่ตายแล้ว มีชีวิตไม่ต่างจากสุนัข หนานชิงชิง หากข้าเป็นท่าน ข้าคงเอาหัวโขกกำแพงตายไปนานแล้ว”

แม้ว่าหนานชิงชิงจะเคยผ่านวิบากขวากหนามมาแล้ว แต่คำพูดของหยุนอี่ว์โหรวทุกคำทุกประโยคล้วนเหยียบย่ำจุดที่นางเจ็บปวด สีหน้ายังคงหม่นหมองเช่นเดิม

“พูดพอแล้วหรือยัง?”

หยุนอี่ว์โหรวยิ้มพลางมองหนานชิงชิงที่มีสีหน้ามืดมนมากขึ้นเรื่อยๆ รู้สึกสบายใจมาก

ชีวิตของนางถูกกดขี่ ถูกหนานหว่านเยียนโขกสับ ถูกกู้โม่หานทอดทิ้ง การจะพลิกตัวกลับมาได้ นางต้องอุทิศตัวเอง

วันนี้ ในที่สุดศักดิ์ศรีหน้าตาในอดีตก็ฟื้นคืนสู่สภาพเดิม

“ยังพูดไม่พอ ยังมีอีกเยอะ” หยุนอี่ว์โหรวยิ้มอย่างสบายใจ “ข้ารู้ว่า ท่านชอบกู้โม่หานมาตั้งแต่เด็ก แต่ท่านกลับเลือกกู้โม่เฟิง”

“ตอนนี้ กู้โม่หานต่างหากที่ควรเป็นไท่จื่อ ส่วนหนานหว่านเยียนกับข้าที่ท่านดูถูกมากที่สุด คนหนึ่งเป็นพระชายาหลวงของกู้โม่หาน อีกคนคือพระชายารองของเขา ความรู้สึกนี้แย่พอๆ กับถูกคนฉีกหน้าอย่างแรง แถมยังโยนลงพื้นเหยียบย่ำเป็นหมื่นเป็นพันครั้งหรือไม่?”

“หยุนอี่ว์โหรว เจ้าหุบปากนะ!” หนานชิงชิงกัดฟันแน่น ดวงตากระหายเลือดเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างท่วมท้น อดเอื้อมมือไปหยิบกรรไกรที่อยู่ข้างหลังไม่ได้

ฮูหยินเฉิงเซี่ยงเคยบอกนางเมื่อนานมาแล้ว หยุนอี่ว์โหรวเป็นน้องสาวแท้ๆ ของนาง แต่เพราะมีฐานะต่ำต้อย จึงถูกบิดาส่งออกไปตั้งแต่เนิ่นๆ

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา แม้ว่านางจะทนเห็นลูกสาวนอกสมรสที่งดงามเพริศพริ้งไม่ได้ แต่ท้ายที่สุดศักดิ์ศรีหน้าตาก็อยู่ภายใต้อำนาจนาง นางไม่เคยเห็นหยุนอี่ว์โหรวอยู่ในสายตาเลย