ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 583

หนานหว่านเยียนเป็นลมล้มลงกับพื้น เกี๊ยวน้อยเบิกตามกว้างทันที “ท่านแม่?!”

สีหน้าของซาลาเปาน้อยซีดเผือดด้วยความตกใจทันที

นางรีบดึงมืออันอ่อนนุ่มของหนานหว่านเยียนขึ้นมาแนบใบหน้าน้อยของตน “ท่านแม่เป็นอะไร อย่าทำให้พวกข้าตกใจสิท่านแม่...”

เกี๊ยวน้อยย่อตัวลงตะโกนเรียกหนานหว่านเยียน แต่หนานหว่านเยียนหมดสติไปแล้ว

ซาลาเปาน้อยหลั่งน้ำตาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พี่หญิง ท่านแม่ ท่านแม่เป็นอะไรไป?”

เกี๊ยวน้อยร้อนใจจนเหงื่อแตกพลั่ก ตื่นตระหนกตกใจ “ข้าไม่รู้ ซาลาเปาน้อย เจ้าคอยดูแม่ให้ดี! ข้าจะไปเรียกพี่เซียงอวี้เข้ามาดู!”

พูดจบนางก็รีบวิ่งออกไป รองเท้าก็หลุดอยู่ข้างหนึ่ง

ตั้งแต่พวกนางจำความได้ หนานหว่านเยียนไม่เคยหมดสติต่อหน้าพวกนาง สองพี่น้องตื่นตระหนกสุดขีดจริงๆ

เซียงอวี้กำลังเก็บกวาดอยู่ในเรือน เกี๊ยวน้อยร้องไห้เข้ามาดึงแขนเสื้อของนาง พานางวิ่งเข้าไปในห้อง “พี่เซียงอวี้ ท่านแม่เกิดเรื่องแล้ว ไม่รู้ว่านางหมดสติไปได้ยังไง ท่านรีบไปตามหมอมาดูนางเถอะ!”

เกิดอะไรขึ้นกับพระชายาหรือ?

สีหน้าของเซียงอวี้เปลี่ยนไปโดยพลัน รีบส่งคนไปตามหมอประจำจวนทันที จากนั้นก็สั่งการว่าห้ามแพร่งพรายข่าวสู่ภายนอก รีบไปตามกู้โม่หานกลับมา ก่อนจะวางสิ่งของในมือลงแล้วตามไป ทันทีที่เข้าไปในห้อง ก็เห็นหนานหว่านเยียนนอนหมดสติอยู่ข้างเตียง ในหัวมีเสียงดัง “หึ่งๆ”

นางคุกเข่าลงข้างกายหนานหว่านเยียนทันที “พระชายา พระชายา?”

หนานหว่านเยียนยังคงไม่ตอบสนอง เด็กน้อยทั้งสองน้ำตาคลอเบ้า เกี๊ยวน้อยพูดอย่างร้อนใจ “พี่เซียงอวี้ ก่อนท่านแม่จะหมดสติไป นางบอกว่าปวดหัว ทำไมถึงปลุกไม่ตื่น…”

“เสี่ยวจวิ้นจู่ไม่ต้องกังวล หมอประจำจวนจะมาถึงในไม่ช้า” เซียงอวี้กัดริมฝีปากอย่างแรง พยายามประคองหนานหว่านเยียนขึ้นนอนบนเตียง

นางบังคับตัวเองให้สงบลง พลางปลอบเด็กน้อยทั้งสอง “เสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสอง บ่าวได้ส่งคนไปตามท่านอ๋องมาแล้ว ท่านอ๋องจะมาถึงในไม่ช้า!”

เด็กหญิงทั้งสองเช็ดน้ำตา พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

หลังจากนั้นสักพัก เด็กหญิงทั้งสองก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ เซียงอวี้รีบไปเปิดประตู เมื่อเห็นกู้โม่หานที่เหน็ดเหนื่อยจากการรีบรุดกลับมา ก็รีบบอกทันที “ท่านอ๋อง พระชายานาง...”

กู้โม่หานดูร้อนใจและเป็นกังวล ก้าวสวบๆ เข้าไปในห้อง เห็นเด็กหญิงทั้งสองกำลังร้องไห้ตาแดงและหนานหว่านเยียนที่นอนอยู่บนเตียง หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นอย่างฉับพลันไปหลายวินาที “หว่านเยียน!”

เมื่อเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยเห็นกู้โม่หานก็ทรุดลงทันที เด็กน้อยโผเข้ากอดกู้โม่หาน ร้องไห้โฮเสียงดัง

“เสด็จพ่อ...”

กู้โม่หานกำมือแน่น ลูบศีรษะปลอบประโลมเด็กหญิงทั้งสอง “ไม่ต้องกลัว พ่อมาแล้ว”

เกี๊ยวน้อยพูดสะอึกสะอื้น “ท่านแม่นาง นางหมดสติกะทันหัน! พวกข้าเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ เสด็จพ่อ จะทำยังไงดีเพคะ!”

กู้โม่หานเป็นทุกข์และไม่สบายใจ แต่เขาพยายามข่มความสับสนในใจ “พ่อจะไม่ปล่อยให้แม่ของพวกเจ้าเป็นอะไร อวี๋เฟิงไปตามหมอหลวงแล้ว”

ระหว่างทางมาที่นี่ เขาได้ยินว่าหนานหว่านเยียนหมดสติไป จึงรีบส่งคนไปตามหมอหลวงทันที

เขาเดินเข้าไปหาหนานหว่านเยียน ตรวจสอบอาการเบื้องต้นของนาง ชีพจรผ่อนคลายลงแล้ว แต่เขายังเป็นกังวลอยู่ “หมอประจำจวนมาแล้วหรือ เขาว่ายังไงบ้าง?”

เซียงอวี้รู้สึกแปลกใจ เรียกหมอประจำจวนไปสักพักแล้ว แต่ยังไม่มา นางกำลังจะบอก

ในเวลานี้เอง เสียงร้อนใจเป็นที่สุดของหวางหมัวมัวได้ดังขึ้นที่ประตู

“พระชายา พระชายา ไม่ได้การแล้ว! เมื่อครู่จู่ๆ เหนียงเหนียงก็สลบไป เหมือนหมดสติไปแล้ว ตะโกนเรียกยังไงก็ไม่ตื่น ท่าน…”

หวางหมัวมัววิ่งเข้าไปในห้องอย่างร้อนรนเหมือนถูกไฟจี้ มองปราดเดียวก็เห็นกู้โม่หานที่มีใบหน้าอันหล่อเหลาและโหดเหี้ยม กำลังเฝ้าอยู่ข้างเตียงหนานหว่านเยียน

บนเตียง หนานหว่านเยียนหลับตาสนิท อยู่ในอาการสลบไสล

ทันใดนั้นนางก็ตกใจ เหงื่อเย็นเยียบแตกพลั่ก รีบคุกเข่าลงต่อหน้ากู้โม่หาน “ท่านอ๋อง! เกิดอะไรขึ้นกับพระชายา?”

เดิมกู้โม่หานคิดมากอยู่แล้ว ด้านหนึ่งเพราะหงุดหงิดเรื่องหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์ อีกด้านหนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้นอยู่ไม่สุขเพราะการหมดสติอย่างกะทันหันของหนานหว่านเยียน