ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 614

หลังจากนั้นนาน ณ ตำหนักหย่างซิน

กู้โม่หานกำลังหลุบตาลงจัดการเรื่องกิจในวังอย่างจริงจัง ใบหน้าที่หล่อเหลามีความเหนื่อยล้าอย่างชัดเจน แต่การแววตาที่จดจ่อของเขากลับเพิ่มเสน่ห์ความเป็นผู้ใหญ่ได้มาก

เหล่าสาวใช้ในวังกวาดสายตามองดูเขาจากระยะไกล รู้สึกหน้าแดงใจเต้น วิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง

ตอนที่ฮ่องเต้เป็นท่านอ๋องเขาหล่อมาก แต่หลังจากขึ้นเป็นฮ่องเต้ ก็ยิ่งเผด็จการมากขึ้น

วังหลังมีเพียงเหนียงเหนียงสองคน คอยอยู่ปรนนิบัติฮ่องเต้เช่นนี้ก็มีความสุขมากเหลือเกินแล้ว…

ในเวลานี้ เมื่อเสิ่นอี่ว์ได้รับข้อความก็รีบเข้าไปในตำหนัก ไล่สาวใช้ที่ทำความสะอาดอยู่ในวังออกไป โค้งคำนับต่อกู้โม่หานด้วยความเคารพ

“ฝ่าบาท ข้าน้อยได้รับข่าวว่า หลังจากฮองเฮาเหนียงเหนียงกลับมาจากตำหนักหลวนเฟิ่งของไทเฮามาถึงตำหนักหยูซิน ก็เอาแต่ปิดประตูไม่ยอมออกมา แต่องค์หญิงน้อยทั้งสองไปพบท่านน้าหลวง แต่องค์หญิงน้อยทั้งสองรีบกลับไปที่ตำหนักหยูซิน ไม่ได้อยู่กับท่านน้าหลวงนาน

ได้ยินดังนั้นนี้ คิ้วรูปดาบของกู้โม่หานก็ขมวดขึ้น มือที่อ่านสาส์นกราบทูลอยู่ก็ชะงักงัน

ริมฝีปากบางของเขาเม้มสนิทเป็นเส้นตรง ดวงตาสีเข้มแสดงความไม่พอใจ “สองสาวน้อยไปพบโม่หวิ่นหมิงมาหรือ?”

เสิ่นอี่ว์พยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ”

นางไม่ยอมนั่งรอความตายเฉยๆ แน่นอน

คิ้วของกู้โม่หานขมวดแน่นขึ้น

เขารู้ว่า ที่เด็กหญิงตัวน้อยไปพบโม่หวิ่นหมิง ต้องเป็นการไหว้วานของหนานหว่านเยียนแน่

บางทีอาจจะขอให้เด็กหญิงทั้งสองไปส่งของให้อะไรบางอย่าง หรือพูดอะไรสักอย่าง

เขาวางพู่กันขนหมาป่าในมือลง แล้วจ้องมองเสิ่นอี่ว์อย่างเย็นชา “จากนี้ไปจงเสริมกำลังป้องกันตำหนักหยูซินทุกกระเบียดนิ้ว แต่อย่าให้ฮองเฮาสังเกตเห็น ข้าต้องการให้พิธีมอบบรรดาศักดิ์ดำเนินไปตามกำหนดการอย่างราบรื่น อย่าให้เกิดเหตุอันใดขึ้นเด็ดขาด”

ท่าทางของเสิ่นอี่ว์จริงจังขึ้นมา “พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!”

แต่เรื่องการป้องกันจะไม่ให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงรับรู้ได้อย่างไร เหนียงเหนียงฉลาดเป็นกรด อย่างไรก็สังเกตเห็นได้ง่ายอยู่แล้ว…

ยิ่งกว่านั้น ฮ่องเต้ยังบังคับฮองเฮาเหนียงเหนียงถึงเพียงนี้ ไม่กลัวหรือว่าสิ่งต่างๆ จะเกิดการเปลี่ยนแปลงเมื่อถึงที่สุด?

สุดท้ายเสิ่นอี่ว์ก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรมาก ไปดำเนินการตามความประสงค์ของกู้โม่หาน

ตกกลางคืน

หนานหว่านเยียนนั่งอยู่ข้างเตียงตามลำพัง จับจ้องไปที่ฝ่ามือ จมอยู่ในห้วงความคิดกับข้อความที่เด็กหญิงทั้งสองนำกลับมาจากโม่หวิ่นหมิง

ข้อความนั้นมีเพียงประโยคเดียว ต้องช่วยหว่านให้สมหวัง

หนานหว่านเยียนค่อยๆ บิดข้อความให้เป็นก้อนกลม แล้วโยนเข้าไปในเปลวเทียนข้างๆ

นางเฝ้าดูข้อความค่อยๆ สลายกลายเป็นควันสีเทา แสงไฟสะท้อนที่ลุกโชนอยู่ท่ามกลางดวงตาที่ชัดเจนและน่าเกรงขาม ดูแปลกและน่าขนลุกเป็นพิเศษ

ประโยคนี้ค่อนข้างตื้นเขิน แต่ความหมายก็ลึกซึ้งเช่นกัน นางต้องการจากไป คำพูดของโม่หวิ่นหมิงก็ยืนยันว่านางจะสมหวัง น่าจะต้องมีแผนการอยู่

น่าเสียดายที่พวกเขาไม่ได้พบหน้ากัน นางไม่รู้แผนการของเขา แต่เด็กหญิงทั้งสองกล่าวว่า โม่หวิ่นหมิงได้พาโม่หลีเข้ามาในวังด้วย