ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 62

ทันทีที่สิ้นเสียงลง สายตาของเสิ่นอี่ว์ก็แสดงออกถึงความตื่นเต้น แต่คำต่อจากนั้นของกู้โม่หาน ราวกับราดน้ำเย็นใส่หัวของเขา!

“ข้าอยากจะฉีกเนื้อหนังของหนานหว่านเยียนออกเหลือเกิน! แล้วหั่นให้เป็นชิ้นๆ เอาไปโยนทิ้งน้ำ! สตรีเช่นนี้ หากข้ายังเอาไว้ข้างกายก็มีแต่ความซวย!”

สีหน้าของกู้โม่หานเคร่งขรึมขึ้น แววตาดุร้าย

บัดนี้เพียงแค่เขาคิดถึงฉากต่างๆ ที่เมื่อสองวันมานี้หนานหว่านเยียนทำให้เขาต้องอับอาย ในใจก็ยิ่งโมโห

หนานหว่านเยียนทำให้เขาต้องอับอายในงานเลี้ยงและงานเสกสมรส ขุดหลุมพรางให้เขาตกลงไปต่อหน้าผู้คนมากมาย เรื่องใดบ้างที่มิใช่เรื่องใหญ่โต!

“เจ้ารู้ว่าเดิมทีข้านั้นก็มิถูกชะตากับจวนเฉิงเซี่ยงมาตลอด! หนานหว่านเยียนก็มิได้ยกเว้น! ดังนั้นข้าจึงสนใจนางเป็นแน่! ข้าอยากให้นางตายทั้งเป็น!”

อีกอย่าง เขาจะคอยจับจ้องมองดูหนานหว่านเยียน มิให้นางสร้างเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก มิเช่นนั้นเขาคงเหนื่อยล้าทั้งกายใจ

เสิ่นอี่ว์ฟังเสร็จแล้วหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาละทิ้งความคิดในใจไป

จากนั้นรีบใช้โอกาสเอ่ยขึ้นมาว่า “พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องกล่าวได้ถูกต้องแล้ว ความแค้นระหว่างหนานเฉิงเซี่ยงกับจวนอ๋องนั้น จะลืมมิได้”

ก็จริง ท่านอ๋องและพระชายานั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่ามิอาจคู่กัน

แม้เขาจะมิรู้ว่าเกิดเรื่องใดขึ้นในจวนอ๋องและพระราชวัง แต่ดูจากท่าทีของท่านอ๋อง พระชายาคงทำให้ท่านอ๋องอับอายพอควร ดูท่านอ๋องรีบร้อนใจและเกลียดนางขึ้นกว่าเดิม

น่าเสียดาย ท้ายที่สุดแล้วพระชายาก็เป็นคนในตระกูลหนาน เป็นศัตรูของจวนอ๋องอี้ มิเช่นนั้นทั้งสองดูเหมาะสมกันมิน้อย

กู้โม่หานหันไปมองดูเสิ่นอี่ว์แล้วขมวดคิ้วขึ้นราวกับนึกบางสิ่งได้ เขาหันไปกำชับกับเสิ่นอี่ว์ว่า “อีกสองวันหนานหว่านเยียนจะเดินทางกลับไปจวนเฉิงเซี่ยง อาจมิได้อยู่ที่จวนอ๋อง เอาไว้ข้าจะให้คนพานางมาดูอาการเจ้า สองสามวันมานี้ข้ามัวยุ่งอยู่เสียจนลืม”

เสิ่นอี่ว์รู้สึกอุ่นใจ เขาเอ่ยขอบคุณว่า “ท่านอ๋องกล่าวเกินไปแล้วขอรับ บัดนี้กระหม่อมดีขึ้นมาก เพียงแค่กินยาก็ดี เพียงแต่......”

เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ตัดสินใจเอ่ยออกไปว่า “พระชายาจะกลับไปยังจวนเฉิงเซี่ยงที่ห้าปีมานี้มิเคยเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบนางเลยงั้นหรือ?”

กู้โม่หานส่งเสียงหึๆ ออกมาด้วยความเย็นชา แววตาเต็มไปด้วยการเสียดสี

“เจ้ามิเห็นหรอกว่างานเลี้ยงวันเกิดในคืนนั้น สองพ่อลูกเข้ากันได้ดีเพียงไร เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย เกรงว่าห้าปีมานี้พวกเขามิได้ขาดการติดต่อกัน ข้าประเมินพวกเขาต่ำไป”

“ช่างเถอะ อย่าได้เอ่ยถึงหนานหว่านเยียนสตรีชั่วร้ายผู้นี้เลย เจ้าวางใจเถอะ สองวันนี้ข้าจะให้นางเดินทางมาดูอาการให้เจ้า มิเช่นนั้นข้าจะถอนเขี้ยวของนางออก มิให้นางสามารถไปกัดใครได้อีก”

หนานว่านเยียนมักคอยกัดเขาตลอดเวลา และดูจะหนักขึ้นทุกครา เขาจะต้องหาโอกาสแก้แค้น ให้นางต้องชดใช้ในสิ่งที่นางทำเอาไว้ให้ได้!เสิ่นอี่ว์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ เขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าตามกฎของซีเหย่แล้ว ภรรยาคนใดก็ตามที่เพิ่งแต่งเข้ามา จะต้องเดินทางกลับบ้านตนเองไปพบกับญาติหลังสองวัน

เมื่อถึงเวลานั้น กู้โม่หานจะไปกับใคร?

“ท่านอ๋อง......” เสิ่นอี่ว์ขยับปากแต่ในที่สุดก็เงียบไป

แม้เขาจะอยากรู้มาก แต่ก็มิกล้าเอ่ยถาม ด้วยเกรงว่ากู้โม่หานได้ยินแล้วจะโมโหยิ่งกว่าเดิม จากนั้นจะระบายความโมโหเหล่านี้ไปที่หนานหว่านเยียน เมื่อถึงเวลา หนานหว่านเยียนก็คงจะถูกลงโทษอีกเป็นแน่

แม้เขาจะเข้าข้างท่านอ๋อง แต่ก็มิอยากเห็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตตนเอาไว้จะต้องถูกลงโทษโดยไร้ความผิด

ดังนั้นไม่ถามดีกว่า อีกอย่าง หากท่านอ๋องตัดสินใจแล้ว เขาที่เป็นเพียงผู้คุ้มกัน จะมีสิทธิ์อะไรเข้าไปยุ่งเรื่องนี้

กู้โม่หานมิได้ยินคำพูดของเขา เมื่อเขามั่นใจว่าเสิ่นอี่ว์มิเป็นอะไรมากแล้ว ก็ตั้งใจจะหันหลังเดินจากไป แต่ถูกเสิ่นอี่ว์เรียกเอาไว้ว่า