ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 647

เกี๊ยวน้อยจะทนฟังคำพูดหนักๆ เยี่ยงนี้ได้อย่างไร นางยังเด็ก ใบหน้าเล็กตึงอดมิได้ที่จะมุ่ยลงไป

ดวงตานางเต็มไปด้วยน้ำตา แต่กลับดื้อรั้นเอ่ยว่า:“เจ้าสิเป็นเด็กป่าเถื่อน เจ้าสิที่มิมีการศึกษา ท่านแม่สอนข้าด้วยศีลและธรรม ข้าเป็นเด็กดี เจ้าสิเลว!”

หยุนอี่ว์โหรวมองเกี๊ยวน้อยที่คับข้องใจด้วยสายตาที่เย็นชา รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง มิคิดอยากจะยื่นมือเข้าไปแทรกแซงแม้แต่นิด

และเจียงหรูเยว่มีความได้ใจมิเกรงกลัวมากยิ่งขึ้น มิสามารถรังแกหนานหว่านเยียนได้ แต่ได้รังแกเด็กที่เกิดมาจากหนานหว่านเยียนก็ทำให้มีความสุขทั้งกายและใจได้เช่นกัน

“ข้าเลว? องค์หญิงอานผิง ที่หม่อมฉันพูดนั้นเป็นความจริง คนทั้งแผ่นดินต่างก็รู้ว่าฮองเฮาตายไปแล้ว ท่านควรจะช่วยเสด็จพ่อของท่านเลือกฮองเฮามาเป็นเสด็จแม่ของท่าน มิใช่มาโหวกเหวกโวยวายที่นี่ หลอกหลอนให้พวกข้าตกใจ ทำให้โหรวเฟยเหนียงเหนียงตกใจ นางได้ตั้งครรภ์ทายาทมังกรอยู่ หากมีสิ่งใดผิดพลาดไป เสด็จพ่อเจ้าต้องมิปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่!”

หนานหว่านเยียนโกรธจนแทบจะระเบิด

นางสั่นจนบีบมือตัวเองแน่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความอาฆาต เมื่อมองไปที่ลูกสาวนางที่กำลังถูกรังแกและมิมีผู้ใดปกป้อง หัวใจของนางรู้สึกเหมือนถูกสับเป็นพันชิ้นหมื่นชิ้น

ตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะพาเกี๊ยวน้อยไปด้วย หาปล่อยให้อยู่ในวังที่มีทั้งดีและเลวปะปนกันต่อไปเยี่ยงนี้ มิช้าก็เร็วนางได้ถูกสาวๆ ของกู้โม่หานทรมาณจนตายแน่!

เฟิงยางที่อยู่ด้านข้างก็โกรธเช่นเดียวกัน แต่ในขณะที่นางกำลังคิดจะห้ามหนานหว่านเยียนมิให้ทำเรื่องวุ่นวายใหญ่โต นางก็ได้เห็นหนานหว่านเยียนพุ่งไปด้านหน้าพร้อมปกป้องเกี๊ยวน้อยไว้ในอ้อมกอด

สายตาที่หนานหว่านเยียนมองไปที่เจียงหรูเยว่เหมือนใบมีดที่ทิ่มแทง รอบกายเย็นยะเยือกทำให้ผู้คนรอบข้างขนลุก

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ เจ้ามีฐานะอันใด ถึงกล้าที่จะมาโหวกเหวกโวยวายอยู่ต่อหน้าองค์หญิงใหญ่!”

“อาวุโสมีลำดับ หากเจ้ามิสามารถแยกแยะสูงต่ำได้นั้น ควรรีบกลับเรือนไปรักษาดวงตาเสียดีกว่า ทางที่ดีก็บริจาคลำคอที่เปล่าประโยชน์ของเจ้าไปเสียด้วยเลย!”

“อ้อไม่สิ ข้าลืมไป คอของเจ้าทางที่ดีคือโยนทิ้งไปเสีย จะได้มิไปพูดร้ายใส่ผู้อื่นอีก ยังไงซะก็มิได้ยินภาษาคนออกมาจากปากของเจ้าอยู่แล้ว ได้ยินแค่เพียงเสียงหมาเห่า!”

“มิมีเรื่องอันใดก็มารังแกเด็ก ช่างเป็นผู้มีแม่เลี้ยงดูอบรมสั่งสอนมาเสียจริง! ข้าจะบอกเจ้าให้ องค์หญิงใหญ่จะมิดีเพียงใดก็ยังเป็นที่รักของไทฮองไทเฮา ไทเฮาและไท่เฟย เจ้าดูว่าองค์หญิงใหญ่ยังเด็กและรังแกนางนั้น หากไทฮองไทเฮารู้เข้า จะต้องเอาชีวิตสุนัขเยี่ยงเจ้าเป็นแน่!”

หนานหว่านเยียนจู่ๆ ก็พุ่งออกมา แถมฝีปากยังร้ายกาจ คำด่าแต่ละคำเต็มไปด้วยความโมโห เหมือนกับหมาป่าตัวเมียที่ปกป้องลูกของมัน อดมิได้ที่จะกัดเจียงหรูเยว่ให้ตาย

ทุกคนล้วนตกตะลึง จ้องมองนางด้วยความงุนงง มิได้รู้สึกตัวกลับมากันเป็นเวลานาน

คนผู้นี่เป็นผู้ใดกัน? ถึงกับกล้ามาด่าลูกสาวของตระกูลเจียงไท่ฟู่?

ใครจะมิรู้ว่าองค์หญิงใหญ่เป็นที่รักของไทฮองไทเฮา แต่ในเวลานี้ข้างกายขององค์หญิงมิมีผู้ใด รังแกองค์หญิงจะเป็นไรไป ใครจะทำอันใดได้?

ไทฮองไทเฮาสามารถฆ่าใครก็ได้ตามต้องการ แต่นางสามารถฆ่าลูกสาวของขุนนางคนสำคัญได้ตามต้องการหรือ?!