ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 733

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หาน ขณะนี้แผ่รังสีเย็นเยือกอึมครึมน่าสะพรึงกลัวภายใต้แสงสาดส่อง

“ในใต้หล้านี้ มิมีบุรุษผู้ใดทนต่อลูกชู้ที่ไม่รู้ความเป็นไปได้หรอก!”

ลูกชู้?

หนานหว่านเยียนทั้งรู้สึกโกรธและผิดหวัง เอื้อมมือออกไปตบใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานทันที

แต่ฝ่ามือยังไม่ทันแตะโดนแก้มของกู้โม่หาน ก็ถูกชายหนุ่มคว้าจับเอาไว้ทันควัน

กู้โม่หานจ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาร้อนแรง ความโกรธที่อำพรางไว้ช่างน่าขวัญผวา

“ข้าพูดอะไรผิดรึ”

ข้อมือของหนานหว่านเยียนถูกบีบจนแดง ดวงตาของนางค่อยๆ เปียกชื้น ไม่อาจระงับความโกรธของตนเองได้

นางมองเขาที่มีท่าทางเดือดดาลจัด ทันใดนั้นก็เกิดความเกลียดชัง และความไม่เต็มใจอย่างแรงกล้าเอ่อล้นขึ้นมา

“เจ้าเอ่ยไม่ถูกสักคำ! กู้โม่หาน ข้าเกลียดเจ้าเสียจริง เหตุใดผลโลกนี้ถึงได้มีคนสารเลวเช่นเจ้ากัน ทำไมเจ้าข่มเหงรังแกข้าเพียงผู้เดียว ข้าติดค้างอะไรเจ้า ไหนเจ้าบอกข้าที เรื่องที่ข้าตั้งครรภ์ ใครเป็นคนบอกเจ้ากันแน่”

ตอนกู้โม่หานมาวันนี้ เห็นได้ชัดว่านำดอกไม้มาด้วย ซึ่งหมายความว่าไม่ได้ตั้งใจซักถามนาง

แต่เขาไม่แยกแยะถูกผิดมาหาด้วยความโมโหทันที ทั้งยังชี้เป้าว่าลูกของนางเป็นลูกชู้โดยตรง กู้โม่หานต้องพบกับใครบาง ระหว่างทาง จงใจก่อชนวนทำให้เกิดการปะทะกันครั้งนี้ขึ้นมา

อย่าให้นางจับได้แล้วกัน ไม่อย่างนั้นจะฉีกเขาให้เป็นชิ้นๆ!

คิ้วของกู้โม่หานเลิกขึ้นอย่างแรง ราวกับมีอะไรบางอย่างกำลังแยกออกมา มือที่จับนางไว้เพิ่มแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดจะตัดข้อมือของนาง

“ข้าต้องการให้เจ้าเอาเด็กออก เป็นการรังแกเจ้างั้นรึ จะให้ข้าดูเจ้าคลอดลูกของคนอื่นรึ ถึงจะเป็นการรักเจ้า หนานหว่านเยียน เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ”

เขาก้มหน้า จ้องมองหนานหว่านเยียนด้วยสายตาดุร้าย ฝ่ามือร้อนแผดเผา แทบจะลวกผิวหนังของหนานหว่านเยียนหมดแล้ว

ขณะนั้นเองแผลเป็นบนแขนขวาก็เจ็บปวดเลือนราง แต่มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดหนึ่งในสิบในใจเขา ความพยาบาทเย็นยะเยือกฉายในแววตา “เจ้าบอกข้ามา เด็กกี่เดือนแล้ว พ่อของเด็กเป็นใคร เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในสองเดือนนี้ เป็นของหยุนเหิง หรือของโม่หวิ่นหมิง”

“หรือ...เป็นไอ้สารเลว ที่ชื่อโม่หลีอะไรนั้น เขารู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์แล้วหรือไม่ พวกเจ้า...เคยกันกี่ครั้งแล้ว”

เรื่องบางเรื่องก็ไม่อาจคิดลึก แค่คิดก็เจ็บปวดสาหัส ความหึงหวงพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที