ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 76

หนานหว่านเยียนยิ้มเยาะ แววตาลึกลับคาดเดาไม่ได้

นางไม่รู้สึกเสียดายที่กู้โม่หานไม่กลับไปกับนางด้วยเลยสักนิด ไปแล้วมีแต่ปัญหา

นางเดินออกมาอย่างไม่สนใจ และเตรียมจะขึ้นรถม้า แต่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกนางไว้ “พระชายา โปรดรอสักครู่”

หนานหว่านเยียนหันกลับไปมอง และเห็นหลี่หมัวมัวเดินมาหานางพร้อมกับเจ้าหน้าที่พิธีการ

“บ่าวขอคารวะพระชายา คารวะท่านอ๋องเพคะ!” หลี่หมัวมัวยกยิ้มและโค้งคำนับให้หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หาน แต่หยุนอี่ว์โหรวกลับถูกมองข้ามไม่สนใจ

พอเห็นว่าหลี่หมัวมัวปฏิบัติต่อนางเหมือนไม่มีตัวตน หยุนอี่ว์โหรวก็จิกผ้าเช็ดหน้าของนางแน่น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความแค้นเคือง

กู้โม่หานขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเหตุใดหลี่หมัวมัวมาที่นี่กะทันหันเช่นนี้

หนานหว่านเยียนยกยิ้มบาง และเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย “ไม่ทราบว่าวันนี้หลี่หมัวมัวมาที่นี่เพราะเรื่องใด?หรือวจะมีเรื่องให้ข้าทำ”

พอเห็น “โหย่วฟ่งไหลยี่（ปิ่นหงส์)” ในมือของหนานหว่านเยียนแววตาของหลี่หมัวมัวก็ดูโล่งอกเล็กน้อย

“เรียนพระชายา ไทเฮาทราบว่าวันนี้พระชายาจะกลับจวนเฉิงเซี่ยง ดังนั้นพระนางจึงส่งบ่าวมาที่นี่เพื่อมอบของขวัญที่ต้องนำกลับไปด้วยเพคะ!”

“ยกของขวัญทั้งหมดมา!” นางตบมือ ขันทีที่ยืนอยู่ข้างหลังนางยืนเรียงแถวกันอย่างเรียบร้อย แต่ละคนถือกล่องผ้าที่วิจิตรงดงาม เป็นขบวนที่ยิ่งใหญ่และงดงามเป็นพิเศษ!

ทุกคนตกตะลึง!

หลี่หมัวมัวพูดต่อ “ไทเฮาบอกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของขวัญให้พระชายานำกลับไปจวนเฉิงเซี่ยงถึงแม้จะไม่ล้ำค่าเท่าของพระชายา แต่ไทเฮาก็เลือกทุกอย่างด้วยใจเพคะ”

ในงานแต่งงานของกู้โม่หานวันนั้น หลี่หมัวมัวเห็นว่าหนานหว่านเยียนถูกรังแก จึงเลิกคิ้วอย่างขุ่นเคือง

หลังจากที่นางกลับวัง นางก็บอกไทเฮาเกี่ยวกับเรื่องที่ท่านอ๋องโปรดปรานหยุนอี่ว์โหรวเป็นพิเศษ ไทเฮาจึงบอกให้นางมาวันนี้เพื่อเป็นอำนาจสนับสนุนให้หนานหว่านเยียนในวันนี้โดยเฉพาะ

หนานหว่านเยียนรู้สึกตกใจเล็กน้อย นางคิดไม่ถึงเลยว่าของขวัญวันเกิดจะมีของขวัญตอบแทนกลับมาด้วย ไทเฮาใจดียิ่งนัก

มุมปากของนางอดที่จะยกยิ้มกว้างไม่ได้ “ของขวัญจากไทเฮา เยียนเอ๋อร์จะดูแลทะนุถนอมอย่างดีแน่นอนเพคะ รบกวนหลี่หมัวมัวบอกพระนางด้วย เยียนเอ๋อร์ขอบพระทัยไทเฮายิ่งนัก”

พอเห็นเช่นนี้ หยุนอี่ว์โหรวโมโหจนแทบบ้า นางคิดไม่ถึงเลยว่าไทเฮานางหญิงชรานั่นถึงเวลานี้แล้วยังเข้าข้างหนานหว่านเยียน อยู่อีก!

นางซ่อนมือไว้ในแขนเสื้อ สองมือกำหมัดแน่นอย่างโมโห ในขณะนี้ บาดแผลบนฝ่ามือของนางเปิดออกมาอีกครั้ง และเลือดก็ไหลออกมาอย่างน่าตกใจ

คิ้วเข้มของกู้โม่หานเย็นชา คมกริบราวกับว่าใบมีดน้ำแข็ง ฝ่ามือใหญ่ลูบหลังหยุนอี่ว์โหรว เป็นการปลอบโยน

หนานหว่านเยียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นความขุ่นเคืองใจของสองชายหญิงที่อยู่ข้างๆ นาง อารมณ์ของนางดีเอามากๆ

ในเวลานี้เอง หลี่หมัวมัวมองมาที่หยุนอี่ว์โหรวด้วยสายตาเหยียดหยาม จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นท่าทีนอบน้อมและพูดกับหนานหว่านเยียน “ไทเฮายังตรัสไว้ด้วยว่า ใบ ‘ผูหย่า（ชาจีน）’ ที่พระชายาทำขึ้นมานำมาชงชา พระนางดื่มแล้วนอนหลับสบายมากเพคะ ช่วงนี้แม้แต่สภาพจิตใจก็ดีขึ้น ไทเฮาจึงชื่นชมมากเพคะ”

ตอนนี้หลี่หมัวมัวไม่ชอบหยุนอี่ว์โหรวจากก้นบึ้งของหัวใจ นางเป็นคนเจ้าเล่ห์และเรียกร้องความเห็นใจเก่ง ซึ่งแตกต่างจากหนานหว่านเยียน ซึ่งเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ!

แม้ว่าไทเฮาจะไม่ได้พูด วันนี้นางก็จะไม่ปล่อยให้หยุนอี่ว์โหรวกลับบ้านด้วยท่าทีอวดดีแน่นอน!

หนานหว่านเยียนอดที่จะอุทานออกมาไม่ได้ คิดไม่ถึงเลยคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ดอกไม้ที่แสนธรรมดาในวันนั้นจะกลายเป็นดอกไม้ที่ดีที่สุด! นางเกือบจะพลาดโอกาสนี้ไปเสียแล้ว!

พอพูดถึงเรื่องนี้แล้ว นางต้อง “ขอบคุณ” หยุนอี่ว์โหรวที่วันนั้นทำให้นางได้โอกาสนี้

หนานหว่านเยียนพูดอย่างถ่อมตนว่า “ไทเฮากล่าวชมเกินไป เป็นเกียรติของเยียนเอ๋อร์ที่ได้รับความเอ็นดูจากไทเฮา และหวังว่าฉันจะมีชีวิตที่ยืนยาวและมีสุขภาพที่แข็งแรง!”

หลี่หมัวมัวพยักหน้า จากนั้นนางก็มองไปที่กู้โม่หาน ที่โมโหจนแทบระงับไว้ไม่ได้ “ท่านอ๋องอี้ ที่บ่าวมาในวันนี้ เพราะไทเฮาเชิญท่านเข้าวังเพื่อหารือเรื่องสำคัญเพคะ”

จากนั้นอวี๋เฟิงก็รู้สึกตัวว่าตนเองเสียมารยาท จึงยกมือเกาท้ายทอยอย่างเขินอาย และยืนส่ง

ในรถม้า รอยยิ้มของหนานหว่านเยียนเกือบจะขยายกว้างไปถึงใบหู

มีไทเฮาคอยสนับสนุน แต่ยังมีสองพี่น้องที่เกลียดชังเหมือนเป็นศัตรูกัน นางเป็นผู้ชนะในชีวิตที่แท้จริง! นางจะคอยดูว่าชายหญิงคู่นี้จะทำตัวอวดดีได้แค่ไหน!

กู้โม่หานรู้สึกว่าอึดอัดใจมาก แต่พอเห็นแววตาที่แน่วแน่ของหลี่หมัวมัว เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากระงับความโกรธ แล้วหันไปพูดกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างอ่อนโยน “โหรวเอ๋อร์ ข้าจะรีบไปรีบกลีบ เจ้าคงต้องกลับไปคนเดียวก่อน”

หยุนอี่ว์โหรวส่ายหน้า แม้ว่านางจะรู้สึกน้อยใจมาก แต่นางยังคงยกยิ้มหวาน “โหรวเอ๋อร์ไม่เป็นไรเพคะ แต่ท่านอ๋องเถอะ รีบตามหลี่หมัวมัวเถอะเพคะ ถ้าเสียเวลาไปมากกว่านี้ คงเป็นความผิดของโหรวเอ๋อร์”

กู้โม่หานมองไปที่หยุนอี่ว์โหรว รู้สึกสงสารและโทษตัวเอง

สุดท้าย หลี่หมัวมัวผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญกู้โม่หานก็ขึ้นรถม้าเข้าวังไป

หยุนอี่ว์โหรว และพวกเชี่ยนปี้ยืนอยู่ที่เดิม มองดูรถม้าสองคันวิ่งจากไป

เชี่ยนปี้พยายามปลอบโยน “พระชายา ถ้ายังไม่ออกเดินทาง จะสายเอาได้นะเพคะ”

แน่นอนหยุนอี่ว์โหรวรู้เรื่องนี้ดร แต่ความโกรธและความไม่พอใจของนางมันอัดแน่นมาก รอจนกระทั่งรถม้าของกู้โม่หานหายลับสายตาไป นางก็เข้าไปในรถม้าด้วยความโกรธ โดยมีเชี่ยนปี้ตามไปด้วย

ในรถม้า สีหน้าของหยุนอี่ว์โหรวแย่มาก นางกัดฟันกรอด “หนานหว่านเยียน นางสารเลวนั่น! ใช้อำนาจของไทเฮามาข่มข้า!”

จากนั้น นางเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ “เชี่ยนปี้ เจ้าจัดการตามที่ข้าบอกแล้วหรือยัง”

เชี่ยนปี้ยกยิ้มชั่วร้าย “วางใจได้เพคะ ทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว บ่าวรับประกันว่าจะไม่มีใครจับได้ รอหนานหว่านเยียนกลับมา ก็สายเกินไปแล้ว— “