ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 781

แผนการของกู้โม่หานรัดกุมมาก จนเฟิงยางอดหันไปไม่ได้

นางมองกู้โม่หานอย่างประหลาดใจ รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

นอกเหนือจากเรื่องของความผูกพันแล้ว ตอนที่กำลังจัดการเรื่องราว เขาก็มีท่วงท่าและมันสมองที่ฮ่องเต้ควรมีจริงๆ

เมื่อได้ยินกู้โม่หานพูดเช่นนี้ หยุนเหิงกับแม่ทัพใหญ่ก็สงบลงทันที

แม่ทัพใหญ่พลันตบหัวหยุนเหิง "ยังไม่รีบไปตรวจสอบตามคำสั่งของฝ่าบาทอีก!"

หยุนเหิงที่ยังมึนงงอยู่เมื่อครู่ เมื่อได้สติกลับมาแล้ว ก็มองทางกู้โม่หานอย่างาบซึ้งใจทันที "พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะนำคนไปตรวจสอบทันที!"

พูดจบ หยุนเหิงก็พาองครักษ์หลายคนออกไปอย่างเร่งรีบทันที

แม่ทัพใหญ่มองทางกู้โม่หาน สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและสำนึกผิด "วันนี้ข้าน้อยไม่รู้ว่าพระองค์กับฮองเฮาเหนียงเหนียงจะเสด็จมา จึงทำให้พระองค์ทอดพระเนตรเรื่องน่าเกลียดในตระกูลพวกนี้ ทำให้พระองค์เห็นเรื่องน่าขันแล้ว"

พูดจบ เขาก็อดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ "ข้าน้อยก็คาดไม่ถึงว่า ฮูหยินทำให้คนร้ายนิรนามขุ่นเคืองตรงใด ถึงได้หาเรื่องกัน "

และหากยังวิกฤตอยู่เช่นนี้ หมอหลวงต่างบอกว่าไม่อาจช่วยเอาไว้ได้

ถ้าเขารู้ว่าเบื้องหลังคนที่วาง เขาไม่มีทางปล่อยมันไปแน่!

สีหน้าของกู้โม่หานไม่เปลี่ยนแปลง แต่สายตากลับอำมหิต แฝงความนัย

"เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด เรื่องนี้ ข้าคิดว่ามันไม่ธรรมดาเช่นนั้น"

"หาตัวคนน่าสงสัยออกมาก่อน แล้วค่อยสรุปก็ยังไม่สายเกินไป"

"พ่ะย่ะค่ะ" แม่ทัพใหญ่มองกู้โม่หานอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย แต่กลับไม่ได้ถามอะไรมาก และถอยไปด้านข้างทันที รอหนานหว่านเยียนช่วยคน

หลังผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป ประตูห้องก็ถูกคนจากข้างในค่อยๆ เปิดออก

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว กู้โม่หานลุกขึ้นยืนไปตรงประตูทันที ละเห็นสีหน้าขาวซีดของหนานหว่านเยียน ทั้งดูอ่อนแอเล็กน้อย

คิ้วของกู้โม่หานขมวดแน่น พลันโอบเอว ประคองนางเอาไว้ ขมวดคิ้วอย่างปวดใจ "เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง นั่งพักก่อนเถอะ"

เฟิงยางที่ตามมาก็เป็นกังวล จ้องมองหนานหว่านเยียนเขม็ง กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุ

เดิมทีการช่วยคนก็เป็นเรื่องที่เหนื่อยง่ายอยู่แล้ว แต่ไม่เหนื่อยมากเช่นนี้ หนานหว่านเยียนกวาดตามองกู้โม่หาน ผลักมือที่โอบเอวของเขาออก

"ข้าไม่เป็นไร"

ริมฝีปากของกู้โม่หานเม้มเบาๆ แต่ก็บังคับประคองให้นางนั่งลง มองทางคนที่รออยู่นาน แม่ทัพใหญ่ประหม่าเล็กน้อย เอ่ยปลอบว่า "แม่ทัพใหญ่ ฮูหยินได้รับการช่วยเหลือแล้ว ยังไม่ได้สติ แต่ร่างกายปกติดี เพียงต้องดูอาการอีกระยะหนึ่ง ที่รอดมาได้ถึงตอนนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะปริมาณทานอาหารของฮูหยินไม่มาก ถือว่าโชคเข้าข้าง"

แม่ทัพใหญ่ถอนหายใจโล่งอกยาว ตบหน้าอกของตนเองอย่างแรง ในที่สุดหัวใจที่แขวนเติ่งก็ปล่อยวางลงมา "เช่นนั้นก็ดีเช่นนั้นก็ดี..."

ทันใดนั้น เขาก็คุกเข่าให้หนานหว่านเยียน "ขอบพระคุณฮองเฮาเหนียงเหนียงที่ยื่นมือช่วยเหลือ! บุญคุณยิ่งใหญ่ของพระองค์ ข้าน้อยจะมิมีวันลืมพ่ะย่ะค่ะ!"

"ไม่ต้องมากพิธี" หนานหว่านเยียนสื่อให้แม่ทัพใหญ่ลุกขึ้น และเอ่ยว่า "อาการของฮูหยิน ถูกคนมองว่าเป็นบ้าได้ง่าย แต่ที่จริงแล้วเป็นเพราะพิษ นางทานเห็ดจำพวก เจี้ยนโส่วชิงเข้าไป ตัวพิษจะเข้าทำลายประสาท เริ่มจากท้องเสีย อาเจียน เห็นภาพหลอน ต่อมาจะรู้สึกเจ็บแทบขาดใจ สายตาพร่าเลือน...สรุปคือ เกือบอันตรายแล้ว"

วาจาที่หนานหว่านเยียนเพิ่งพูดออกมา ก็ทำให้สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไป

โดยเฉพาะเฟิงยาง สีหน้าพลันเย็นชาโดยไม่รู้ตัว ดวงตาหลุบคิดอะไรบางอย่าง