ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 806

ทันใดนั้น ความไม่สบายใจขนาดใหญ่ก็พรั่งพรูขึ้นมาในจิตใจ ริมฝีปากบางๆของกู้โม่หานเม้มเป็นเส้นตรง

และขุนนางในท้องพระโรงเหล่านั้นก็ยังคงกระซิบกระซาบวอแวกันอยู่ สีหน้าของเขาไม่น่าดูยิ่งขึ้นในพริบตา ตบที่เท้าแขนอย่างรุนแรงครั้งหนึ่ง ด้วยความเคลื่อนไหวอันรุนแรง ทุกคนเงียบกริบในพริบตา ต่างพากันมองไปทางเขา

กู้โม่หานกวาดตามองหมู่ขุนนาง น้ำเสียงของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

“ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกเจ้า แต่น่าเสียดาย ตอนนี้สุขภาพของหยุนอี่ว์โหรวไม่ดีนัก เกรงว่าคงจะออกมาพบหน้าทุกคนไม่ได้ เรื่องนี้ค่อยหารือกันใหม่พรุ่งนี้ละกัน”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อบ้านกาวถึงได้จำคนผิด และหยุนอี่ว์โหรวก็ไม่ใช่จวิ้นจู่ของแคว้นต้าเซี่ย ทันทีที่สืบสาวเบื้องลึกของเรื่องนี้อย่างละเอียดคำพูดก็จะไม่มีน้ำหนักพอให้เชื่อถือได้โดยสิ้นเชิง และทันทีที่หนานหว่านเยียนเปิดปากอธิบาย ก็จะกลายเป็นคนที่โดนโจมตีอย่างรุนแรงเป็นแน่

ทูตของแคว้นต้าเซี่ยต้องการพาตัวนางไป เขายังคิดหาวิธีการไม่ได้ จึงไม่กล้าเดิมพันโดยง่ายดายตามใจ การระงับไว้ก่อนเป็นวิธีการจัดการที่ดีที่สุด

แต่คำพูดนี้ของกู้โม่หาน เหล่าทูตแคว้นต้าเซี่ยกลับไม่ซื้อ

โดยเฉพาะพ่อบ้านกาว เขากล่าวเสียงดังขึ้นโดยตรง: “ฝ่าบาท!”

“จวิ้นจู่คือว่าที่จักรพรรดินีของแคว้นต้าเซี่ย พวกข้าจำเป็นจะต้องเห็นว่าจวิ้นจู่ปลอดภัย! คิดว่านางน่าจะรู้ว่าพวกข้ามารับนาง และจะไม่กล่าวโทษ หากว่าวันนี้ไม่ได้พบจวิ้นจู่ ข้าน้อยทั้งหลาย ก็จะไม่จากไปพ่ะย่ะค่ะ!”

เวลานี้บรรดาทูตของแคว้นต้าเซี่ยเหล่านั้น ก็กล่าวขึ้นด้วยความดึงดันเฉกเช่นเดียวกันว่า “ไม่ผิดพ่ะย่ะค่ะ! วันนี้พวกข้าจำเป็นต้องพบจวิ้นจู่!”

“โหรวเฟยเหนียงเหนียงคือจวิ้นจู่ของพวกข้า พวกข้าเดินทางมานับพันลี้ ก็เพื่อที่จะรับจวิ้นจู่กลับไป!”

“หากว่าฝ่าบาทไม่ส่งมอบคนออกมา พวกข้าก็จะไม่จากไปพ่ะย่ะค่ะ!”

คำขอร้องอันดุเดือดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องในท้องพระโรง เหล่าขุนนางของซีเหย่จึงระมัดระวังตัวขึ้นอย่างอดไม่ได้ ด้านหนึ่งก็กังวลว่าทั้งสองแคว้นจะเกิดความแตกแยก ด้านหนึ่งก็ไม่เข้าใจในวิธีการของกู้โม่หานเป็นอย่างมากเช่นกัน

“ฝ่าบาท พระองค์เชิญโหรวเฟยเหนียงเหนียงออกมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”

“หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป......สถานการณ์จะควบคุมไม่ได้แล้วฝ่าบาท!”

น้ำเสียงเหล่านี้ราวกับกระแสคลื่น กระทบหัวใจของหนานหว่านเยียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางมองดูสถานการณ์ตอนนี้ นิ้วเรียวกำหมัดแน่น ตอนที่นางกำลังอยากพูด ไทเฮาก็ขมวดคิ้วและตบเก้าอี้อย่างรุนแรง “เงียบให้หมด!”

นางเพ่งมองพ่อบ้านกาวที่เป็นผู้นำ กล่าวขอโทษอย่างถ่อมตนก่อน “ก็ไม่ใช่ว่าฮ่องเต้จะไม่ยอมให้พวกเจ้าพบกับหยุนอี่ว์โหรว เพียงแต่ข่าวนี้น่าตกใจจนเกินไป ทุกคนล้วนไม่ได้เตรียมตัว ทำให้ทูตทุกท่านหัวเราะเยาะ”

“อีกอย่างโหรวเฟยตั้งครรภ์มานานแล้ว ระยะนี้สุขภาพก็ไม่ดีจริงๆ แต่โดยปกติแล้วพวกข้าแคว้นซีเหย่ก็ดูแลปรนนิบัตินางเป็นอย่างดี ไม่เคยปฏิบัติอย่างโหดร้ายมาก่อน”

“หากว่าทูตทุกท่านร้องขอพบด้วยความแน่วแน่ เช่นนั้นก็ไม่มีปัญหาเป็นธรรมดา”

ไทเฮาเอียงหน้ามองไปทางหลี่หมัวมัว ส่งสายตาที่มีความหมายลึกซึ้งให้นาง “เจ้าก็ไปเชิญโหรวเฟยออกมาเถอะ ยังไงซะก็ไม่ถึงขั้นที่จะแตะพื้นไม่ได้ ให้ขุนนางทุกคนดูให้ดี จะได้เลี่ยงไม่ให้คนเข้าใจผิดราชวงศ์ซีเหย่ของพวกข้า ว่าจงใจซ่อนคนเอาไว้ ใจแคบมาก”

“เพคะ” หลี่หมัวมัวตอบรับด้วยความเข้าใจซึ่งกันและกัน รีบหมุนตัวไปเชิญคนมา

เวลานี้ บรรดาเหล่าทูตของแคว้นต้าเซี่ยจึงได้พากันเงียบลง พ่อบ้านกาวโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง แต่กู้โม่หานกลับตะลึงงันเป็นที่สุด สีหน้าของกู้โม่หานไม่น่าดูยิ่งขึ้น “เสด็จย่า นี่ท่านจะทำอะไร? !”

จะต้องให้คนไปเชิญหยุนอี่ว์โหรวมาในเวลานี้ให้ได้ ไม่ใช่ว่ากำลังเพิ่มปัญหาหรอกหรือ?