สองนายบ่าวพึ่งจะเดินออกมาจากตำหนักหยูซินได้ไม่นาน ก็เห็นนางกำนัลเดินมาหาทั้งสองด้วยความรีบร้อน
หนานหว่านเยียนจำนางกำนัลคนนี้ได้ เป็นนางกำนัลคนสนิทของไท่เฟย “เสด็จแม่ตามหาข้าหรือ?”
นางกำนัลพยักหน้าตอบ “เพคะ ไท่เฟยเหนียงเหนียงบอกว่าคนที่พระนางรอมาถึงแล้ว ตอนนี้มีเรื่องจะปรึกษาหารือกับพระนางเพคะ”
คนที่นางรอ?
ท่านน้าเข้าวังหรือ!
จิตใจของหนานหว่านเยียนพะว้าพะวังขึ้นมาทันที นางรีบหยิบเอาแหวนออกมาจากอกแล้วส่งไปให้เฟิงยาง พลางกำชับด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ข้าจะไปหาเสด็จแม่ แหวนวงนี้กู้โม่หานเป็นคนมอบให้ข้า เห็นแหวนเท่ากับได้เห็นโอรสแห่งสวรรค์ ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีการอะไร จะข่มขู่หรือหลอกลวง ก็จะต้องพาตัวเกี๊ยวน้อยกลับมาให้จงได้!”
เฟิงยางรับคำสั่งด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว!”
เฟิงยางรีบไปจัดการทันที หนานหว่านเยียนหันไปหานางกำนัลคนนั้น พลางพูดขึ้นเสียงเบา “ไปกันเถอะ”
นางกำนัลย่อตัวทำความเคารพหนานหว่านเยียน จากนั้นก็รีบนำทางไปทันที แต่ระหว่างทางกลับไม่เห็นองครักษ์เดินลาดตระเวนแม้แต่คนเดียว จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นองครักษ์ลาดตระเวนเลย?”
ปกติในวังมีการคุ้มกันแน่นหนาเป็นอย่างมาก ตามหลักแล้วเวลาที่มีราชทูตจากต้าเซี่ยมาเยือน ก็ควรจะส่งทหารมาเฝ้ามากขึ้นกว่าเดิมจึงจะถูก แต่ระหว่างทางที่เดินมากลับไม่เห็นองครักษ์เลยแม้แต่คนเดียว จึงค่อนข้างน่าแปลกเป็นอย่างมาก
นางกำนัลเองก็กวาดสายตามองดูรอบๆ ด้วยสีหน้าที่แปลกใจ “บ่าวก็ไม่ทราบเพคะ เมื่อครู่นี้ตอนที่บ่าวมาก็ยังเห็นองครักษ์ลาดตระเวนอยู่เลย”
“บางทีฝ่าบาทอาจจะรับสั่งให้พวกเขาไปเฝ้าที่พักของเหล่าราชทูตก็เป็นได้ ฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่ต้องเป็นกังวลใจไปเพคะ”
เป็นแบบนี้แน่หรือ?
ในใจของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่กลับไม่ได้พูดอะไรต่อ นางเดินตรงไปเรื่อยๆ เวลานี้เอง ก็เห็นโม่หวิ่นหมิงที่สวมชุดขาวสะอาดยืนอยู่บนทางเดิน
เขาสวมชุดสีขาวสะอาด หรี่ตาเล็กด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ท่านน้า!” หนานหว่านเยียนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แววตาของนางเป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันทีทันใด นางฉีกยิ้มกว้างพลางเดินเข้าไปโม่หวิ่นหมิง “ท่านน้า ข้าอยู่นี่!”
ท่านน้ามาแล้ว ความจริงทุกอย่างก็จะกระจ่าง
ในที่สุด พวกเขาก็สามารถเดินทางกลับต้าเซี่ยได้อย่างสบายแล้ว...
พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย โม่หวิ่นหมิงก็รีบหันกลับมาทัน จากนั้นก็ทอดสายตามองไปที่หนานหว่านเยียน
“หว่านหว่าน?” เขาสาวเท้าเดินตรงไปหาหนานหว่านเยียนโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ความงดงามที่อยู่ในดวงตาของเขางามกว่าดอกไม้ริมทางทั้งสองข้างเป็นไหนๆ
หนานหว่านเยียนเองก็วิ่งตรงไปหาเขา รอยยิ้มของนางเบิกบานราวกับดอกไม้แย้ม แต่ยังไม่ทันที่นางจะเดินไปถึงโม่หวิ่นหมิง จู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีทันใด พลางตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “หว่านหว่าน ระวัง!”
หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว พอหันไปก็มีกลุ่มชายชุดดำราวห้าหกคนถือดาบยาวพุ่งตรงเข้ามาฟันนาง
“อ้า...” หนานหว่านเยียนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ตกใจจนหน้าขาวซีดไปหมด ร่างกายแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกแม้แต่นิดเดียว
“รีบหลบไป!” สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที พลางผลักนางกำนัลออกไป นางกำนัลล้มลงไปกองกับพื้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้
อ่าน ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1,846 www.sunnewsfocus.com...
อ่านยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 998 - 1846 sunnewsfocus.com นะคะ...
ขัดใจหลายหย่าง 1. นางเอก - ก็รู้ว่าตัวเองสู้เเพ้อ๋องทุกครั้ง เเทนที่จะฝึกวิชาป้องกันตัวบ้าง เเต่ก็ไม่เห็นทำไร 2. ลูก - ก็เห็นอยู่ว่าเเม่ตัวเองทุกข์ใจที่ต้องอยู่กับอ๋อง เเทนที่จะสนับสนุนให้เลิก เเต่ยังจะให้คบกันต่อ คือพวกเอ็งจะขาดพ่อไม่ได้เลยรึไงฟะ 3. อ๋อง - รักเเต่ใช้วิธีผิด นางไม่ยอมก็ขังนางไว้ เจอผู้ชายคนไหนก็ขู่จะทำร้ายเค้า ? เป็นพระเอกที่ห่วยบัดซบ...
ใครที่คิดว่าหนานหว่านเยียนอคติเกินไป ลองย้อนไปดูสิ่งที่กู้โม่หานทำกับนางเอกในช่วงแรกๆ ว่ามันสมควรให้อภัยกันง่ายๆมั้ย...
ไม่แปลกหรอกที่นางเอกจะเกลียดกู้โม่หาน และไม่ยอมให้อภัยกู้โม่หาน ก่อนหน้านั้นหนานหว่านเยียนโดนทำร้ายทั้งกายและจิตใจมามาก โดนจับขังในเรือนเย็น ทั้งตั้งท้องลูก คลอดลูกเอง เลี้ยงเอง ข้าวที่จะกินแทบจะหาไม่ได้ พระเอกมักจะเลือกช่วยหยุนอี่โหรวก่อนนางเอกเสมอ สมควรได้รับที่สิ่งทำไว้ในอดีต นางเอกไม่ได้ทำอะไรผิดแต่โดนพระเอกกระทำมาโดยตลอด...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
ดูๆ ไปแล้ว เรื่องนี้คงมีแค่ 997 ไม่ต่อแล้ว เศร้าไปสิ...
กลับมาอัพเดทหน่อยจ้า..แอด,😁😁...
รออัพเดทนะคะ...
ขอเรื่อง หนูน้อยจอมอิทธิฤทธิ์...