ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 821

สองนายบ่าวพึ่งจะเดินออกมาจากตำหนักหยูซินได้ไม่นาน ก็เห็นนางกำนัลเดินมาหาทั้งสองด้วยความรีบร้อน

หนานหว่านเยียนจำนางกำนัลคนนี้ได้ เป็นนางกำนัลคนสนิทของไท่เฟย “เสด็จแม่ตามหาข้าหรือ?”

นางกำนัลพยักหน้าตอบ “เพคะ ไท่เฟยเหนียงเหนียงบอกว่าคนที่พระนางรอมาถึงแล้ว ตอนนี้มีเรื่องจะปรึกษาหารือกับพระนางเพคะ”

คนที่นางรอ?

ท่านน้าเข้าวังหรือ!

จิตใจของหนานหว่านเยียนพะว้าพะวังขึ้นมาทันที นางรีบหยิบเอาแหวนออกมาจากอกแล้วส่งไปให้เฟิงยาง พลางกำชับด้วยน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ข้าจะไปหาเสด็จแม่ แหวนวงนี้กู้โม่หานเป็นคนมอบให้ข้า เห็นแหวนเท่ากับได้เห็นโอรสแห่งสวรรค์ ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีการอะไร จะข่มขู่หรือหลอกลวง ก็จะต้องพาตัวเกี๊ยวน้อยกลับมาให้จงได้!”

เฟิงยางรับคำสั่งด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว!”

เฟิงยางรีบไปจัดการทันที หนานหว่านเยียนหันไปหานางกำนัลคนนั้น พลางพูดขึ้นเสียงเบา “ไปกันเถอะ”

นางกำนัลย่อตัวทำความเคารพหนานหว่านเยียน จากนั้นก็รีบนำทางไปทันที แต่ระหว่างทางกลับไม่เห็นองครักษ์เดินลาดตระเวนแม้แต่คนเดียว จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “ทำไมวันนี้ถึงไม่เห็นองครักษ์ลาดตระเวนเลย?”

ปกติในวังมีการคุ้มกันแน่นหนาเป็นอย่างมาก ตามหลักแล้วเวลาที่มีราชทูตจากต้าเซี่ยมาเยือน ก็ควรจะส่งทหารมาเฝ้ามากขึ้นกว่าเดิมจึงจะถูก แต่ระหว่างทางที่เดินมากลับไม่เห็นองครักษ์เลยแม้แต่คนเดียว จึงค่อนข้างน่าแปลกเป็นอย่างมาก

นางกำนัลเองก็กวาดสายตามองดูรอบๆ ด้วยสีหน้าที่แปลกใจ “บ่าวก็ไม่ทราบเพคะ เมื่อครู่นี้ตอนที่บ่าวมาก็ยังเห็นองครักษ์ลาดตระเวนอยู่เลย”

“บางทีฝ่าบาทอาจจะรับสั่งให้พวกเขาไปเฝ้าที่พักของเหล่าราชทูตก็เป็นได้ ฮองเฮาเหนียงเหนียงไม่ต้องเป็นกังวลใจไปเพคะ”

เป็นแบบนี้แน่หรือ?

ในใจของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความสงสัย แต่กลับไม่ได้พูดอะไรต่อ นางเดินตรงไปเรื่อยๆ เวลานี้เอง ก็เห็นโม่หวิ่นหมิงที่สวมชุดขาวสะอาดยืนอยู่บนทางเดิน

เขาสวมชุดสีขาวสะอาด หรี่ตาเล็กด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิด ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

“ท่านน้า!” หนานหว่านเยียนรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แววตาของนางเป็นประกายแวววาวขึ้นมาทันทีทันใด นางฉีกยิ้มกว้างพลางเดินเข้าไปโม่หวิ่นหมิง “ท่านน้า ข้าอยู่นี่!”

ท่านน้ามาแล้ว ความจริงทุกอย่างก็จะกระจ่าง

ในที่สุด พวกเขาก็สามารถเดินทางกลับต้าเซี่ยได้อย่างสบายแล้ว...

พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย โม่หวิ่นหมิงก็รีบหันกลับมาทัน จากนั้นก็ทอดสายตามองไปที่หนานหว่านเยียน

“หว่านหว่าน?” เขาสาวเท้าเดินตรงไปหาหนานหว่านเยียนโดยที่ไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว ความงดงามที่อยู่ในดวงตาของเขางามกว่าดอกไม้ริมทางทั้งสองข้างเป็นไหนๆ

หนานหว่านเยียนเองก็วิ่งตรงไปหาเขา รอยยิ้มของนางเบิกบานราวกับดอกไม้แย้ม แต่ยังไม่ทันที่นางจะเดินไปถึงโม่หวิ่นหมิง จู่ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันทีทันใด พลางตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง “หว่านหว่าน ระวัง!”

หนานหว่านเยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว พอหันไปก็มีกลุ่มชายชุดดำราวห้าหกคนถือดาบยาวพุ่งตรงเข้ามาฟันนาง

“อ้า...” หนานหว่านเยียนยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว นางกำนัลที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ตกใจจนหน้าขาวซีดไปหมด ร่างกายแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกแม้แต่นิดเดียว

“รีบหลบไป!” สีหน้าของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที พลางผลักนางกำนัลออกไป นางกำนัลล้มลงไปกองกับพื้น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้