ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 849

“ช้าก่อน โม่เหยียนก้าวไปข้างหน้าอย่างกะทันหัน คุกเข่าให้หนานหว่านเยียนอย่างหนักแน่น “องค์หญิงหมิงหวง ข้าน้อยมีอะไรจะบอก!”

ลู่อู๋เจียงเลิกคิ้วขึ้นสูง ไม่พูดอะไรต่อ

หนานหว่านเยียนประหลาดใจ ดูเหมือนจะนึกไม่ถึงว่าเขาจะกระทำเช่นนี้ น้ำเสียงของนางแผ่วเบา “เจ้าว่ามา”

โม่เหยียนคุกเข่ายืดตัวตรง เมื่อพิจารณาอย่างรอบคอบก็พบว่าเขาคุกเข่าให้หนานหว่านเยียนเท่านั้น เขาเชยตาขึ้นมองไปที่หนานหว่านเยียนอยู่เป็นระยะ

“องค์หญิง พ่อของข้าน้อยตายตั้งแต่ยังหนุ่ม แม่ก็ป่วยหนักมานานกว่าสิบปี ไม่นานมานี้ถึงจะมีอาการดีขึ้นบ้าง พี่น้องของข้าน้อยได้สมรู้ร่วมคิดและขับไล่ข้าน้อยออกจากบ้าน ครอบครัวของข้าน้อยไม่พร้อมหน้า ไม่มีที่ไปแล้ว องค์หญิงได้โปรเห็นแก่ชัยชนะของข้าน้อยและภูมิหลังที่น่าสงสาร รับข้าน้อยไว้ ให้ข้าน้อยได้มีที่ซุกหัวนอนด้วยเถิด”

คำพูดของเขานั้นทีเล่นทีจริง แต่คำพูดนั้นหนักแน่นและเต็มไปด้วยบาดแผล

คำพูดของเขามีเพียงน่าวน่าวที่เชื่อ เขาเช็ดน้ำมูกไปพลางสะอึกสะอื้นไปพลาง “ท่านแม่ คุณชายช่างน่าสงสารจริงๆ ท่านแม่รับเขาไว้เถิด…!

เกี๊ยวน้อยดึงน่าวน่าวออกไปท่าทางรังเกียจ ทุกคนต่างตกใจ ชายร่างใหญ่คนหนึ่ง เพื่อตำแหน่งสนมชาย จึงขายความน่าสงสารต่อหน้าผู้คน?!

นี่มันไร้ยางอายเกินไป!

หนานหว่านเยียนมองไปที่โม่เหยียนอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ขยับเขยื้อนเลย “คุณชายโม่เหยียน ท่านพูดได้อย่างราบรื่นเช่นนี้ ภูมิหลังของครอบครัวของท่านก็เหมือนกระแสน้ำ ถ้าจะบอกว่าคำแก้ตัวนี้ไม่ได้ถูกท่านเรียบเรียงไว้นานแล้ว มันก็น่าเชื่อจริงๆ”

“ข้าขอแนะนำคุณขาย ให้พูดไปตามจริงจะดีกว่า”

หากภูมิหลังของครอบครัวของเขาน่าสงสารอย่างที่เขาพูด ตอนนี้เขาไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว ในฐานะคนธรรมดาสามัญ เขาจะไม่มีทางโดดเด่นขนาดนี้

คนธรรมดาทั่วไป ลำพังแค่ใช้ชีวิตก็พยายามอย่างสุดกำลังแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะเชี่ยวชาญทั้งด้านความรู้และศิลปะการต่อสู้ ความสามารถของเขาก็เก่งกาจเช่นนี้ แต่ยอมมาเป็นสนมชายของนาง มันค่อนข้างแปลกมาก…

ผู้สมัครอีกเก้าที่เหลือกล่าวเสริมทันที “ใช่แล้ว การโกหกต่อหน้าองค์หญิงใหญ่หมิงหวง ถ้าไม่ใช่เพราะความกรุณาขององค์หญิงใหญ่ โม่เหยียน ในเวลานี้เจ้าคงถูกลงโทษไปแล้ว!”

ใช่แล้ว ผู้ชายอกสามศอกขายความน่าสงสารเพื่อไต่เต้าตำแหน่ง ช่างไร้ยางอายสิ้นดี!”

ลู่อู๋เจียงไม่พูดอะไร สายตาจับจ้องไปที่โม่เหยียนอย่างเฉียบขาด

เย่เชียนเฟิงไม่ได้พูดอะไรมาก แต่สายตาคู่นั้นมองพิจารณาโม่เหยียนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้ว

จู่ๆ เฉิงซูหย่วนก็หัวเราะขึ้นมา พลางเลิกคิ้วมองโม่เหยียน “ต่อหน้าองค์หญิง มีความจริงใดที่พูดไม่ได้”

“เช่นเดียวกับข้าที่ชื่นชมองค์หญิง ความซื่อสัตย์และตรงไปตรงมาเป็นวิธีเดียวที่จะได้รับความรักจากเจ้าหญิง ถ้าท่านโกหกต่อหน้าองค์หญิง ท่านต้องมีความคิดที่ไม่บริสุทธิ์แน่!”

โม่เหยียนผู้นี้มีความสามารถ เขาต้องไม่ปล่อยให้โม่เหยียนเข้าไปในวังหลังของหนานหว่านเยียน กลายเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งของเขา!

โม่เหยียนไม่สนใจต่อการเย้ยหยันของใครก็ตาม แต่จับจ้องไปที่หนานหว่านเยียน แววตาซับซ้อน

นางเป็นคนฉลาดเสมอมา กับคนแปลกหน้า ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะเชื่อคำพูดที่มีทั้งจริงและเท็จปะปนกัน

“องค์หญิง ข้าน้อยได้โกหกในบางแง่มุม ข้าน้อยไม่มีที่ไป ข้าน้อยต้องการตามหาคนคนหนึ่ง แต่ข้าน้อยไม่มีอำนาจ หานางไม่เจอ”

“องค์หญิงหมิงหวงนั้นไม่เหมือนกัน หากสามารถอยู่เคียงข้างท่าน อาศัยบารมีขององค์หญิง ข้าน้อยจะมีทางลัดและความมั่นใจ”

ฝูงชนตกตะลึงอีกครั้ง

โม่เหยียนผู้นี้ ให้เขาพูดความจริง ก็พูดตรงไปตรงมาเกินไป! นี่มันคือการใช้ประโยชน์จากองค์หญิงชัดๆ! แล้วองค์หญิงจะต้องการเขาได้อย่างไร?!

แต่หนานหว่านเยียนกลับเริ่มสนใจ “ท่านกำลังตามหาใคร?”