ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 900

ภายในตำหนักบรรทมเงียบเชียบไร้สุ้มเสียง  อาการเจ็บปวดตรงหัวเข่าของหนานหว่านเยียนบรรเทาลดน้อยลงแล้วไม่น้อย  นางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบขึ้นว่า  “ข้อเสนอของเจ้าเมื่อครู่นี้  ข้าคิดว่าสามารถดำเนินการได้  เมื่อลู่เจียวเจียวชื่นชอบตกเป็นเครื่องมือของผู้อื่นเช่นนี้  ก็ให้นางเป็นเครื่องมือตลอดไปเถอะ  ประจวบกับข้าก็ต้องการเปิดหูเปิดตาดูอย่างยิ่งเช่นกันว่า  คนที่อยู่เบื้องนางคือใครกันแน่”

พูดพลางนางกลับหยุดชะงักลงแล้ว  หยีตาลงหันมามองทางเขา  มีเจตนาไต่ถามตรวจสอบขึ้นมาอย่างลึกซึ้งอยู่บ้างว่า  “ทว่าเจ้าช่างมีสติปัญญาสูงล้ำไหวพริบปราดเปรียวเช่นนี้  เหมือนกับคลุกคลีอยู่ภายในพระราชวังมาอย่างยาวนาน  คุ้นเคยกับวิธีการหักเล่ห์ชิงเหลี่ยมเหล่านี้เป็นอย่างยิ่งก็ปาน”

“เจ้ายังหาญกล้านำองค์หญิงของแว่นแคว้นหนึ่งมาเคี่ยวกรำทรมานอย่างรวบรัดง่ายดายรอบหนึ่ง  หลังจากนั้นนำไปใช้เป็นเหยื่อหลอกล่อ  คนธรรมดาสามัญทั่วไปมิมีกำลังขวัญความกล้ามากเช่นนี้”

นางมีท่าทีเย้าหยอกพูดเล่นอยู่บ้าง  โม่เหยียนกลับรู้สึกสะท้านใจขึ้นวูบ  ตระหนักทราบทันทีว่านางรู้สึกสงสัยขึ้นมาบ้างแล้ว  เขาจึงรีบพูดจากลบเกลื่อนขึ้นว่า

“องค์หญิงชมเชยเกินไปแล้ว  ข้าน้อยเป็นเพียงคนหยาบกร้านชาวชนบทผู้หนึ่ง  ไม่ค่อยทราบมากมายนักเกี่ยวการแก่งแย่งแข่งขันชิงอำนาจเหล่านั้น  เพียงแต่ประจวบเหมาะเคยอ่านตำรับตำราพิชัยสงครามมาจำนวนมากมายอย่างยิ่ง  และทราบว่าการขุดบ่อล่อปลาจะต้องจ่ายค่าตอบแทนที่สอดคล้องจึงสามารถบรรลุเป้าหมาย  หากต้องการกำจัดศัตรูให้สิ้นซากจนหมดสิ้นไป  ก็จำเป็นจะต้องชักนำหลอกล่อพวกเขาให้เข้ามาในกับดักก่อน”

“นอกจากนี้ข้าน้อยคือคนของท่าน  ย่อมไม่กังวลสนใจศักดิ์ฐานะของลู่เจียวเจียวอยู่แล้ว  ขอเพียงสืบสาวราวเรื่องขึ้นมา ไม่ส่งผลกระทบทำร้ายถึงท่านก็ใช้ได้แล้ว”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น  พลันบนใบหน้าอันงดงามปรากฏความคิดอันลึกซึ้งขึ้นมาส่วนหนึ่ง  ในดวงตาเปล่งประกายความสงสัยกังขาข้องใจวูบหนึ่ง

คำพูดของโม่เหยียนนี้ย้อนแย้งกันเองอย่างเห็นได้ชัด  พร่ำพูดแต่ว่าตนเองนั้นเป็นสามัญชนคนธรรมดา  เป็นคนหยาบกร้านชาวชนบท  คนหยาบกร้านชาวชนบทไฉนจึงสามารถเคยอ่านตำรับตำราพิชัยสงครามมาจำนวนมากมายเช่นนั้น  กอปรกับพลังความสามารถและฝีมือวิธีการที่เหนือคนธรรมดาสามัญทั่วไป?

และยังมีบาดแผลอาการบาดเจ็บสลับซับซ้อนรักษาหายยากเหล่านั้นบนร่างกายเขา  ล้วนแสดงให้เห็นว่าบุรุษผู้นี้ช่างซ่อนเร้นความลับที่ผู้อื่นมิล่วงรู้ไว้มากมายนัก

สิ่งเหล่านี้แสดงให้เห็นชัดว่าเขาหาใช่คนหยาบกร้านชาวชนบทธรรมดาไม่

นิ้วมือนางหมุนควงถ้วยสุราภายในนิ้วมือคราหนึ่ง  จ้องมองดูเขาเขม็งไม่กระพริบตาอยู่ชั่วขณะหนึ่ง  ถามขึ้นด้วยสีหน้าอันเรียบเฉยสงบนิ่งว่า  “คิดไม่ถึงว่าชาติกำเนิดเจ้าจะอเนจอนาถถึงเพียงนี้  ยังสามารถมีวิสัยทัศน์มองการณ์ไกลและความทะเยอทะยานเช่นนี้ได้”

“ก่อนหน้านี้ข้ามิเคยถามถึงชาติกำเนิดของเจ้ามากนักมาก่อน  เจ้าสามารถเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดได้หรือไม่  ข้าจะได้เข้าใจเจ้ามากขึ้นอีกหน่อย”