ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 903

เกี๊ยวน้อยนั้นพูดจาโป้ปดไม่เก่งสมอมา  นางก็ทราบเช่นกันว่าสำหรับโม่เหยียนที่สติปัญญาสูงล้ำเช่นนี้  ถ้าหากตนพูดจาคลุมเครือให้ผ่านไปอย่างลวกๆ  เขาจะต้องสงสัยมากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน

มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้  เกี๊ยวน้อยได้แต่สารภาพโดยดีอย่างเชื่องเชื่อเท่านั้น  หลบเลี่ยงสายตาจากนิ้วมือที่ชี้มา  มิอาจไม่จำใจเอ่ยปากพูดขึ้นว่า  “ข้า...ข้านำท่านอาเชียนเฟิงรุดมาเยี่ยมเยียนท่านแม่น่ะ”

“เขาทราบว่าท่านแม่พบกับนักฆ่ามือสังหารแล้ว  จึงรู้สึกตื่นเต้นวิตกกังวลอย่างยิ่ง  ยังนำวัสดุโอสถของบำรุงจำนวนมากรุดมาแล้ว……”

เสียงของเกี๊ยวน้อยยิ่งพูดยิ่งเบาลงเรื่อยๆ สุดท้ายถึงกับมิกล้าแม้แต่จะส่งเสียงแล้ว  รู้สึกหวั่นใจครั่นคร้ามว่าโม่เหยียนจะบันดาลโทสะ

นางมองดูเขาอย่างระมัดระวังคราหนึ่ง  กลืนน้ำลายลงคอเรื่อยๆ พูดว่า  “ท่าน...ท่านอาเชียนเฟิงผู้นั้นก็ห่วงใยท่านแม่เช่นกัน  เกรงว่าท่านแม่จะตระหนกตกใจขวัญเสีย  ท่านคงจะไม่แม้แต่เช่นนี้ก็ต้องหึงหวงด้วยเช่นกันกระมัง?”

คำพูดนี้ของเกี๊ยวน้อยพูดจี้เสียดแทงใจดำของเขาเข้าแล้วพอดี

เห็นบุตรสาวแก้วตาดวงใจออกหน้าช่วยพูดจาให้เย่เชียนเฟิงอย่างเปิดเผยมิอำพรางแม้แต่น้อย  สีหน้าอันหล่อเหลาคมคายของโม่เหยียนมิเปลี่ยนแปลง  แววตากลับเย็นชาเขียวคล้ำทะมึนลงแล้วทันที

โม่เหยียนกำนิ้วมือแน่นเล็กน้อย  เขาอดที่จะขมวดคิ้วเอ่ยปากถามขึ้นไม่ได้ว่า  “เจ้าและซาลาเปาน้อยใช่ชื่นชอบเย่เชียนเฟิงผู้นั้นเป็นพิเศษหรือไม่?”

เกี๊ยวน้อยตะลึงงันวูบ  ภายในใจรู้สึกเป็นรสชาติอันผสมปนเปที่บอกอธิบายมิถูก  แต่นางหันมองกลับไปทางโม่เหยียนแค่นเสียงเย็นชาอย่างทระนงคำหนึ่ง  ยกมือน้อยๆ ขึ้นกอดอกทำปากมุ่ยพูดว่า  “นั่นมันย่อมแน่นอนอยู่แล้ว!”

“ผู้ใดดีต่อท่านแม่  พวกข้าก็ชื่นชอบผู้นั้น  ถึงอย่างไรก่อนหน้านี้เพื่อท่านแม่แล้ว ท่านอาเชียนเฟิงยอมเสี่ยงชีวิตบุกฝ่าทะลวงเข้าไปในหุบเขาจ้างกู่เพื่อแสวงหาวัสดุโอสถเลยนะ”

“ท่านทราบหรือไม่ว่า  ภายในอาณาเขตดินแดนแว่นแคว้นต้าเซี่ยหุบเขาจ้างกู่เป็นสถานที่เปี่ยมเภทภัยอันตรายสุดแสนร้ายกาจที่สุด  พลาดพลั้งเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก็เสียชีวิตได้ทุกเมื่อ  ครั้งนั้นท่านอาเชียนเฟิงเสี่ยงชีวิตเก้าตายหนึ่งรอด  กลับมาแล้วยังได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างยิ่ง  จวบจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นฟูหายสนิทด้วยซ้ำ!”

พูดพลางนางจงใจมองดูโม่เหยียนอย่างขุ่นเคือง  ภายในแววตามีความมิพอใจและโมโหตัดพ้อต่อว่าอยู่ไม่น้อย  “เพื่อท่านแม่แล้วเขาจ่ายค่าตอบแทนออกไปมากมายเช่นนั้น  แต่ท่านเล่า  ช่วงเวลาที่ท่านแม่ได้รับความยากลำบากนั้น  ท่านได้ทำอะไรแล้วบ้าง?”

แม้ว่าเวลานี้โม่เหยียนปรากฏตัวขึ้นแล้ว  รู้จักตามง้อขอคืนดีแล้ว  และนางก็ยังเชื่อว่าเรื่องของท่านปู่หมิงหาใช่ฝีมือของเขาไม่เช่นกัน

แต่สุดท้ายภายในใจก็ยังขุ่นเคืองตัดพ้อต่อว่า  ในตลอดระยะเวลาเนิ่นนานหลายปีมานี้ยามที่พวกเขาต้องการโม่เหยียน  เขากลับหาได้อยู่เคียงข้างพวกเขา  ตลอดจนยังมิเคยได้แวะมาดูพวกเขาสักครั้งด้วยซ้ำ

หุบเขาจ้างกู่……

โม่เหยียนถูกเกี๊ยวน้อยพูดต้อนจนพูดไม่ออกมิสามารถโต้แย้งได้  เม้มริมฝีปากบางเป็นเส้นตรงเส้นหนึ่ง  แววตาเป็นประกายระยิบระยับ  “ความจริงแล้ว  ข้า……”

เกี๊ยวน้อยมิต้องการฟังคำอธิบายของเขา  ดึงแขนเสื้อของเขาอย่างขุ่นข้องรำคาญใจอยู่บ้างพูดว่า  “ข้าไม่สนใจว่าท่านได้ทำอะไรมาแล้วบ้าง  ถึงอย่างไรตอนนี้ท่านแม่ก็นอนหลับพักผ่อนแล้ว  ท่านรีบออกไปเถอะ!”

เขาผัดผ่อนขยายเวลาอยู่ด้วยกันกับท่านแม่เช่นนี้  ยังรั้งอยู่เป็นเวลานานถึงเพียงนั้น  ผู้ใดยังจะเดาไม่ออกอีกเล่าว่าเขากำลังวางแผนคิดไม่ดีกับท่านแม่!

โม่เหยียนมองดูใบหน้าที่กำลังหลับของหนานหว่านเยียนอย่างอาลัยอาวรณ์คราหนึ่ง  กลับหาได้ต่อต้านขัดขืนไม่  ปล่อยให้เกี๊ยวน้อยมุ่งหน้าผลักเขาไปทางประตู